Trzej Bracia 03 Roberts Nora Jan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.to nie musisz mieć żadnych oporów.Nie chcę,żebyś był taki ostrożny i delikatny - wyrzuciła z sie�bie jednym tchem.Jan patrzył na nią bez słowa.Po raz pierwszy w ży�ciu był tak zaskoczony, że zupełnie nie wiedział, copowiedzieć.Przez jego głowę jak błyskawica przebieg�ła myśl, czy aby na pewno wybrał odpowiedni dla sie�bie zawód.Prawnik, któremu z wrażenia odbiera mo�wę, nie ma na sali sądowej większych szans.ROZDZIAA SI�DMY- Dlaczego nic nie mówisz? - spytała Naomi, niemogąc dłużej znieść pełnej napięcia ciszy.- A jak ci się wydaje? - odparł i odstawił butelkę.- Czy dobrze cię zrozumiałem? Chcesz, żebym byłbardziej zdecydowany?- Chcę.- I żebym cię dotykał?- Tak, jeśli nadal masz ochotę.- umilkła, nie bar�dzo wiedząc, co jeszcze powiedzieć.Tym bardziej że Jan nie ułatwiał jej zadania.Niemówił zbyt wiele.Wpatrywał się w nią tak intensyw�nie, jakby chciał ją zahipnotyzować.Wprawdzie zdołałjuż nieco ochłonąć, ale zaschło mu w gardle.Patrzyłna Naomi i wciąż nie mógł uwierzyć, że oto stoi przednim kobieta, której pragnął jak szalony, i otwarcie ofia�rowuje mu swoje ciało.Na myśl, że będzie jej pier�wszym mężczyzną, poczuł ucisk w krtani.Podszedł doniej i powiedział z uśmiechem:- Proszę, by świadek udzielił jednoznacznej odpo�wiedzi na moje pytanie.Czy świadek chce, żebym trzy�mał od niego ręce z daleka? Tak czy nie?- Nie - odparła, patrząc mu prosto w oczy.- Dzięki Bogu! - zawołał z ulgą.Potem objął ją100 NORA ROBERTSi pocałował z czułością.- Czy pojmujesz teraz, jakbardzo cię pragnę? - szeptał, wodząc ustami po jej roz�palonej szyi.- Tak - przytuliła się do niego całym ciałem.- Te�raz pojmuję.- To dobrze.Boże, o mało nie oszalałem! - wy�znał, pociągając ją w stronę drzwi.- Myślałem, że um�rę, że spalę się w oczekiwaniu!- A ja myślałam, że chcesz się ze mną tylkoprzyjaznić.- Przecież się przyjaznimy.Co nie znaczy, że mito wystarcza!Zaprowadził ją do sypialni.Kiedy znalezli sięw przytulnym, jasno oświetlonym pokoju, poczuła sięzakłopotana.- Zupełnie nie wiem, co robić - wyznała bezradnie.- Nie myśl o tym.Zaufaj mi.Nie zrobię niczego,na co nie miałabyś ochoty.A jeśli będziesz chciała,żebym przestał, po prostu powiedz.- Nie powiem - szepnęła.- Wiem, po co tu przy�szłam.Zbliżył się do niej ostrożnie, by nie spłoszyćjej jakimś gwałtownym ruchem.Postanowił nie gasićświatła.%7łałował, że nie napalił w kominku, ale niemiał zamiaru teraz się tym zajmować.Zbyt długoczekał na tę chwilę.Zbyt silna była jego namięt�ność.Zatrzymał się przed nią na wyciągnięcie ramioni zajrzał głęboko w szare oczy.Dostrzegł w nich za�ufanie, które tak bardzo pragnął zdobyć.Przysiągł so�bie w myślach, że nigdy go nie nadużyje ani nie za-Bracia z klanu MacGregor, Tom III-Jan 101-wiedzie.Dopiero po chwili przyciągnął ją do siebiei pocałował.- Kocham twoje usta - mówił.- Nie domyślaszsię nawet, jakie są słodkie, jakie pociągające.Naomi otworzyła oczy i zamrugała bezradnie po�wiekami.Jej zaskoczenie trochę go rozbawiło.- Jesteś zdziwiona? Och, moja piękna Naomi, niewiesz nawet, jak długo czekałem na tę chwilę.Namiętność, z jaką pieścił jej usta, była najbardziejwymownym potwierdzeniem jego słów.Rozkoszowałsię smakiem pełnych warg Naomi, drażnił je, muskał,przygryzał zrazu lekko, potem mocniej, coraz bardziejniecierpliwy i spragniony.Z początku oddawała poca�łunki nieśmiało, trochę niepewnie, jednak z czasemi ona poddała się sile swego pragnienia.Przytuliła siędo Jana, wzdychając z ulgą, otoczyła jego szyję ra�mionami.Teraz ona zaczęła go całować, coraz mocniej,coraz goręcej.Jan wystraszył się, że wszystko to dziejesię zbyt szybko i oderwał się od niej na moment.Drżącymi palcami zaczął rozplatać jej gęsty war�kocz.Chciał poczuć w dłoniach gładkość jej włosów,pragnął wdychać ich zapach, zanurzyć w nich twarz.Owinął gęste pasma wokół palców, dotykał ich ustami,delikatnie całował drobny meszek na skroniach.W końcu odgarnął włosy z twarzy Naomi i ucałowałjej czoło.Jego dłonie powędrowały w dół.Lekko pod�ciągnął brzeg czerwonego sweterka, a gdy usiłowałaokryć nim odsłonięty brzuch, nie pozwolił jej na to.Kiedy poczuła, jak jego palce zaczynają dotykać jejpiersi, wstrzymała przerażona oddech.InstynktownieNORAROBERTS102zacisnęła pięści i zamknęła oczy.Zrobiło jej się takgorąco, że dopiero po chwili odzyskała nad sobą pa�nowanie.Ale żywioł już pociągnął ją za sobą.Przeła�mała nieśmiałość, ściągnęła z niego podkoszuleki spojrzała z zachwytem na nagi tors.- Boże! - westchnęła, ujrzawszy piękne, gładkieciało.Kierowana instynktem, uniosła dłonie i położyłana jego piersi, czując pod palcami odurzające ciepłoskóry.Poczuła też pod nimi nagły dreszcz, cofnęła więcwystraszona ręce, ale wówczas Jan roześmiał sięi przycisnął je z powrotem do siebie.- Nie bój się - szepnął jej do ucha.- I.zdejmijbuty.- Co?- Buty.Zdejmij je.Zrobiła, co kazał.Była tak zafascynowana jego bli�skością, że zapomniała o obawie, wstydzie i strachu.Drgnęła dopiero wtedy, gdy poczuła, że rozpina jejspodnie.- Spokojnie, Naomi.- Znieruchomiał na chwilę,potem znów zaczął czule ją pieścić.Jego usta potrafiłyczynić cuda, pozwoliła więc rozebrać się i położyć nałóżku.Poczuła żar bijący od jego ciała i chłód miękkiejpościeli.Sprawiło jej to przyjemność, pomogło sięrozluznić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki