[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Neniam la peko venus en la mondon!”Tion li diris tiam, sed tion saman li diris ankoraû, kiam li havis la a¸on de deksep jaroj.Nur pri la ¸ardeno de la paradizo li çiam meditadis kaj pensadis.180FABELOJ 1eLIBROUnu tagon li iris en la arbaron; li iris sola, çar tio estis lia plej granda plezuro.Estis jam vespera krepusko, nuboj kolekti¸is, fari¸is tielforta pluvego, kvazaû la çielo estus unu sola kluzo, el kiu fale-gas la akvo.Estis tute malluma nokto.La re¸ido glitfaladis sur la malseka herbo, falpuÿi¸adis sur la nudaj ÿtonoj, kiuj elsta-radis el la rokeca tero.De çio fluis akvo, la kompatinda re¸ido ne havis sur si eç unu sekan fadenon.Li devis rampi transgrandajn blokojn da ÿtono, kie la akvo trasorbi¸adis el la alta musko.Li estis tiel laca, ke li nur malfacile povis sin teni sur la piedoj.Subite li ekaûdis strangan bruon kaj ekvidis antaû si grandan, hele prilumitan kavernon.Interne de ¸i flamisfajro tia, ke oni povus rosti sur ¸i tutan bovon, kaj similan celon la fajro efektive havis.Plej bela cervo kun majesta kor-naro trovi¸is sur rostostango kaj malrapide estis turnata inter du dehakitaj abioj.Virino iom maljuna, alta kaj forta, kvazaû ÿi estus maskita viro, sidis çe la fajro kaj îetadis en ¸in unu lignopecon post la alia.”Venu pli proksimen!” ÿi diris al li, ”sidi¸u çe la fajro, por ke viaj vestoj seki¸u.””Çi tie estas ia malagrabla trablovo!” diris la re¸ido kaj sidi-¸is sur la planko.”Tio fari¸os ankoraû pli malbona, kiam miaj filoj venoshejmen,” respondis la virino, ”Vi trovi¸as en la kaverno de la ventoj, miaj filoj estas la kvar ventoj de la mondo.Çu vi povas tion kompreni?””Kie estas viaj filoj?” demandis la re¸ido.”Unu malsa¸ulo povas pli multe demandi, ol dek sa¸ulojpovas respondi!” respondis la virino.”Miaj filoj estas mem-staraj kaj ne demandas permeson; ili ludas pilkon kun la nu-181FABELOJ 1eLIBROboj tie supre en la salono de la mondo.” Kaj ÿi montris supren.”Ha, tiel!” diris la re¸ido.”Cetere vi turnas vin al mi iom maldelikate kaj ne parolas tiel milde, kiel la virinoj, kiujn mi ordinare vidas çirkaû mi!””Jes, tiuj havas nenion alian por fari! Sed mi devas esti maldelikata kaj severa, se mi volas teni en ordo miajn filojn.Kaj tion mi povoscias, kvankam ili estas grandaj obstinuloj.Çu vi vidas la kvar sakojn, kiuj pendas tie sur la muro? Tiujn sakojn ili tiel same forte timas, kiel vi iam timis la vergon malantaû la spegulo.Kredu al mi, ke mi povoscias kvietigi ilin, kaj tiam ili devas eniri en la sakon; ni ne faras ceremoniojn.Tie ili sidas kaj mi ne ellasas ilin, por denove vagi, pli frue, ol kiam mi trovas tion bona.Sed jen venas unu el ili!”Tio estis la norda vento, kiu eniris kun vera glacia malvar-mo; grandaj hajleroj falis sur la plankon, kaj flokoj da ne¸o flugadis çirkaû li.Liaj pantalonoj kaj jako estis el ursaj feloj; çapo el ursa felo sidis sur lia kapo ¸is sub la oreloj.Longaj pendoglacioj pendis sur lia barbo, kaj unu hajlero post la alia faladis malsupren de la kolumo de lia jako.”Ne iru tuj al la fajro!” diris la re¸ido, ”çar vi povus facile ricevi frostodifektojn sur la viza¸o kaj sur la manoj!””Frostodifektojn!” ekkriis la norda vento kaj laûte ridis.”Frosto ¸uste estas mia plej granda plezuro! Cetere kia spe-co de mizeraîo vi estas? Kiamaniere vi venis en la kavernon de la ventoj?””Li estas mia gasto,” diris la maljuna virino, ”kaj se tia klarigo vin ne kontentigas, vi povas iri en la sakon.Vi konas mian opinion!”˜182FABELOJ 1eLIBRONu, tio helpis, kaj la norda vento rakontis, de kie li venas kaj kie li pasigis preskaû tutan monaton.”De la Glacia Maro mi venas,” li diris, ”mi estis kun la ru-saj rosmarçasistoj sur la Ursa Insulo.Mi sidis kaj dormis sur la direktilo, kiam ili de Nordkap ÿipe elveturis sur la maron.Kiam mi de tempo al tempo iom veki¸is, la ventegbirdo flugadis çirkaû miaj piedoj.Tio estas komika birdo, ¸i faras rapidan frapon per la flugiloj, poste ¸i tenas ilin etenditaj senmove kaj tamen rapide flugas.””Nur ne rakontu tro detale!” diris la patrino de la ventoj.”Vi venis do al la Ursa Insulo?””Belege, belege tie estas.Tio estas grundo kvazaû kreitapor dancado, plata kiel telero, duone degelinta ne¸o sur musko.Tie kuÿis akraj ÿtonoj kaj skeletoj de rosmaroj kaj blankaj ursoj, kiuj aspektis kiel gigantaj brakoj kaj kruroj, kovritaj de verdeta ÿimo.Oni povus kredi, ke la suno neniam lu-mis sur ili.Mi blovis iom en la nebulon, por ke oni povu ekvidi la sopiratan veturilejon; tio estis domo, konstruita el rompitaîoj de ÿipoj kaj kovrita per feloj de rosmaroj [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.Neniam la peko venus en la mondon!”Tion li diris tiam, sed tion saman li diris ankoraû, kiam li havis la a¸on de deksep jaroj.Nur pri la ¸ardeno de la paradizo li çiam meditadis kaj pensadis.180FABELOJ 1eLIBROUnu tagon li iris en la arbaron; li iris sola, çar tio estis lia plej granda plezuro.Estis jam vespera krepusko, nuboj kolekti¸is, fari¸is tielforta pluvego, kvazaû la çielo estus unu sola kluzo, el kiu fale-gas la akvo.Estis tute malluma nokto.La re¸ido glitfaladis sur la malseka herbo, falpuÿi¸adis sur la nudaj ÿtonoj, kiuj elsta-radis el la rokeca tero.De çio fluis akvo, la kompatinda re¸ido ne havis sur si eç unu sekan fadenon.Li devis rampi transgrandajn blokojn da ÿtono, kie la akvo trasorbi¸adis el la alta musko.Li estis tiel laca, ke li nur malfacile povis sin teni sur la piedoj.Subite li ekaûdis strangan bruon kaj ekvidis antaû si grandan, hele prilumitan kavernon.Interne de ¸i flamisfajro tia, ke oni povus rosti sur ¸i tutan bovon, kaj similan celon la fajro efektive havis.Plej bela cervo kun majesta kor-naro trovi¸is sur rostostango kaj malrapide estis turnata inter du dehakitaj abioj.Virino iom maljuna, alta kaj forta, kvazaû ÿi estus maskita viro, sidis çe la fajro kaj îetadis en ¸in unu lignopecon post la alia.”Venu pli proksimen!” ÿi diris al li, ”sidi¸u çe la fajro, por ke viaj vestoj seki¸u.””Çi tie estas ia malagrabla trablovo!” diris la re¸ido kaj sidi-¸is sur la planko.”Tio fari¸os ankoraû pli malbona, kiam miaj filoj venoshejmen,” respondis la virino, ”Vi trovi¸as en la kaverno de la ventoj, miaj filoj estas la kvar ventoj de la mondo.Çu vi povas tion kompreni?””Kie estas viaj filoj?” demandis la re¸ido.”Unu malsa¸ulo povas pli multe demandi, ol dek sa¸ulojpovas respondi!” respondis la virino.”Miaj filoj estas mem-staraj kaj ne demandas permeson; ili ludas pilkon kun la nu-181FABELOJ 1eLIBROboj tie supre en la salono de la mondo.” Kaj ÿi montris supren.”Ha, tiel!” diris la re¸ido.”Cetere vi turnas vin al mi iom maldelikate kaj ne parolas tiel milde, kiel la virinoj, kiujn mi ordinare vidas çirkaû mi!””Jes, tiuj havas nenion alian por fari! Sed mi devas esti maldelikata kaj severa, se mi volas teni en ordo miajn filojn.Kaj tion mi povoscias, kvankam ili estas grandaj obstinuloj.Çu vi vidas la kvar sakojn, kiuj pendas tie sur la muro? Tiujn sakojn ili tiel same forte timas, kiel vi iam timis la vergon malantaû la spegulo.Kredu al mi, ke mi povoscias kvietigi ilin, kaj tiam ili devas eniri en la sakon; ni ne faras ceremoniojn.Tie ili sidas kaj mi ne ellasas ilin, por denove vagi, pli frue, ol kiam mi trovas tion bona.Sed jen venas unu el ili!”Tio estis la norda vento, kiu eniris kun vera glacia malvar-mo; grandaj hajleroj falis sur la plankon, kaj flokoj da ne¸o flugadis çirkaû li.Liaj pantalonoj kaj jako estis el ursaj feloj; çapo el ursa felo sidis sur lia kapo ¸is sub la oreloj.Longaj pendoglacioj pendis sur lia barbo, kaj unu hajlero post la alia faladis malsupren de la kolumo de lia jako.”Ne iru tuj al la fajro!” diris la re¸ido, ”çar vi povus facile ricevi frostodifektojn sur la viza¸o kaj sur la manoj!””Frostodifektojn!” ekkriis la norda vento kaj laûte ridis.”Frosto ¸uste estas mia plej granda plezuro! Cetere kia spe-co de mizeraîo vi estas? Kiamaniere vi venis en la kavernon de la ventoj?””Li estas mia gasto,” diris la maljuna virino, ”kaj se tia klarigo vin ne kontentigas, vi povas iri en la sakon.Vi konas mian opinion!”˜182FABELOJ 1eLIBRONu, tio helpis, kaj la norda vento rakontis, de kie li venas kaj kie li pasigis preskaû tutan monaton.”De la Glacia Maro mi venas,” li diris, ”mi estis kun la ru-saj rosmarçasistoj sur la Ursa Insulo.Mi sidis kaj dormis sur la direktilo, kiam ili de Nordkap ÿipe elveturis sur la maron.Kiam mi de tempo al tempo iom veki¸is, la ventegbirdo flugadis çirkaû miaj piedoj.Tio estas komika birdo, ¸i faras rapidan frapon per la flugiloj, poste ¸i tenas ilin etenditaj senmove kaj tamen rapide flugas.””Nur ne rakontu tro detale!” diris la patrino de la ventoj.”Vi venis do al la Ursa Insulo?””Belege, belege tie estas.Tio estas grundo kvazaû kreitapor dancado, plata kiel telero, duone degelinta ne¸o sur musko.Tie kuÿis akraj ÿtonoj kaj skeletoj de rosmaroj kaj blankaj ursoj, kiuj aspektis kiel gigantaj brakoj kaj kruroj, kovritaj de verdeta ÿimo.Oni povus kredi, ke la suno neniam lu-mis sur ili.Mi blovis iom en la nebulon, por ke oni povu ekvidi la sopiratan veturilejon; tio estis domo, konstruita el rompitaîoj de ÿipoj kaj kovrita per feloj de rosmaroj [ Pobierz całość w formacie PDF ]