Nienacki Zbigniew 15 Pan Samochodzik i Niesmiertelny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Rozumiem łaskawą panią i podzielam jej upodobania. A ja muszę mieć fidrygałki zahuczał don Gabriel. Też podzielam pańskie upodobania pośpiesznie zgodził się z nim don Casanova.Rzecz w tym, że państwo trafili do właściwego człowieka, ale nie we właściwym czasie.Don Gabriel aż zakrztusił się cocktailem. Co mają znaczyć pańskie słowa? zawołał z oburzeniem. Czy nie ma pan niczegociekawego do sprzedania? To jaki interes pan prowadzi? Tandetny sklepik czy wielki biznes?Przecież ja chcę panu płacić w prawdziwych banknotach Stanów Zjednoczonych.Don Casanova nabożnie złożył ręce, a potem je załamał w geście rozpaczy: Pan dobrze trafił, panie van Hagen.Ja prowadzę naprawdę duże interesy i pragnę zawszebyć do usług takich klientów jak pan.Jest sprawą oczywistą, że posiadam to i owo dosprzedania, nawet złocone drobiazgi by się znalazły.Ale czy szanownemu państwu wiadomo,że nie tak dawno w stolicy naszego kraju było włamanie do Muzeum Złota i od tego czasupolicja działa jak szalona? Proszę sobie wyobrazić, że dziś rano przeprowadzili mi w domurewizję.Tak, najprawdziwszą rewizję.Jestem podejrzany o udział w tym włamaniu i śledzonyprzez policję.W tej sytuacji nie mogę sobie pozwolić na sprzedawanie żadnych rzeczy.Don Gabriel łyknął potężny haust cocktailu i oświadczył po pewnym namyśle: Czytałem o tym włamaniu.Podobno skradziono mnóstwo złotych przedmiotów.Cośtakiego by mnie interesowało.Don Casanova zerwał się z fotela i zaczął szybko mówić: Nie mam z tą sprawą nic wspólnego.Jestem zwykłym handlarzem starzyzną.Na karkusiedzi mi policja z inspektorem Esponozą na czele.Nie chcę w ogóle o tym słyszeć.I w tejsytuacji nie mogę nic dla państwa zrobić.Ludzie inspektora szli za mną aż tutaj, wiedzą więc,że goszczę na pańskim jachcie.Kto wie, czy wkrótce na pokładzie nie zjawi się policja i niedokona rewizji tylko dlatego, że don Casanova złożył panu uszanowanie.Co by się stało,gdyby znalezli tu obraz van Dycka?Don Gabriel roześmiał się rubasznie. Czy ja wyglądam, panie Casanova, na człowieka, który nigdy nie miał do czynienia zpolicją? O policję niech pana głowa nie boli.Ten jacht nie zawsze nazywał się La Paloma.Inie zawsze woził mnie i moją piękną żonę.Casanova popatrzył na don Gabriela z nieukrywanym szacunkiem: Pan jest dobrym klientem.Inni żądają, aby im dostarczać różne stare rzeczy przez granice,aż do ich domów.Albo chcą robić interesy już poza wodami terytorialnymi.Bóg widzi, jakbardzo pragnę dogadać się z panem.Ale nie mogę.Zledzi mnie Esponoza, a to diabełwcielony.Obawiam się, że gdy tylko zechcę zajrzeć do swego składziku, on trafi tam pomoim tropie i będę siedział w więzieniu przez długie lata.Pan zresztą wie, że ja jestem tylkoskromnym przedstawicielem wielkiej firmy i nic nie mogę zrobić na własną rękę.Moizwierzchnicy żądają pieniędzy za dostarczony mi towar, a ja boję się coś sprzedać, bo mamna karku Esponozę. W takim razie pan zbankrutuje oświadczył gromko don Gabriel.Casanova niemal zapłakał z rozpaczy: Oj, tak, tak, panie van Hagen.Najprawdopodobniej grozi nam bankructwo.Teresa van Hagen zaczęła popłakiwać, cieniutką chusteczkę podniosła do oczu. To znaczy, że ja nie będę mogła urządzić sobie pięknego domu łkała.Don Gabriel uderzył się dłonią po kolanie. To pan, panie Casanova, doprowadził do łez moją żonę.Ja tego nie mogę puścić płazem!Za taki postępek zostanie pan wytargany za uszy.Don Gabriel tupnął nogą w podłogę kabiny i do saloniku wpadło natychmiast dwóch jegosanitariuszy w strojach marynarzy.Casanova przestraszył się. Niech se�ora nie płacze.Ja wszystko załatwię tak jak trzeba.Będzie pani miała najpiękniejurządzony dom w Amsterdamie.Teresa otarła chusteczką oczy, don Gabriel założył nogę na nogę, zapalił nowe cygaro iodprawił marynarzy. Proszę mówić, panie Casanova rzekł. Ostrzegam jednak, że drogo mi pan zapłaci zakażdą łzę mojej żony.Casanova opróżnił szklankę, nabrał w piersi tchu i oświadczył: Dla państwa zrobię wyjątek i doradzę, gdzie będziecie mogli zaopatrzyć się w rzeczy,które są wam potrzebne.Tu, w Rodadero, jest to niemożliwe z powodu wścibstwa policji.Aleprzecież odbywacie podróż dookoła świata i co wam szkodzi zawitać na Wyspy Dziewicze.To niezbyt daleko stąd, panie van Hagen. Hm! chrząknął don Gabriel. A po cóż miałbym płynąć na Wyspy Dziewicze?Don Casanova wstał z fotela i podszedł do mapy Morza Karaibskiego rozwieszonej na ścianiesaloniku. Wyspy Dziewicze, se�or, wchodzą w skład Małych Antyli.Pański kapitan bez trudu donich dopłynie.Należą one do Stanów Zjednoczonych.Ale jedna z nich, położona na skrajuarchipelagu, jest wyspą brytyjską.Zwie się, nie wiadomo dlaczego, po hiszpańsku La Jauja ,co znaczy Kraina Szczęśliwości, znajduje się na niej piękny hotel dla turystów zagranicznychz plażą i zacisznym portem.Ten hotel prowadzi mój przyjaciel don Pedro.Zawiadomię gotelegraficznie o pańskiej wizycie i gdy pan przypłynie do wyspy swoim jachtem, zostanie pantam powitany jako miły gość. Mnie wszędzie witają jako miłego gościa powiedział don Gabriel. A witają mnie tak,ponieważ mam dużo pieniędzy.Nie rozumiem tylko, w jakim celu mam odwiedzać jakąśbezludną wysepkę z parszywym hotelem, skoro chętnie mnie powitają na Florydzie alboGalapagos.Don Casanova usiadł i powiedział ledwo dosłyszalnym szeptem: W hotelu mojego przyjaciela don Pedra zatrzymuje się wielu interesujących ludzi, a onimiewają ciekawe przedmioty.Pana piękna małżonka nie wyleje już żadnej łzy, a pan będziemógł wydać na swoje drobiazgi dużo banknotów.Don Gabriel zamyślił się, zerknął na mapę, pózniej znowu popatrzył na Casanovę.Wreszcieoświadczył: Nic nie stoi na przeszkodzie, aby mój kapitan poprowadził La Palomę do KrainySzczęśliwości.A teraz może sobie pan już pójść.Nie trzeba było tego powtarzać Casanovie.Ukłonił się uniżenie Teresie oraz Gabrielowi iulotnił się z saloniku.Jak oparzony wyskoczył na pokład, przebiegł po trapie i dopiero namolo w świetle dużej latarni przystanął i otarł pot z czoła.Następnie dotknął delikatnieswoich uszu, jak gdyby upewniając się, czy nie doznały żadnego szwanku.Znowu otarł pot zczoła i raznym krokiem ruszył do domu. Wspaniale, cudownie pogratulowałem don Gabrielowi i Teresie, wchodząc wraz zDawsonem do saloniku. Ma pan talent aktorski przyznał Dawson, choć chyba się mylił.Don Gabriel nie grałżadnej roli, po prostu był sobą, zachowywał się tak, jak przez całe swoje gangsterskie życie.Dawson podszedł do mapy i odnalazł na niej Krainę Szczęśliwości. Mówiłem wam, że don Stefano kupił jakąś wyspę i tam trzyma swoje łupy tryumfowałdon Gabriel. Teraz wiemy, gdzie to jest.Należało działać, i to jak najszybciej.Razem z Dawsonem popędziliśmy do kabinynawigacyjnej i poprosiliśmy Rodriga de Cunillo, aby przy pomocy krótkofalówki nawiązałkontakt z Leticią Lucinante.Po czterech godzinach, to jest o północy, Dawson zapukał dokabiny zajmowanej przeze mnie i Florentynę.W ręku trzymał kartkę z informacjami, jakienadeszły od panny Lucinante.Usiadł na mojej koi i odczytał: Wysepka La Jauja, podobnie jak inne Wyspy Dziewicze, jest pochodzenia wulkanicznego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki