W sercu gór Diana Palmer

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potem wyjął z plecakato, co dla nich przywiózł, czyli mały lekki namiot,jedzenie, wodę i butelkę koniaku.Po trudnym zjez-dzie na pewno był zmęczony, nie chciał jednak tracićcennego czasu. Ruszajmy zwrócił się do Quinna bo w prze-ciwnym razie zaskoczy nas zmrok. Przenieśmy ją na tobogan odparł Quinn,prowadząc go w stronę noszy. Bóg mi świadkiem,że sam nie wiem, czy dobrze robię wyznał. Gdybybył choć cień szansy na lądowanie w tym miejscu. Chyba widzisz, jak wieje?! warknął Larry,spoglądając na rozkołysane wierzchołki drzew. Niemartw się, stary.We dwóch damy radę dowiezć ją dolądowiska.Dla takich bohaterów jak my to bułkaz masłem zażartował, próbując dodać mu otuchy. Obyś miał rację, przyjacielu mruknął Quinn.Pochylił się nad Amandą, dając koledze znak, bymu pomógł.Najostrożniej jak umieli, przełożyliją na niskie, długie sanki z uchwytami jak nosze.Następnie przymocowali liny do sań i żegnani przez188 W SERCU G�Rpasażerów rozpoczęli powolny zjazd w poprzekstoku.Dziki szlak, którym się posuwali, był w mia-rę równy, jednak od czasu do czasu trafiali nagrudy zlodowaciałego śniegu.Za każdym razem,gdy tobogan podskakiwał na wybojach, Quinnz przerażenia przestawał oddychać.Larry jechałprzodem, wybierając trasę, a on ostrożnie posuwałsię za nim, asekurując sanie z Amandą.Szybkozłapali wspólny rytm i w miarę sprawnie posuwalisię w stronę doliny.Wokół nich hulał wiatr,przyginając ku ziemi konary potężnych jodełi świerków.Quinn pomyślał o tysiącach myśliwychi traperów, którzy na przestrzeni ponad dwustu latpokonywali tę trasę ku przełęczy.Kiedy uświado-mił sobie, że w owych czasach Amanda nie miała-by żadnej szansy na przeżycie, oblał go zimny pot.Przez całą drogę walczył z pokusą, by choć razna nią spojrzeć.Tu jednak zdrowy rozsądek i do-świadczenie brały górę nad emocjami.Wiedział, żechwila dekoncentracji może mieć fatalne skutki.Powtarzał sobie, że musi całkowicie skupić się nacelu, którym jest dowiezienie Amandy do najbliż-szej grani.Nie po to przebył całą tę drogę i od-nalazł ją żywą, by stracić ją teraz, gdy pojawiła sięnadzieja na ratunek.Jednak chwilami dopadało go zwątpienie.Razwydawało mu się, że pomylili drogę i zboczyli z trasyprowadzącej do wąskiego przesmyku otwierającegowejście do długiej doliny między Grand TetonsDiana Palmer 189i Wind River Range, znanej jako Jackson Hole.Popewnym czasie zaczął rozpoznawać okolicę, więcuspokoił się i uwierzył, że jadą w dobrą stronę.W końcu wyjechali z lasu i posuwając się wzdłużrzeki, dotarli do płaskiej hali poniżej grani Caraway.Obaj byli już mocno zmęczeni.Kilka razy zamie-niali się rolami, lecz męcząca trasa dawała się weznaki nawet tak doświadczonym i zahartowanymnarciarzom jak oni.Kiedy zatrzymali się, by trochę odpocząć, Quinnzbadał tętno Amandy.Ze zdumieniem stwierdził, żejest nieco mocniejsze, poza tym jednak jej stan nieuległ poprawie. Jest helikopter! zawołał Larry Hale, wyciąga-jąc rękę w stronę grani. Oby tylko udało mu się wylądować szepnąłQuinn i zaczął się modlić.Zmigłowiec stopniowo schodził coraz niżej, jed-nak pierwsza próba okazała się nieudana i pilotmusiał poderwać maszynę.Quinn zaklął siarczyście.W napięciu obserwował, jak pilot ponownie zaczynapodchodzić do lądowania.Człowiek za sterami mu-siał mieć ogromne doświadczenie, bo genialnie wy-korzystał moment, gdy wiatr nieco przycichł, bybezpiecznie posadzić maszynę na ziemi.Wirnikjeszcze się kręcił, gdy wyskoczył z kabiny i zacząłich ponaglać. Wynośmy się stąd jak najszybciej! prze-krzykiwał huk silnika. Jeśli złapie nas wiatr, nie190 W SERCU G�Rręczę, że nas stąd wyciągnę.I tak cud, że udało mi sięwylądować!Quinn błyskawicznie wypiął narty i wraz z kij-kami podał je Larry emu, a sam wraz z pilotemzaczęli ostrożnie wsuwać tobogan do helikoptera.Larry zajął miejsce pasażera, a Quinn przysiadłz tyłu, obok Amandy. Ruszamy! zawołał pilot.Wkrótce jednak przekonali się, że łatwiej było topowiedzieć, niż zrobić.Niewiele brakowało, a silnypodmuch zepchnąłby ich wprost na olbrzymią sosnę.Na szczęście pilot potrafił radzić sobie w ekstremal-nych warunkach.Tak długo opuszczał i podnosiłmaszynę, aż wreszcie przechytrzył wiatr i wzbił sięna odpowiednią wysokość.Lot nie trwał długo, jednak Quinnowi zdawało się,że nie ma końca. Jeszcze chwila, kochanie szeptał, ściskająclodowatą dłoń Amandy. Bądz dzielna.Tyle jużwytrzymałaś [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki