[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.1986, Strupp 1971).Jednakże w rzeczywistości zmienne te mają charakter heterogeniczny.Nawet jeślileczenie odbywa się w ramach tej samej szkoły psychoterapeutycznej, to przebieg tegoprocesu w poszczególnych przypadkach znacznie się różni.Odmienna jest jakość kontaktuklinicznego między każdym z pacjentów a terapeutą (np.poziom intymności, zaufania),rodzaj stosowanych technik psychoterapeutycznych, moment i sposób ich wprowadzenia,tempo, w jakim są realizowane (Ełkin iin.1988, Kendall i Norton-Ford 1992, Kiesler 1971,Stiies i in.1986).Różnice te wiążą się z odmiennością osobową terapeutów i pacjentów.Terapeuci różnią się płcią, wiekiem, właściwościami osobowościowymi, doświadczeniemklinicznym, stopniem wyszkolenia, motywacją do pomagania ludziom, systemem wartościitp.(Ełkiniin.1988,Kline 1979,Kiesler 1971,Strupp 1971).Podobnie heterogeniczną grupę,mimo identycznej diagnozy pod względem rodzaju zaburzeń, tworzą pacjenci, Stany fobii,depresji czy kompulsji u jednego pacjenta nie są tożsame z typem dolegliwości u innego.Ukażdego z nich występuje swoisty zespół problemów, inny jest stopień ich nasilenia i czasutrwania.Tak jak terapeuci, pacjenci tworzą grupę heterogeniczną.Różnią się właściwościamiosobowościowymi, inteligencją, temperamentem, wykształceniem, motywacją do ujawnianiawłasnego ja" w toku psychoterapii, oczekiwaniami wobec leczenia, poczuciemsamowystarczalności itd.(Kline 1979, Kiesler 1971).W związku z tymi różnicamispecyficzne dla określonego nurtu myślenia teoretycznego charakterystyki procesupsychoterapii nie mogą w pełni i wyczerpująco wyjaśnić leczniczego znaczeniazastosowanych w ramach danej szkoły technik terapeutycznych czy wskazać bądz uzasadnićrodzaju kwalifikacji, którymi powinien legitymować się psychoterapeuta.Trudności te, dotyczące badania procesu psychoterapii, mają zwielokrotnionycharakter w badaniach nad jej wynikami, zwłaszcza typu porównawczego.O ile w medycynieskuteczność leczenia rozumiana jest jednoznacznie jako skorygowanie pewnych stanówpatologicznych w organizmie, o tyle w psychoterapii pojęcie efektywności nie jestprecyzyjnie określone.Poszczególne szkoły psychoterapeutyczne odmiennie formułująkryteria poprawy, tj.cele, do których psychoterapia ma prowadzić (por.Stiies i in.1986).Naprzykład w podejściu behawiorainym kładzie się nacisk na ustąpienie objawów zgłaszanychprzez pacjenta, w terapii poznawczej na restrukturalizację jego obrazu własnej osoby iotoczenia, w terapii skoncentrowanej na kliencie uwzględnia się m.in.spontaniczność wekspresji emocji (patrz rozdz.I).Rozmaitość przyjmowanych kryteriów poprawy stanupacjenta wynika z heterogeniczności pojęcia normalności (zdrowia psychicznego).Zachowania normalne różnią się w wielu zakresach, jeśli wezmie się pod uwagę pełnioneprzez ludzi role społeczne oraz warunki subkulturowe i kulturowe, które wyznaczają sposóbpełnienia tych ról (Stiies i in.1986).Ocena wartości psychoterapii, czyli skutków, do którychona prowadzi, powiązana jest zatem z innymi dziedzinami życia: z filozofią, etyką, religią,polityką społeczną.Rezultaty psychoterapii analizuje się bowiem za pomocą pewnychkryteriów ustalonych społecznie (Strupp 1971).Na przykład, jeśli w psychoterapii preferujesię swobodne wyrażanie emocji, to w niektórych kulturach dla danej jednostki wzrostekspresji emocjonalnej pod wpływem psychoterapii może mieć wartość pozytywną, podczasgdy dla osób żyjących w innych warunkach wyrażanie emocji może mieć znaczenie neutralnebądz negatywne.Przyjmowane kryteria postępu w psychoterapii mają tym samym charakterwzględny (Stiies i in.1986).Jak dotąd w empirycznych analizach skuteczności psychoterapiinie ustalono jednoznacznych, powszechnie przyjętych kryteriów poprawy stanu pacjentów [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.1986, Strupp 1971).Jednakże w rzeczywistości zmienne te mają charakter heterogeniczny.Nawet jeślileczenie odbywa się w ramach tej samej szkoły psychoterapeutycznej, to przebieg tegoprocesu w poszczególnych przypadkach znacznie się różni.Odmienna jest jakość kontaktuklinicznego między każdym z pacjentów a terapeutą (np.poziom intymności, zaufania),rodzaj stosowanych technik psychoterapeutycznych, moment i sposób ich wprowadzenia,tempo, w jakim są realizowane (Ełkin iin.1988, Kendall i Norton-Ford 1992, Kiesler 1971,Stiies i in.1986).Różnice te wiążą się z odmiennością osobową terapeutów i pacjentów.Terapeuci różnią się płcią, wiekiem, właściwościami osobowościowymi, doświadczeniemklinicznym, stopniem wyszkolenia, motywacją do pomagania ludziom, systemem wartościitp.(Ełkiniin.1988,Kline 1979,Kiesler 1971,Strupp 1971).Podobnie heterogeniczną grupę,mimo identycznej diagnozy pod względem rodzaju zaburzeń, tworzą pacjenci, Stany fobii,depresji czy kompulsji u jednego pacjenta nie są tożsame z typem dolegliwości u innego.Ukażdego z nich występuje swoisty zespół problemów, inny jest stopień ich nasilenia i czasutrwania.Tak jak terapeuci, pacjenci tworzą grupę heterogeniczną.Różnią się właściwościamiosobowościowymi, inteligencją, temperamentem, wykształceniem, motywacją do ujawnianiawłasnego ja" w toku psychoterapii, oczekiwaniami wobec leczenia, poczuciemsamowystarczalności itd.(Kline 1979, Kiesler 1971).W związku z tymi różnicamispecyficzne dla określonego nurtu myślenia teoretycznego charakterystyki procesupsychoterapii nie mogą w pełni i wyczerpująco wyjaśnić leczniczego znaczeniazastosowanych w ramach danej szkoły technik terapeutycznych czy wskazać bądz uzasadnićrodzaju kwalifikacji, którymi powinien legitymować się psychoterapeuta.Trudności te, dotyczące badania procesu psychoterapii, mają zwielokrotnionycharakter w badaniach nad jej wynikami, zwłaszcza typu porównawczego.O ile w medycynieskuteczność leczenia rozumiana jest jednoznacznie jako skorygowanie pewnych stanówpatologicznych w organizmie, o tyle w psychoterapii pojęcie efektywności nie jestprecyzyjnie określone.Poszczególne szkoły psychoterapeutyczne odmiennie formułująkryteria poprawy, tj.cele, do których psychoterapia ma prowadzić (por.Stiies i in.1986).Naprzykład w podejściu behawiorainym kładzie się nacisk na ustąpienie objawów zgłaszanychprzez pacjenta, w terapii poznawczej na restrukturalizację jego obrazu własnej osoby iotoczenia, w terapii skoncentrowanej na kliencie uwzględnia się m.in.spontaniczność wekspresji emocji (patrz rozdz.I).Rozmaitość przyjmowanych kryteriów poprawy stanupacjenta wynika z heterogeniczności pojęcia normalności (zdrowia psychicznego).Zachowania normalne różnią się w wielu zakresach, jeśli wezmie się pod uwagę pełnioneprzez ludzi role społeczne oraz warunki subkulturowe i kulturowe, które wyznaczają sposóbpełnienia tych ról (Stiies i in.1986).Ocena wartości psychoterapii, czyli skutków, do którychona prowadzi, powiązana jest zatem z innymi dziedzinami życia: z filozofią, etyką, religią,polityką społeczną.Rezultaty psychoterapii analizuje się bowiem za pomocą pewnychkryteriów ustalonych społecznie (Strupp 1971).Na przykład, jeśli w psychoterapii preferujesię swobodne wyrażanie emocji, to w niektórych kulturach dla danej jednostki wzrostekspresji emocjonalnej pod wpływem psychoterapii może mieć wartość pozytywną, podczasgdy dla osób żyjących w innych warunkach wyrażanie emocji może mieć znaczenie neutralnebądz negatywne.Przyjmowane kryteria postępu w psychoterapii mają tym samym charakterwzględny (Stiies i in.1986).Jak dotąd w empirycznych analizach skuteczności psychoterapiinie ustalono jednoznacznych, powszechnie przyjętych kryteriów poprawy stanu pacjentów [ Pobierz całość w formacie PDF ]