[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sed ÿi estis tro stulta aû eble tro maldiligenta.Olga apartenas al tiu speco de virinoj, kiuj nur kredas en tion, kion ili vidas.La situacio pli kaj pli gravi¸is.Ÿi estis malbonhumora.Mi ankaû posedas iun humoron, almenaû mi posedis ¸in.Sed kiam ÿi estis malbonhumora, nu.estis timige.Ÿi diris vortojn, ne ripeteblajn al deca homo.Foje ÿi insultis min pri mia raso.La unuan fojon, kiam ÿi faris tion, mi ekhavis senton, kvazaû mi devus mortigi ÿin.Mia eraro estas, ke mi ne faris tion.Vere estus rekomendinde mortigi iun tian.Tamen mi bedaûrinde ne faris tion.””Teddy! knabo! Ne diru tion, fraçjo, vi ja estas tiel laca, tro ekscitita.””Ne, mi ne estas tia.Lasu nur paroli min.Mi vere scias, kion mi diras.Vere povus esti bone murdi iun.”Dum momento li meditis pri tiu diraîo, poste li daûrigis obstine per la sama mallaûta voço:”Vi ne povos imagi al vi, kiel granda estas la netolere-mo reciproka kaj la antisemitismo en Prusujo, en tuta Germanujo, precipe en Bavarujo.Tio estis unu kialo pri 303FANNYeLIBROla malÿatego de Olga pri Munkeno.Plej rimarkinde estas, ke çiu kontraûstaro instigis en mi ion, kio longan tempon subbrulis interne.”Lia voço, kiu sonis ¸is tiam obtuza, pliforti¸is, plivigli¸is.Parolante tiel, li komencis en la anglan lingvon miksi pure germanajn vortojn, al kiuj lia lango dum la lastaj jaroj adapti¸is.Eç la konstruo de liaj frazoj fari¸is germana.Nun li estis videble ekscitita.”Mia ludado komencis pliboni¸i.Plej ofte, ekzemple post tia abomena tumulto kun Olga.tia naûza mal-paco.mi ekstudis, ludis pli bone ol iam.Mi certigas vin, tiuokaze mi vere ludis.Nun mi komprenas tion.Iun matenon, ree post tia kverelego, mi ekhavis la ideon pri tiu koncerto kun psalmoj.Juda muziko.Tiel juda, kiel Kol Nidrej.Mi deziris figuri en tiu çi verko la pasion, la fajron, la historion de popolo.De mia popolo.Kial? Çu vi scias, eble? Selbst weiss es nicht1.Se mi nur povus doni en ¸i milonon de iliaj humiligo kaj gloro, iliaj tragedio kaj triumfo, iliaj doloroj kaj grandeco, de iliaj per-sekuto, ”Weltschmerz, Volkschmerz!2”.Jen tio, kion mi deziris.Kaj teksita tra çio estu unu granda ”Leitmotiv3”.Çiufoje revenanta, por montri ilian nedetrueblon.La granda batalkrio: ”Oni ne pereigos nin!”1 Mi mem ne scias.2 Mondsufero, popoldoloro!3 Çeffadeno.304FANNYeLIBROLi ekstaris.Liaj okuloj brilis.Li komencis transversi la luksan çambron.Iliaj rigardoj renkonti¸is.Ÿi rigardis lin, ravita, kortuÿita.Ÿi malsekigis siajn lipojn per la lango:”Kaj vi faris ¸in, Teddy, çu vi efektive faris tion?”Teodoro ekstaris, rektigis sin, grandigis sin.”Jes,” li diris simple.”Jes, mi sukcesis!”Ÿi iris al li kaj metis ambaû manojn sur liajn ÿultrojn.”Kara Teddy, çu vi iam pardonos min? Mi klopodos rebonigi, kompensi tion.Mi ne sciis tiam.Mi estis blinda.Pli ol blinda, mi estis krima!”Ÿi ekploris furioze, çagrene kaj li karesis dolçe ÿin, konsolgeste, flustrante afablajn vortojn.”Çu? Pardoni vin? Kion pardoni al vi?””Tiujn jarojn de mizero.La suferigajn jarojn, kiujn vi pasigis kun ÿi, kun tiu malicega virino.””Ne, ne diru tion.”Li bruspiris inter la dentoj.Lia viza¸o prenis refoje tiun hipo˛ondrian, senesperi¸an esprimon.Fanny, vigle rapide, kiel çiam, tuj konsciis, ke ÿi nun persistu, por çion ekscii.”Kial Olga ne akompanis vin? Kial ÿi ne estas kune kun siaj edzo kaj idino?””Çar ÿi estas çe — kun alia — viro.””Kun alia.?””Jes, tio daûris jam longan tempon.Mi estis la lasta, kiu aûdis pri tio.Tio okazas ja çiam tiel, çu ne? Li estas 305FANNYeLIBROoficiro, frenezulo.Nun li povos demeti siajn veluran ko-lumon kaj korseton, siajn brilajn ÿuojn, li devos militiri.La damnindulo! Mi dezirus, ke oni mortigu lin per cent bajonetoj, unu post alia, ke lia korpo putru! Ili daûre trompis min kaj ili ambaû priridis min.Mi rimarkis nenion pri tio antaû mia voja¸o al Usono.Kiam mi riproçis ÿin pri ¸i, ÿi ridegis.Ÿi diris, ke ÿi malamegas min, ke ÿi preferas morti pro malsato ol akompani min, forlasan-te lin.Ÿi diris, ke mi estas ludaçanta frenezulo, ÿi [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.Sed ÿi estis tro stulta aû eble tro maldiligenta.Olga apartenas al tiu speco de virinoj, kiuj nur kredas en tion, kion ili vidas.La situacio pli kaj pli gravi¸is.Ÿi estis malbonhumora.Mi ankaû posedas iun humoron, almenaû mi posedis ¸in.Sed kiam ÿi estis malbonhumora, nu.estis timige.Ÿi diris vortojn, ne ripeteblajn al deca homo.Foje ÿi insultis min pri mia raso.La unuan fojon, kiam ÿi faris tion, mi ekhavis senton, kvazaû mi devus mortigi ÿin.Mia eraro estas, ke mi ne faris tion.Vere estus rekomendinde mortigi iun tian.Tamen mi bedaûrinde ne faris tion.””Teddy! knabo! Ne diru tion, fraçjo, vi ja estas tiel laca, tro ekscitita.””Ne, mi ne estas tia.Lasu nur paroli min.Mi vere scias, kion mi diras.Vere povus esti bone murdi iun.”Dum momento li meditis pri tiu diraîo, poste li daûrigis obstine per la sama mallaûta voço:”Vi ne povos imagi al vi, kiel granda estas la netolere-mo reciproka kaj la antisemitismo en Prusujo, en tuta Germanujo, precipe en Bavarujo.Tio estis unu kialo pri 303FANNYeLIBROla malÿatego de Olga pri Munkeno.Plej rimarkinde estas, ke çiu kontraûstaro instigis en mi ion, kio longan tempon subbrulis interne.”Lia voço, kiu sonis ¸is tiam obtuza, pliforti¸is, plivigli¸is.Parolante tiel, li komencis en la anglan lingvon miksi pure germanajn vortojn, al kiuj lia lango dum la lastaj jaroj adapti¸is.Eç la konstruo de liaj frazoj fari¸is germana.Nun li estis videble ekscitita.”Mia ludado komencis pliboni¸i.Plej ofte, ekzemple post tia abomena tumulto kun Olga.tia naûza mal-paco.mi ekstudis, ludis pli bone ol iam.Mi certigas vin, tiuokaze mi vere ludis.Nun mi komprenas tion.Iun matenon, ree post tia kverelego, mi ekhavis la ideon pri tiu koncerto kun psalmoj.Juda muziko.Tiel juda, kiel Kol Nidrej.Mi deziris figuri en tiu çi verko la pasion, la fajron, la historion de popolo.De mia popolo.Kial? Çu vi scias, eble? Selbst weiss es nicht1.Se mi nur povus doni en ¸i milonon de iliaj humiligo kaj gloro, iliaj tragedio kaj triumfo, iliaj doloroj kaj grandeco, de iliaj per-sekuto, ”Weltschmerz, Volkschmerz!2”.Jen tio, kion mi deziris.Kaj teksita tra çio estu unu granda ”Leitmotiv3”.Çiufoje revenanta, por montri ilian nedetrueblon.La granda batalkrio: ”Oni ne pereigos nin!”1 Mi mem ne scias.2 Mondsufero, popoldoloro!3 Çeffadeno.304FANNYeLIBROLi ekstaris.Liaj okuloj brilis.Li komencis transversi la luksan çambron.Iliaj rigardoj renkonti¸is.Ÿi rigardis lin, ravita, kortuÿita.Ÿi malsekigis siajn lipojn per la lango:”Kaj vi faris ¸in, Teddy, çu vi efektive faris tion?”Teodoro ekstaris, rektigis sin, grandigis sin.”Jes,” li diris simple.”Jes, mi sukcesis!”Ÿi iris al li kaj metis ambaû manojn sur liajn ÿultrojn.”Kara Teddy, çu vi iam pardonos min? Mi klopodos rebonigi, kompensi tion.Mi ne sciis tiam.Mi estis blinda.Pli ol blinda, mi estis krima!”Ÿi ekploris furioze, çagrene kaj li karesis dolçe ÿin, konsolgeste, flustrante afablajn vortojn.”Çu? Pardoni vin? Kion pardoni al vi?””Tiujn jarojn de mizero.La suferigajn jarojn, kiujn vi pasigis kun ÿi, kun tiu malicega virino.””Ne, ne diru tion.”Li bruspiris inter la dentoj.Lia viza¸o prenis refoje tiun hipo˛ondrian, senesperi¸an esprimon.Fanny, vigle rapide, kiel çiam, tuj konsciis, ke ÿi nun persistu, por çion ekscii.”Kial Olga ne akompanis vin? Kial ÿi ne estas kune kun siaj edzo kaj idino?””Çar ÿi estas çe — kun alia — viro.””Kun alia.?””Jes, tio daûris jam longan tempon.Mi estis la lasta, kiu aûdis pri tio.Tio okazas ja çiam tiel, çu ne? Li estas 305FANNYeLIBROoficiro, frenezulo.Nun li povos demeti siajn veluran ko-lumon kaj korseton, siajn brilajn ÿuojn, li devos militiri.La damnindulo! Mi dezirus, ke oni mortigu lin per cent bajonetoj, unu post alia, ke lia korpo putru! Ili daûre trompis min kaj ili ambaû priridis min.Mi rimarkis nenion pri tio antaû mia voja¸o al Usono.Kiam mi riproçis ÿin pri ¸i, ÿi ridegis.Ÿi diris, ke ÿi malamegas min, ke ÿi preferas morti pro malsato ol akompani min, forlasan-te lin.Ÿi diris, ke mi estas ludaçanta frenezulo, ÿi [ Pobierz całość w formacie PDF ]