[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po chwili jednak znówpróbował; jakiś wewnętrzny przymus kazał muciągle ponawiać próbę.Gdyby sobie przypomniał,o co chodzi, może by mu było łatwiej wrócić dorzeczywistości.Szare oczy, pochmurne niczymdeszczowe niebo, błagały go, najpierw sennie,potem płaczliwie, aby się zbudził.Nie chciałyzniknąć.Ktoś go potrzebuje.Gdybyż tylko potrafiłzwalczyć tę przemożną chęć wiecznego snu.Głosy! Wtem usłyszał głosy.Usiłował otworzyćusta, zawołać: Tu jestem! Pomocy! Tak, potrzebo-wał pomocy.Boże kochany! Nagle wraz z falą bóluodzyskał pamięć.Honor!Grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Ojcze, to nie wygląda dobrze  oznajmiłAndrew, wchodząc do domu Trace a.Drzwi na taras były szeroko otwarte, meblezniszczone i poprzewracane, a wewnątrz żywejduszy.Zmówiwszy krótką modlitwę, skierował siępośpiesznie do telefonu.J.J.tkwił w miejscu, zszokowany.To, co siędziało w ciągu ostatniego miesiąca, jest nie na jegosiły.Ktoś inny w jego wieku pewnie miałby jużzawał.Jego od zawału powstrzymywała jednakwściekłość. Policja jest w drodze  oznajmił Andrew,z niepokojem w oczach obserwując swojego staregoojca. Przestań się gapić, do jasnej cholery  warknąłJ.J. Nie mam zamiaru wykitować.Jestem zabardzo zły.Chodz
my sprawdzić õ
orę i dół.Ostrożnie, żeby nie poruszyć niczego, co bymogło pomóc policji, przeszli na piętro.Nie znalez
liżadnych wskazówek.Wrócili na parter. Sprawdz
pomieszczenia od zachodu, ja spraw-dzę od wschodu  powiedział Andrew.I to właśnie on omal nie dostał zawału, kiedywszedł do kuchni; w tym samym czasie bowiemTrace wyłonił się zza drzwi prowadzących dopiwnicy i zwalił na podłogę. Boże przenajświętszy!  zawołał ksiądz i prze-żegnawszy się, zawołał głośno:  Tutaj, tato! W ku-chni! Pośpiesz się!Starzec zerknął na zakrwawione ciało Trace ai polecił synowi wezwać karetkę pogotowia.Sampodszedł do leżącego i kucnąwszy przy nim, drżą-cymi rękami zaczął sprawdzać, czy poza paskud-nym rozcięciem głowy nie doznał innych obrażeń. Honor. mruknął Trace, usiłując odepchnąćod siebie czyjeś ręce.Nie dał rady, po prostu niemiał siły.Sam nie wiedział, jakim cudem wspiął siępo schodach; pewnie dzięki ogromnej determinacji. Spokojnie, chłopcze  polecił starzec. To ja,J.J.Jest ze mną Andrew.Wezwaliśmy pomoc.Staraj się nie ruszać.Masz ohydną ranę na głowie. Honor. powtórzył Trace, rozpoznając głosszefa. Tu jej nie ma  oznajmił J.J.Zawahał się, poczym świadom, że życie dziewczyny może byćw niebezpieczeństwie, kontynuował:  Nie wiesz,gdzie może być? Nie. I nagle Trace wymienił nazwisko, nadz
więk którego starcowi zrobiło się słabo. Law-rence.Był tu.Słyszałem go. Nie dokończył.Ponownie stracił przytomność. Przyjechała policja!  zawołał Andrew i ruszyłpędem do drzwi.Modlił się, aby karetka też wkrótce nadjechała.I żeby nikt poza Trace em nie musiał korzystaćz usług lekarza.Proszę cię, Boże, spraw, aby Honornie spotkała krzywda.Ojciec chyba by tego nieprzeżył.Biegła tak szybko, aż zaczęło dudnić jej w gło-wie.Nie mogła złapać tchu.Dopiero wtedy przy-stanęła i spojrzała za siebie, sprawdzając, czy niktjej nie goni.Nikogo nie widziała, tylko drzewa,krzewy i głazy.Nagle zorientowała się, że zgubiładrogę; nie wiedziała, gdzie jest ani w którą stronępowinna udać się po pomoc.Nawet nie wiedziała,czy idzie we właściwym kierunku, czy też zagłębiasię dalej w las. Boże!  Przerażona usiadła na zwalonym pniu. Mamusiu najukochańsza, jeżeli wyjdę cało z tejopresji, być może nigdy nie wybaczę ci tegocholernego listu.Na myśl o matce ogarnął ją błogi spokój.Uniosłagłowę, niemal spodziewając się, że ujrzy przed sobąCharlotte O Brien. W porządku, Honor.Przestań rozczulać sięnad sobą i skup się.Do diabła, skup się!Nagle wszystko się jej w głowie przejaśniło.Ruszyła w dół zbocza, tym razem wolniej, ostroż-niej, by przypadkiem nie natknąć się na Hastingsa.Bała się.Najbardziej tego, że nawet jeśli uda jej sięumknąć Hastingsowi, może nie zdążyć z pomocądla Trace a.Zobaczył ją, zanim ona zobaczyła jego.Czer-wony dres, który miała na sobie, widoczny byłz oddali.Hastings uśmiechnął się do siebie, po czymkrzywiąc się z bólu, skrył za głazem.Nie zauważyłbłota.Zapadł się w nie po kostki.Trudno, pomyślał.Wyciągnąwszy broń, pochylił się i wycelowałw dziewczynę.Uratowało ją właśnie to, że się pochylił.Ponie-waż nogi ugrzęzły mu w błocie, nie mógł złapaćrównowagi i zwalił się na ziemię.W dodatkupistolet wystrzelił.Honor błyskawicznie schroniła się za najbliż-szym drzewem.O rany boskie! On jest tuż obok, a jago nie zauważyłam!Widziała, jak utytłany błotem mężczyzna dz
wigasię na nogi.Warstwa lepkiej ziemi okrywała mutwarz.Był wściekły jak diabli.Przeklinał siebie, ją,pistolet, deszcz, cały świat.Kiedy tak stała, drżączestrachu, nagle przyszedł jej do głowy pewien po-mysł.Wyjrzała zza drzewa.Hastings zajęty był wycieraniem błota z twarzy.Pośpiesznie ściągnęła czerwoną bluzę i ułożyła jąpod krzakami, a sama, chwyciwszy kilka kamieniwielkości piłki tenisowej, ukryła się w innymmiejscu.Nie przestając przeklinać, Hastings oczyś-cił zdrowe oko, po czym wypluł błoto z ust i naglezaniemówił.Tego się zupełnie nie spodziewał!Sądził, że dziewczyna przerażona wystrzałem rzucisię do ucieczki, a ona leży pod krzakami! Możewreszcie szczęście się do niego uśmiechnęło.Możejednak kula trafiła do celu.Ruszył w stronę krza-ków, ciekaw, co zobaczy: Honor dygoczącą zestrachu czy ranną.Kątem oka dostrzegł ruch, ale było za póz
no, byzareagować.Pierwszy kamień uderzył go w skroń,tuż przy zdrowym oku.Zaskoczony, potknął sięi zawył z bólu.Trzymając się za lewy łuk brwiowy,obrócił się i wycelował broń w kierunku, skądnadleciał pocisk.Niestety, znów za póz
no.Tym razem upatrzyła sobie miejsce znaczniebardziej podatne na ból.Zmrużywszy oczy, z całejsiły cisnęła kamień prosto w krocze Hastingsa,prawdopodobnie pozbawiając go możliwości zo-stania ojcem.Z satysfakcją obserwowała pełenniedowierzania grymas na jego brudnej od błotatwarzy, która najpierw przybrała odcień szkarłatu,a potem pokryła się trupią bladością.Mężczyznazgiął się wpół i chwycił za swoje puchnące przyro-dzenie. Nieeee!  Jęcząc, ponownie zwalił się naziemię.Tym razem nie czuł w ustach błota.Czuł żółć,która podchodziła mu do gardła i ciekła po brodzie.Nie był w stanie myśleć, mówić, wykonać najmniej-szego ruchu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl