Czerwona nitka Zygmunt Zeydler Zborowski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czy mógłby nam pan powiedzieć, w jakim celu przyjechałpan do Polski?Uśmiechnął się blado. Oczywiście.To nie sekret.Mam tu rodzinę, rodzinę ojca.Apoza tym łączą mnie z tutejszym terenem interesy handlowe. Jakiego rodzaju są te interesy handlowe? spytałGrabicki. Pracuję w branży filmowej.Reprezentuję jedną zfrancuskich wytwórni filmowych.Ostatnio mamy zamiarnawiązać kontakt z polską kinematografią w celu wspólnegozrealizowania filmu z czasów wojen napoleońskich.Grabicki pokiwał głową. Bardzo interesujące.Więc pen właśnie w tych sprawachartystycznych przyjechał do Warszawy? Tak.Przy okazji odwiedziłem rodziną. Czy to nie będzie zbytnia ciekawość, je- żeli zapytam, gdziemieszka pańska rodzina?Tomecki nieznacznie wzruszył ramionami. Nie widzę wprawdzie, co to ma za związek ze śmierciąmojej byłej żony, ale jeżeli panów interesuje moja rodzina.Awięc mam rodzinę w Krakowie, w Lublinie� w Warszawie, nawsi. Gdzie na wsi? Pod Sochaczewem.Cioteczny brat mojego ojca ma tammałą gospodarkę. Jak się nazywa ten pański stryj? Antoni Wozniak.Ale naprawdę nie rozumiem, o co panuchodzi?Grabicki uśmiechnął się. Nieważne.Tak zapytałem.Ma pan rację, że to nie ma nicwspólnego ze sprawą.A więc do rzeczy.Jest pan poinformowany, że pańska byłażona została zamordowana? Tak. Musiała pana zaskoczyć ta wiadomość? Oczywiście.To chyba zrozumiałe. Czy nie ma pan jakichś podejrzeń.? To znaczy, czy niedomyśla się pan, kto mógł popełnić tę zbrodnię i na jakim tle?Tomecki potrząsnął głową. Nie mam pojęcia, kto mógł zabić Iwonę.Zresztą od czasunaszego rozwodu prawie się z nią nie komunikowałem.Właściwie nie wiem, z kim ostatnio przestawała, w jakim sięobracała towarzystwie. Czy w czasie obecnego pobytu w Polsce, widział się pan zpanią Iwoną? Nie. I nie był pan u niej w mieszkaniu? Nie.Skądże! Mówię przecież panom, że w ogóle straciłem znią kontakt. I wcale pan się z nią nie widywał? Wcale.No.chyba że przypadkowo w jakimś towarzystwie.Ale raczej unikałem takich spotkań.Jeżeli coś likwiduję, todefinitywnie.Nie po to się rozwiodłem, żeby widywać się zmoją byłą żoną.Zamknąłem ten rozdział życia i koniec, kropka. Sądzę, że to jest właściwe stanowisko powiedziałGrabicki. Wprawdzie teraz jest w modzie otaczać się byłymi iobecnymi żonami, ale to są bardzo indywidualne sprawy.Więcz tego, co pan mówi, wnioskuję, iż nie bardzo może pandopomóc w wyświetleniu tej zbrodni?Tomecki bezradnym ruchem rozłożył ręce. Bardzo żałuję, proszę panów, ale doprawdy nie widzę, wczym mógłbym być pomocny. Czy pan zna panią Wiktorię Mazurską? spytał nagle Grabicki. Ciotkę Iwony? Oczywiście, że znam. Czy pan ją odwiedza? Bardzo rzadko. Czy to z powodu rozwodu? Ach, nie, nie o to chodzi.Po prostu mam niewiele czasu, apoza tym rozmowa z ciocią Wiktorią bardzo mnie nuży.Jużstarsza kobieta.Pan rozumie? Skleroza.Wszystko zapomina,przekręca.Coś jej się tam wydaje.Trudno się z nią dogadać.Odczasu do czasu ją odwiedzam, ale to dosyć uciążliwy obowiązek.Zresztą ma rodzinę.Nie jest znowu taka okropnie samotna.Grabicki spojrzał na Olszewskiego. No cóż? Chyba już nie będziemy zabierać czasu panuTomeckiemu? Pózno.Porucznik poderwał się skwapliwie.Kiedy znalezli się na ulicy, Olszewski spytał: No i co wymyślicie o tym facecie? Grabicki wykonał nieokreślony ruchręką. Diabli go wiedzą.To wszystko nie wygląda zbyt wyraznie.Po pierwsze.Jestem prawie pewien, że on się jednakkontaktował ze swoją byłą żoną.Po drugie, nie rozumiemdlaczego koniecznie z tej ciotki chce zrobić starą,nieodpowiedzialną wariatkę.Przecież z nią rozmawiałem.Babka na chodzie, supeł- me normalna.Ani śladu jakichśsklerotycznych zahamowań.To prawda, że nie byłem u niejzbyt długo.Ale wydaje mi się, że Tomecki powiedział to celowo.Chciał się na wszelki wypadek zabezpieczyć.Czegoś się boi.Mam wrażenie, że będę musiał jeszcze raz odwiedzić ciocięWiktorię.No i sprawa stryja Wozniaka.Przecież to Zwidnickisię z nim przyjazni.Co za zbieg okoliczności! Rzeczywiście przyznał Olszewski. Fantastyczny zbiegokoliczności.I tego stryja też chyba odwiedzimy. Naturalnie.Trzeba mu się przyjrzeć. Może pojedziemy jeszcze do komendy zaproponowałOlszewski. A nuż są jakieś wiadomości.Grabicki skrzywił się sceptycznie. Jakieś wiadomości? No, może coś z waszego terenu? Bardzo wątpliwe.Okazało snę jednak, że Olszewski miał dobrego nosa.Byływiadomości i to dosyć sensacyjne.Dyżurny oficer zameldował: Dzwonił sierżant Kociuba.Prosił, żeby powiadomićkapitana Grabickiego, iż zatrzymał człowieka podejrzanego ozamordowanie Iwony Tomeckiej.Olszewski gwizdnął przeciągle.ROZDZIAA IVStaszek był z siebie zadowolony.Gloria, która dopieroniedawno oswoiła się z siodłem, okazała się bardzo pojętna.Bezbłędnie przeszła kilka przeszkód i nie szalała po skoku, jakto się często zdarza nie ujeżdżonym koniom.Zaczynała jużprawidłowo reagować na wodze i na łydkę.Miałatemperament, ale jednocześnie nie buntowała się przeciwkowoli jezdzca.Była żywa, ale nie krnąbrna.Szybko zrozumiała,czego się od niej wymaga.Poklepał pociemniałą od potu szyję i pozwolił swobodniewysapać się klaczy.Stępa objechał kilka razy plac dookoła, anastępnie zawrócił do stajni.Zdziwił się trochę, spostrzegłszysiedzącego na ławce Franka Kociubę. Cześć! powiedział wesoło i zeskoczył z siodła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki