Palmy na sniegu Luz Gabas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kilian nie wierzył własnym oczom.Bez względu na to co słyszał, nie wyobrażał sobiewcześniej, że może istnieć plantacja tak wielka, zorganizowana niczym małe miastozamieszkane przez setki ludzi i otoczona charakterystycznym w swej bujnościkrajobrazem.Gdziekolwiek spojrzał, panowała gorączkowa krzątanina: mężczyznidzwigali skrzynie i narzędzia, ciężarówki przewoziły towary i robotników.Kręcący sięwszędzie czarni wydawali mu się wszyscy tacy sami: ubrani w podarte koszule i spodniekoloru khaki, bosi lub obuci w nędzne, zakurzone skórzane sandały.Nagle, bez ostrzeżenia, poczuł ucisk w żołądku.Podniecenie podróżą w nieznane ustąpiło czemuś w rodzaju zawrotu głowy.Obrazyrejestrowane w drodze gromadziły się na siatkówce oczu, jakby nie całkiem przenikającdo mózgu.Bał się.Znienacka się bał!Jechał z ojcem i bratem i jeszcze lekarzem i niespodziewanie brakowało mupowietrza.Jak miał się odnalezć w tym wirze zieleni i czerni? I w dodatku upał, takprzyjemny na statku, teraz zaczynał dawać się mocno we znaki.Nie dawało się oddychać.Nie dawało się myśleć.Czuł się jak tchórz.Przymknął powieki i przywołał wizję domu odległego teraz o sześć tysięcykilometrów ognia na kominku, śniegu sypiącego się z wolna na łupkowy dach, matkiprzyrządzającej tradycyjne słodkości, krów potykających się o bruk na ulicach&Obrazy przesuwały się jeden za drugim, łagodząc napięcie wywołane konfrontacją zobcym światem.Jak to możliwe, że załamanie przyszło równie szybko? Nigdy wcześniejnie doznawał podobnych uczuć.Może dlatego, że nigdy wcześniej nie zapuszczał sięrównie daleko.A w trakcie podróży skutecznie zajmowały go kolejne nowości,ciekawość celu na chwilę wyparła myśl o tym, co zostawało z tyłu.Tęsknił za domem.Otóż to.Strach przejawiany przez jego ciało wobec tego co nowe stanowił w gruncie rzeczytylko przykrywkę, maskującą tęsknotę za tym, co znane.O, gdybyż tak można byłozamknąć oczy i znalezć się z powrotem w Rabaltu�! Należało się jakoś opanować.Copomyśleliby sobie ojciec i Jacobo, gdyby wiedzieli, co się z nim dzieje? %7łe jestmięczakiem?Potrzebował odetchnąć świeżym powietrzem, a powietrze tutaj bynajmniej niewydawało się świeże.Antón od dłuższej chwili obserwował syna, który nawet nie zauważył, że zatrzymalisię przed domem urzędników.Po tak długiej podróży wszyscy trzej chłopcy z pewnościąmarzyli o tym, by rozlokować się w pokojach, umyć, trochę odpocząć przed spotkaniemz zarządcą.Magazyny i resztę plantacji zdążą zwiedzić nazajutrz.Gdy wysiedli z auta, Antón zwrócił się do Manuela: Do wyjazdu don D�masa zatrzymasz się tutaj.Potem cię przeniesiemy. Popatrzyłna pozostałych. Jacobo pokaże wam pokoje i jadalnię.Ja powiadomię don Lorenza,że już jesteście.Spotkamy się za pół godziny.A! Jacobo& Sądzę, że twojemu bratudobrze by zrobił łyczek czegoś mocniejszego.Jacobo przygotował nie jedną, lecz dwie szklaneczki koniaku z wodą; Kilian wziąłswoją do pokoju, pomieszczenia o powierzchni mniej więcej dwudziestu metrówkwadratowych, wyposażonego w łóżko, dużą szafę, stolik, dwa krzesła, stół i umywalnięz lustrem.Alkohol natychmiast zadziałał.Kilian się uspokoił, poczuł, że oddech wracado normy, ucisk w piersi ustępuje, a kolana przestają drżeć.Był gotów na pierwszespotkanie z właścicielem i zarządcą plantacji.Lorenzo Garuz przyjął ich u siebie w biurze, gdzie od dłuższej chwili rozmawiał zAntonem.Był krzepkim czterdziestolatkiem o bujnych ciemnych włosach, ostrym nosie iprzystrzyżonych wąsach.Mówił uprzejmie, lecz stanowczo, głosem nawykłym dowydawania rozkazów.Siedzące na podłodze nieopodal małe dziecko, które tak samo jakGaruz miało ciemne kręcone loki i trochę zbyt głęboko osadzone oczy, bawiło sięwyjmowaniem z kosza jakichś papierów i wkładaniem ich do niego z powrotem.Garuz przywitał nowych pracowników oraz wracającego z wakacji Jacoba, po czymod razu poprosił Kiliana i Manuela o stosowne dokumenty.Kilian zauważył, że jegoojciec marszczy z niezadowoleniem brwi.Garuz schował papiery do szu ady i skinął wstronę trzech krzeseł ustawionych naprzeciwko jego biurka.Zamontowany pod su temwentylator leniwie miesił gęste powietrze. Cóż, Manuelu zaczął zarządca Afrykę już znasz, więc nie muszę ci niczegospecjalnie tłumaczyć.D�maso zostanie z nami jeszcze jakieś dwa tygodnie.We wszystkocię wtajemniczy.To największa spośród wszystkich tutejszych plantacji, ale ludzi mamymłodych i silnych.Poważne wypadki raczej się nie zdarzają.Zwykłe skaleczeniamaczetą, pobicia, kontuzje, ataki malarii& Nic wielkiego. Urwał na moment. Mogęcię o parę rzeczy spytać?Manuel przytaknął. Dlaczego taki jak ty młody człowiek, mający przed sobą świetlaną przyszłość, wolipracę w koloniach od praktyki w Madrycie? I czemu postanowiłeś się przenieść z SantaIsabel do nas? Pomijając kwestię dużej pensji, którą ci zapłacimy&Manuel odpowiedział bez wahania. Jestem lekarzem, ale również naukowcem, i biologiem.Pasjonuję się międzyinnymi botaniką.Na temat gwinejskiej ory coś tam już nawet opublikowałem.Chciałbym wykorzystać swój tutaj pobyt, aby jak najwięcej dowiedzieć się omiejscowych odmianach roślin i ich leczniczych zastosowaniach.Zarządca uniósł brew. To bardzo ciekawe.Wszystko, co przyczynia się do rozwoju kolonii, jest przez nasmile widziane.Mam nadzieję, że starczy ci czasu. Zwrócił się do Kiliana. A ty,chłopcze? Liczę na twój entuzjazm.Właśnie entuzjazmu nam tutaj trzeba.Trzeba namludzi energicznych i zdecydowanych. Tak, proszę pana. Najbliższe piętnaście dni, od jutra rana począwszy, poświęcisz na naukę.Obserwuji naśladuj innych.Jak już mówiłem twojemu ojcu, zaczniesz na Obsayu, z Gregoriem.Kilian kątem oka dostrzegł, że Antón zaciska wargi, a Jacobo mocno się krzywi.Gregorio pracuje tu od lat, ma wielkie doświadczenie, ale potrzebuje do pomocy kogośsilnego, kto zaprowadzi nieco porządku. Myślałem, że Kilian tra do mnie na Yakató wtrącił Jacobo. Ja też mogę gouczyć&Garuz uciszył go gestem.Dobrze rozumiał, że jeśli Kilian okaże się tak dobrympracownikiem jak jego ojciec i brat a przynajmniej jak ojciec to rozdzielenie ichprzyniesie plantacji więcej korzyści.Dziecko tymczasem zapiszczało radośnie, wstało i, zbliżywszy się do ojca, wręczyłomu świeżo znaleziony pod biurkiem skarb gumkę do wycierania. Dziękuję, synu.Doskonale.Masz, schowaj ją do szafki. Po tych słowach Garuzpopatrzył najpierw na Jacoba, a potem na Kiliana. To już postanowione.Z Obsayemsą największe kłopoty.Przyda się ktoś nowy, żeby pociągnąć ten wózek.Na razie w tejsprawie to tyle. Tak, proszę pana powtórzył Kilian. I pamiętaj, że robotników trzeba traktować stanowczo, z góry i zarazemsprawiedliwie.Jeśli popełnisz błąd, zaczną cię krytykować.Jeśli podejmiesz złą decyzję,przestaną cię szanować.Dobry pracownik musi znać się na wszystkim i radzić sobie zkażdym problemem.Nigdy nie okazuj słabości.I nie spoufalaj się zbytnio ani znigeryjskimi najemnikami, ani z miejscowymi Bubi, to prowadzi do nieporozumień.Zrozumiałeś? Tak, proszę pana. Kilian znów poczuł się nieswojo.Chętnie by się jeszcze napiłczegoś mocniejszego. I wreszcie& Podobno nie umiesz prowadzić samochodu? To prawda, proszę pana. Musisz się natychmiast nauczyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki