[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zaskoczony chłopak nie był w stanie wydusić z siebie słowa.- Co ty turobisz?- Czekam na ciebie.Chciałbym cię dokądś zabrać.- Teraz?Starszy pan skinął głową.- Dokąd? - spytał Marcel.- To niespodzianka.- Nie mogę teraz.- Chłopak zawahał się.- Poczekasz na mnie chwilę? Muszę najpierwcoś załatwić. Kiedy kończył to mówić, usłyszał zgrzyt opon na \
wirze.Stara honda civicLeslie minęła go i wyjechała za bramę.Marcel opuścił ramiona i spojrzał na dziadka.- A co zmoim samochodem?- Podwiozę cię tu potem i będziesz mógł wrócić nim do domu.Chłopak jeszcze raz zerknął w kierunku bramy, po czym zrezygnowany wsiadł domercedesa.Wyje\
d\
ając z parkingu, nie skręcili w prawo, domyślił się więc, \
e nie jadą doBlanchard Estate.Był zaskoczony pojawieniem się dziadka pod szkołą, ale nie wypytywał.Starszy pan nie odzywał się, skupił się na prowadzeniu samochodu.Marcel zerknął naniego i po raz pierwszy dostrzegł podobieństwo do ojca.Starszy pan miał wprawdzieostrzejsze rysy, ale chłopak przypisał to ró\
nicy wieku.Kiedy przyjrzał mu się dokładniej, zauwa\
ył coś jeszcze.Philip Blanchard postarzałsię.Bruzdy na jego twarzy były zdecydowanie głębsze ni\
kilka tygodni temu.Ale to niewszystko.Zmieniło się coś jeszcze.Marcel nie miał pojęcia co, wiedział tylko, \
e to cośsprawiło, i\
twarz jego dziadka wydawała się bardziej ludzka.Jechali kilkanaście kilometrów główną drogą, a potem skręcili w wąską alejęwysadzaną wysokimi drzewami.Spadające liście wirowały na wietrze, a te, które opadły,utworzyły na asfaltowej nawierzchni złocistobrązowy dywan.- Wiesz mo\
e, co to za drzewa? - spytał, \
eby nawiązać jakąś rozmowę.- Wiązy.- Nie powiesz mi, gdzie jedziemy? Philippe Blanchard na chwilę odwrócił wzrok oddrogi i spojrzał na wnuka.- Chciałbym, \
ebyś kogoś poznał.ROZDZIAA
25I jak wyglądam? - Debbie Medrano okręciła się przed mę\
em w swojej nowejsukience.- Z
licznie.- Antonio Medrano wstał z fotela, podszedł do \
ony i pocałował ją.- Długocię nie będzie?- Wrócę na pewno przed dziesiątą.- Chwyciła nową torebkę, prezent od mę\
a, i ju\
chciała wyjść, ale się zatrzymała.- Toni.- powiedziała cicho, patrząc mu w oczy.- Tak, kochanie, porozmawiam z nią, obiecuję.Przez chwilę zastanawiał się, czy odrazu nie pójść na górę do córki, w końcu jednak uznał, \
e skoro tyle z tym czekał, to mo\
e toodwlec jeszcze trochę i skończyć artykuł, który czytał, zanim Debbie zeszła na dół.Usiadł w fotelu, rozło\
ył gazetę, ale przeczytał zaledwie kilka zdań i się zamyślił.Ostatnio często mu się to zdarzało.Nie miał ju\
na gÅ‚owie tylu spraw zwiÄ…zanych z winnicÄ…,mógÅ‚ siÄ™ wiÄ™c zastanowić nad innymi rzeczami.A dzisiaj myÅ›laÅ‚ nad czymÅ› szczególnym.Gdy wracajÄ…c do domu z Santa Helena, mijaÅ‚ drogÄ™ prowadzÄ…cÄ… do Blanchard Château, zezdumieniem stwierdziÅ‚, \
e po raz pierwszy nie poczuł czegoś, co towarzyszyło mu oddziecka, kiedy tylko pojawiał się w okolicy tego miejsca.Czterdzieści lat temu jechał tamtędy ze swoim dziadkiem.Na skrzy\
owaniu drógAndrea Medrano zatrzymał się i kazał wnukowi wyjść z samochodu.- Patrz - powiedział.- Tam mieszka ten łajdak Blanchard.Chłopczyk popatrzył we wskazanym kierunku, ale poza ciągnącymi się w dalwinnicami nie zobaczył niczego.- Gdzie? - zapytał.Dziadek wziął go na ręce i podniósł wysoko, lecz Antoni dalej widział tylko wzgórzaporośnięte winną latoroślą.Od tego dnia wiedział jednak, \
e tam, w dali za nimi, mieszka samdiabeł wcielony.Antoni Medrano uśmiechnął się do tego wspomnienia i odło\
ył gazetę.Nagle cośsobie uświadomił.Zrozumiał, komu przede wszystkim zawdzięcza swój sukces.Postawił nanogi podupadającą winnicę i rozwinął ją tak, \
e choć nie mogła się jeszcze mierzyć zBlanchard Estate, to nale\
ała do najbardziej liczących się w okolicy.Zawdzięczał to,oczywiście, cię\
kiej pracy.Ale nie tylko.Dziś po raz pierwszy zdał sobie sprawę, \
e towpojona przez dziadka nienawiść do Blanchardów była przez ostatnie dwadzieścia latmotorem jego działania.To dzięki niej wstawał dwie godziny wcześniej ni\
inni właścicielewinnic i póz
niej kładł się spać.A kiedy zdał sobie z tego sprawę, nagle uświadomił sobie, \
egdzieś się ulotniła.A potem przemknęła mu przez głowę jeszcze jedna myśl, \
e być mo\
enienawiść jego dziadka wynikała po prostu ze zwykłej zawiści nieudacznika.Szybko ją od-pędził.Nie chciał, by przyciemniała mu obraz człowieka, którego bardzo kochał.Jednak niebył ju\
w stanie wzniecić tej niechęci, którą tak wytrwale dziadek w nim podsycał.Antoni Medrano wstał i zamierzał pójść do pokoju córki, kiedy zobaczył ją zbiegającąpo schodach.Zniknęła w kuchni, a po chwili wypadła z niej z kartonem soku i szklanką.- Leslie! - zawołał - Mo\
emy porozmawiać?- Teraz? - Dziewczyna zatrzymała się w połowie schodów.Na jej twarzy malowało sięprzera\
enie.- Muszę iść powtarzać swoje kwestie.Wiesz, co się stało dzisiaj na próbiegeneralnej? Wszystko wyleciało mi z głowy.Wszystko, rozumiesz!- To przecie\
niemo\
liwe.- Antoni Medrano znał swoją córkę na tyle, by wiedzieć, \
eju\
co najmniej od miesiąca zna swoją rolę na pamięć.- Mo\
e po prostu powinnaś odpocząć,zamiast się denerwować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl