Raay Carla van Boża ladacznica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nosiłyśmy srebrny me-dalik z Matką Boską na błyszczącej niebieskiej wstążce, a na�sze twarze spowijał delikatny biały tiul, co dawało nam złu�dzenie, że jesteśmy aniołami.Dziewczęta z Sodalicji spotyka�ły się po szkole w kaplicy, a tam uczono je, czym jestskromność i inne cnoty, za którymi opowiadała się MatkaBoska.Chodziłyśmy pod jej niebiesko-białą figurę do grotyw ogrodzie.Miała złożone ręce, oczy wzniesione ku niebu,jej stopy nie dotykały ziemi.�smego grudnia, w dzień święta Niepokalanego Poczęcia,Dzieci Maryi całymi godzinami zajęte były dekorowaniem jejołtarza w auli.Przyniosłam pęk póznych niezapominajek,kropla w tym morzu lilii, ostróżek, orlików, gipsówki i róż,których egzotyczny zapach uderzał jeszcze silniej do głowyw pełnym wilgoci zamkniętym pomieszczeniu.Umyłyśmypodłogę w auli i jeszcze przed południem spływałyśmy po�tem.O drugiej zaczęła się długa procesja. Panno Zwięta,bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do ciebieuciekamy", taka specjalna modlitwa za nasze poczęte w grze�chu dusze obowiązywała w ten dzień.W dni świąteczne podczas długiej podróży do domu tram�waje były jeszcze bardziej zatłoczone niż zwykle, ponieważjechałam pózniej i ludzie wracali z pracy.W takich chwilachniemożliwością było czytać czy nawet usiąść; musiało namwystarczyć, że trzymamy się kurczowo za uchwyty i staramysię zachować równowagę.Jeżeli padało, z ludzi unosił się za�pach biura, trocin i oleju, perfum, talku, ciepłych ubrań i mo�krych od deszczu płaszczy.Prawie nikt się nie odzywał, a rzu�cało nas jednych o drugich za każdym razem, kiedy tramwajhamował albo ruszał.Niektórym udawało się w tych warun�kach czytać gazety, trzymali je tuż przed nosem ciasno zwi�nięte, żeby nie dzgnąć w oko sąsiada, którego mimo wolitłum do nich przyciskał.W jeden z tych tłocznych dni jakiemuś chłopcu udało sięwsunąć mi rękę w majtki.Czułam jego palce, ale udawałam,że mi się to śni, że jego naprawdę tam nie ma.Wszyscy wo�kół mnie również udawali, udawali, że inni ludzie w tramwa�ju po prostu nie istnieją.Co do mnie posunęłam się o krokdalej i zamarłam.Absolutnie nie byłam w stanie go powstrzy�mać.Mój umysł przestawił się na reakcję automatyczną i wy�pierał się wszystkiego tak jak wtedy, kiedy przychodził domnie w nocy mój ojciec.Nie mogłam zaryzykować pełnejwiedzy, nie mogłam się odsunąć; najlepszy sposób, żeby so�bie z tym poradzić, to w miarę możliwości wyzbyć się wszel�kiej świadomości.Nie obejrzałam się ani razu na chłopca, który pchał się namnie, ale widziałam go, kiedy wysiadł z tramwaju w euforii,że udał mu się taki podstęp.Poczułam wstyd i wyrzuty sumie�nia, i zrobiłam się szkarłatna.Kiedy wysiadłam i szłam do do�mu, starałam się przez ten krótki czas wymazać to wydarze�nie z pamięci.%7ładen medalik z Matką Boską na niebieskiej wstążce niemógł uchronić mnie przed niezdolnością do stawienia czoławłasnej seksualności; podobnie jak nie mógł dokonać tegobrązowy obrazek na materiale z Matką Boską z Góry Kar�mel, który miałyśmy obowiązek nosić pod ubraniem.Wstąpi�łam do klasztoru z wielu różnych powodów - a jednym z nichbył fakt, że absolutnie nie czułam się zdolna stawić czoła ży�ciu jako osoba dorosła.Od kiedy tylko miałam do czynienia z zakonnicami, słysza�łam ich rozmowy o powołaniu i grozą napełniała mnie myśl,że kiedyś takie przekleństwo mogłoby spaść na mnie.Zakon�nice wydawały się zimne jak lód.W Holandii były okrutnei egocentryczne; w Australii wiele z nich wydawało się zaro�zumiałych i przekonanych o własnej nieomylności.Więk�szość nie zachowywała się jak ludzie z krwi i kości, nie byłynaturalne, i ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam, to stać się jed�ną z nich.Już w wieku lat sześciu, kiedy musiałam przejśćw pobliżu klasztornych murów, ciarki mi po plecach chodzi�ły.Te ciarki miały coś wspólnego z przeczuciem, że wbrew ca�łemu swojemu przerażeniu któregoś dnia zostanę zakonnicą,że tego losu nie da się uniknąć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki