Moning Karen Marie Highlander 02 Poskromić Szkockiego Wojownika

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.48No właśnie.Daj spokój i przyznaj, że albo Grimm, albo żaden.Przecież do tego to wszystko się sprowadza.J�49Już wypili całe zamkowe zapasy? Oni jednak są niesamowici.W chwili, gdy Kaley zniknęła, Jillian rozejrzała się by upewnić się, że nie byłaobserwowana, a potem zdjęła pantofle i popędziła nad jezioro.*****Jillian wyglądała zza skały i obserwowała go.Grimm kucał na brzegu jeziora, szorując swa koszulę dwoma gładkimi kamieniami.Wzamku pełnym sług, służących do prania, cerowania, na każdy jego rozkaz nawet, bypopędzić do jego łóżka, gdyby tylko skinął uwodzicielskim palcem Grimm Roderickposzedł nad jezioro, wybrał kamienie i prał swą koszulę.Cóż za duma.Cóż za niezależność.Cóż za& izolacja.Chciała wyprać znoszoną tkaninę za niego.Nie, chciała umyć tę umięśnioną klatkępiersiową, którą pieściło miękkie płótno.Chciała przesuwać dłonie po wypukłościachmuskułów, które pokrywały jego brzuch i podążyć za jedwabistym, ciemnym śladem włosów,które znikały pod jego kiltem.Chciała być mile widziana w jego samotnym zamknięciu iuwolnić mężczyznę, który, jak była przekonana, celowo odgrodził się murem za fasadązimnej obojętności.Z jednym kolanem na trawie, z nogą zgiętą pod sobą, delikatnie szorował koszulę.Jillianobserwowała napinanie się mięśni na jego ramionach.Był piękniejszy niż mężczyzna miałprawo być, ze swym olbrzymim wzrostem i doskonale ułożonym ciałem, swymi czarnymiwłosami, związanymi skórzanym rzemieniem, swymi przeszywającymi oczami.Uwielbiam cię, Grimmie Rodericku.Jak wiele razy wypowiadała te słowa w prywatnychkomnatach swego umysłu? Kocham cię od dnia, gdy po raz pierwszy cię zobaczyłam.Odtamtego czasu czekałam, aż mnie zauważysz.Jillian opadła na mech za skałą, skrzyżowałaręce na kamieniu i oparła na nich podbródek, obserwując go pożądliwie.Jego plecy byłyskąpane w złotym słońcu, a jego szerokie ramiona zwężały się do wąskiej talii, gdzie jego kiltwisiał na biodrach.Zanurzył rękę w swych gęstych, ciemnych włosach, odsuwając je ztwarzy, a Jillian wypuściła oddech, gdy jego mięśnie zafalowały.Odwrócił się i spojrzał prosto na nią.Jillian zamarła.Niech szlag trafi jego wrażliwy słuch!Zawsze miał nienaturalne zmysły.Jak mogła zapomnieć? Odejdz, pawico. Zwrócił swą uwagę z powrotem na koszulę, którą prał.Jillian zamknęła oczy i opuściła głowę na ręce, pokonana.Nie mogła nawet dotrzeć dopunktu, gdzie zebrałaby odwagę by spróbować z nim porozmawiać, dotrzeć do niego.Wmomencie, gdy zaczynała mieć ckliwe myśli, ten drań mówił coś odległego i bolesnego, a toopuszczało żagiel jej rozważań, zanim choćby podniosła kotwicę.Westchnęła głośniej,pozwalając sobie na hojną dawkę użalania się nad sobą.Obrócił się i znów na nią spojrzał. Co? Zażądał.Jillian z irytacją uniosła głowę. Co to znaczy, co? Nie mówiłam nic do ciebie. Siedzisz tam z tyłu, wzdychając, jakby świat miał się skończyć.Robisz tyle hałasu, żenie mogę nawet w spokoju szorować mej koszuli, a potem masz czelność robić się oschła, gdygrzecznie pytam, dlaczego siedzisz taka nieszczęśliwa. Grzecznie pytam? Powtórzyła. Nazywasz ledwie chrząknięte i całkowicienadużywające uprzejmości co grzecznym pytaniem? Co, które mówi jak śmiesznaruszać mą przestrzeń swymi godnymi pożałowania dzwiękami? Co, które mówi czymogłabyś, proszę iść umrzeć gdzieś indziej, pawico? Grimmie Rodericku, nie wiesz jednej,cholernej rzeczy o uprzejmości. Nie ma potrzeby przeklinać, pawico. Powiedział łagodnie. Nie jestem pawicą.Rzucił zjadliwym spojrzeniem przez ramię. Jesteś.Zawsze za coś dziobiesz.Dziob-dziob, dziob-dziob. Dziobię? Jillian poderwała się na nogi, przeskoczyła kamień i podeszła do Grimma. Pokaże ci dziobanie. Szybko jak kot wyszarpnęła mu z rak koszulę, skręciła w rękachmateriał i rozdarła go aż do środka.Uznała dzwięk rozdzieranego ubrania za dziwniesatysfakcjonujący. To jest to, co naprawdę lubię robić.Jak ci się podoba takie naruszanietwej przestrzeni? I dlaczego w ogóle robisz to swe głupie pranie? Patrzyła groznie naniego, machając resztkami jego koszuli by wypunktować swe słowa.Grimm przysiadł na piętach, patrząc na nią ostrożnie. Czy ty się dobrze czujesz?50 Nie, nie czuję się dobrze.Nie czułam się dobrze przez cały ranek.I przestań próbowaćzmienić temat i obrócić go przeciwko mnie jak to zawsze robisz.Odpowiedz na moje pytanie.Dlaczego prałeś swą koszulę? Ponieważ była brudna. Odparł z umyślną protekcjonalnością.Zignorowała ją z godną podziwu powściągliwością. Są służące od prania Nie chciałem sprawiać kłopotu Koszul mężczyzn, którzy Służącej, prosząc by wyprała A w każdym razie ja wyprałabym dla ciebie tę głupią rzecz!Usta Grimma zamknęły się z trzaskiem.50Nie żartuj, stary.Naprawdę zachowujesz się jak dupek i jeszcze zadajesz głupie pytania. To znaczy, jest tak& cóż, zrobiłabym to jeśli& jeśli wszystkie służące byłyby martwealbo ciężko chore i nie byłoby nikogo innego, kto mógłby. Wzruszyła ramionami. Igdyby to była jedyna koszula jaką byś posiadał& i bardzo zimno& a ty sam byłbyś chory,albo coś takiego. Zamknęła z trzaskiem usta, odkrywając, że nie było wyjścia zwerbalnego bagna, w które wskoczyła.Grimm wpatrywał się w nią z fascynacją.Podniósł się jednym płynnym, pełnym gracji ruchem.Dzieliły ich zaledwie cale.Jillian obrażało to, że musiała odchylić głowę w tył by patrzeć na niego w górę, aleoburzenie szybko zostało zastąpione przez pełną uniesienia świadomość tego mężczyzny.Była zahipnotyzowana przez jego bliskość, przykuta przez intensywny sposób, w jaki się jejprzyglądał.Zbliżył się jeszcze bardziej? A może to ona pochyliła się do niego? Ty wyprałabyś mą koszulę? Jego oczy uważnie przeszukiwały jej.Jillian wpatrywała się w niego w ciszy, nie ufając sobie wystarczająco by przemówić.Gdyby otwarła usta, Bóg jeden wie, co mogłoby się z nich wydostać.Pocałuj mnie ty wielki,piękny wojowniku.Gdy musnął jej zaciśniętą szczękę swymi kłykciami, prawie zemdlała.Jej skóra mrowiła wmiejscu, gdzie przesunęły się jego palce.Jego usta były w odległości oddechu od jej ust, jegooczy były przykryte ciężkimi powiekami i niezgłębione.Chciał ją pocałować.Jillian czuła to na pewno.Odchyliła głowę by przyjąć jego pocałunek.Jej powieki zamknęły się i całkowicie poddałasię swej fantazji.Jego oddech omiótł jej policzek, a ona czekała, bojąc się poruszyć. Cóż, teraz na to za pózno.Jej oczy otwarły się.Nie, nie jest.Prawie warknęła.Pocałuj mnie. To znaczy, żeby ją wyprać. Jego spojrzenie opadło do poszarpanej koszuli, którąciągle trzymała. Poza tym. Dodał. Nie potrzebuję jakiejś głupiej pawicy, robiącejwokół mnie dużo hałasu.Służące przynajmniej nie rozrywają moich koszul, oczywiście, jeślinie spieszą się by zdjąć je z mego ciała, ale to zupełnie inna dyskusja, która nie jest ani na tenmoment, ani na to miejsce i taka, którą jestem pewien, że i tak nie będziesz zainteresowana zemną prowadzić& Grimm? Powiedziała zwięzle Jillian.Popatrzył nad jeziorem. Um? Nienawidzę cię. Wiem, dziewczyno. Powiedział miękko. Powiedziałaś mi to ostatniej nocy.Wygląda ta to, że wszystkie nasze małe dyskusje kończą się tymi słowami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki