Kim Lawrence Narzeczona milionera

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jej palce nadal były wplecione w jego włosy, gdy wpił się w jej wargi.Ponieskończenie długiej chwili oderwał się od niej.- Byłem ciekawy, jaki smak mają twoje usta.Ta intymna erotyczna uwaga wzbudziła w jej drżącym ciele dreszczzakazanego podniecenia.Mathieu powiódł palcem po jej policzku.- Spodziewałem się, że będą smakować cudownie, ale nie wyobrażałemsobie, że aż tak.Znów ją pocałował.Z szeroko otwartymi oczami, w których lśnił płomieńnamiętności, Rose uniosła dłoń i pogładziła go po twarzy.W tym momenciekątem oka dostrzegła jakiś ruch.Zwiadomość, że nie są już sami, przeniknęła jej pobudzone i rozpalonepożądaniem ciało niczym mrozny powiew.Cofnęłaby rękę, gdyby Mathieu jejnie przytrzymał.Patrząc obok niej, rzucił niedbale:- Witaj, Sacha.- P-przepraszam, nie wiedziałam.- żałośnie wyjąkała zakłopotanadziewczyna.Gdyby Rose nie musiała uporać się z własnym wstydem i upokorzeniem,mogłaby jej współczuć.- Przyszłam tylko powiedzieć, że kolacja.Twój ojciec czeka.- Zaraz przyjdziemy.Gdy za Sachą zamknęły się drzwi, Rose odsunęła się od Mathieu, a ontym razem jej nie zatrzymał.Dlaczego miałby to zrobić? Przecież nie było jużSRwidowni, dla której zagrał tę scenę czułego uwodzenia.A ty sądziłaś, że on naprawdę nie potrafi ci się oprzeć? - powiedziała dosiebie, czując mdlący spazm obrzydzenia.Cofnęła się, obrzucając gospojrzeniem pełnym odrazy.Nie zakochała się w Mathieu.To tylko fizyczny pociąg, a z tym sobieporadzi.Któż potrafi to lepiej od niej?ROZDZIAA �SMYGwałtownie cofnęła się i potknęła o niski stolik, omal nie zrzucając zniego porcelanowej figurki.Drżącymi rękami poprawiła dekolt sukienki i wy-gładziła ją.Zamknęła oczy i powoli policzyła do dziesięciu.Gdy je otwarła, ujrzała,że Mathieu wpatruje się w nią.- Naprawdę musiałeś to zrobić? - spytała z wyrzutem.Wciąż nie odrywał od niej oczu.Wpadła w panikę.Nigdy w życiu nieczuła się równie zakłopotana.Wreszcie podszedł do okna wychodzącego na taras, wyjrzał, a potem jezamknął.- Zapowiadano na dzisiaj burzę i rzeczywiście nadchodzi - stwierdził idopiero wtedy odpowiedział na jej pytanie: - Chyba tak.Był autentycznie zaszokowany siłą swego pragnienia.Znał pożądanie,lecz odkąd przestał być nastolatkiem, nigdy nie pozwalał, by nim zawładnęło.Uważał, że mężczyzna może doświadczać erotycznej rozkoszy, nie stając sięjej niewolnikiem.- Jak to? - spytała.SRSiedziała sztywno na brzeżku krzesła, z rękami złożonymi na kolanach.- Nie mogłem cię nie pocałować.Dostrzegła w jego oczach żądzę i odwróciła wzrok.Dotychczas żadenmężczyzna nigdy tak na nią nie patrzył.- Noszę twój zaręczynowy pierścionek i ona z pewnością go zauważyła.Celowo to zaaranżowałeś.Zachowałeś się wobec niej okrutnie, choć pewnieuważasz, że zrobiłeś to dla jej dobra.I w dodatku posłużyłeś się mną.- Wydaje mi się, że sprawiło ci to przyjemność.Nagle przyszło mu do głowy, że za rezerwę i nieufność Rose jestodpowiedzialny ten facet z zaburzoną seksualną tożsamością, który porzucił jąna stopniach ołtarza.Ogarnął go gniew na tego nikczemnego durnia, którykazał jej wierzyć, że pragnie dzielić z nią życie, a potem w ostatniej chwili sięwycofał.Zastanowił się, czy ona wciąż jeszcze go kocha.On sam miał wprawdzie wiele wad, lecz nigdy nie uczynił obietnicy,której nie mógłby dotrzymać.- Nie jestem aż tak głupia, jak sądzisz - odparowała z furią.- Dobrzewiem, że pocałowałeś mnie tylko dlatego, ponieważ Sacha przyglądała sięnam.- Gniew jest tylko inną postacią lęku, Rose - powiedział.Pomyślała, że lęk przed skutkami głupich postępków bywa przydatny,gdyż powstrzymuje nas przed ich popełnieniem.- Bardzo głębokie - parsknęła.- Gdzie to wyczytałeś? Na kartce zkalendarza?- Więc jesteś wściekła, bo uważasz, że pocałowałem cię ze względu naSachę?Na jej twarzy wykwitły zdradzieckie rumieńce.- Nie, uważam, że zrobiłeś to, ponieważ żaden mężczyzna nie potrafi miSRsię oprzeć - rzuciła sarkastycznie.- Nie mogę mówić za innych, ale ja naprawdę przy tobie tracę głowę -oświadczył, a gdy wybuchnęła pogardliwym śmiechem, dodał: - Wcale nieżartuję.Choć może istotnie tkwi w tym żart, a raczej ironia, pomyślał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki