Zafon Carlos Ruiz Cień wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rachunek, wątpiąc zresztą w jego prawdziwość, Miquel wyrównał.Zapoznał się też z listem, w którym niania informowała, że podobno jedna z pokojówek,Laura, została zwolniona, gdy wyszło na jaw, że w sekrecie wysłała list napisany przezPen�lope do Juliana.Miquel pomyślał, że jedynym adresem, pod który Pen�lope, od czasuuwięzienia, mogła cokolwiek wysłać, był dom rodziców Juliana na San Antonio; ufaławidać, że z kolei oni przekażą to swemu synowi w Paryżu.Postanowił wobec tego odwiedzić Sophie Carax, by odzyskać ów list i wysłaćJulianowi.Gdy przybył do mieszkania rodziny Fortuny, czekała go tam przykra iniewróżąca nic dobrego niespodzianka: Sophie Carax już tam nie mieszkała.Parę dniwcześniej opuściła swego męża, a przynajmniej tak rozpowiadano po sąsiedzku.Miquelspróbował wtedy porozmawiać z kapelusznikiem, który dniami całymi siedział zamkniętyw sklepie, zżerany przez wściekłość i poniżenie.Przyznał, że przyszedł po list, który -adresowany do jego syna Juliana - powinien był nadejść parę dni temu.- Ja nie mam żadnego syna - to było wszystko, co usłyszał.Miquel Moliner odszedłstamtąd, nie wiedząc, że ów list trafił do rąk dozorczyni tej kamienicy i że wiele lat pózniejty, Danielu, miałeś go odnalezć i przeczytać słowa, tym razem szczere, napisane przezPen�lope do Juliana, słowa, których on nigdy nie poznał.Gdy Miquel wychodził ze sklepu firmy kapeluszniczej Fortuny, podeszła do niegokobieta z sąsiedztwa, która przedstawiła się jako Vicenteta i zapytała, czy nie szuka Sophie.Miquel przytaknął.- Jestem przyjacielem Juliana.Vicenteta poinformowała go, że Sophie mieszka tymczasowo w nędznympensjonacie w uliczce tuż za budynkiem Poczty Głównej, czekając na statek płynący doAmeryki.Miquel udał się pod wskazany adres, pokonując kręte, wąziutkie i zapuszczoneschody, gdzie nie dochodziło ani światło, ani powietrze.Pokonawszy cztery piętrazakurzonych i krzywych stopni, odnalazł Sophie Carax w pokoju sczerniałym od cieni iwilgoci.Matka Juliana, wpatrzona w okno, siedziała na brzegu pryczy, na której wciążspoczywały, niczym dwie trumny, walizki z bagażem jej dwudziestu dwu lat w Barcelonie.Po przeczytaniu listu podpisanego przez Pen�lope, a przekazanego Miquelowi przezJorge Aldayę, Sophie zaczęła płakać ze złości.- Biedactwo wie o tym - szepnęła.- Dowiedziała się.- Ale co wie? - zapytał Miquel.- To moja wina - odparła Sophie.- Moja wina.Miquel trzymał jej dłonie i nic nie mógł zrozumieć.Sophie nie miała odwagispojrzeć mu w oczy.- Pen�lope i Juli�n są rodzeństwem - wykrztusiła wreszcie.3.Sophie Carax, nim została niewolnicą Antonia Fortuny, żyła ze swego talentu.Liczyła sobie zaledwie lat dziewiętnaście, gdy przybyła do Barcelony, by zrealizowaćobietnicę pracy, obietnicę, która nigdy nie miała zostać spełniona.Ojciec przed śmierciąprzygotował jej grunt i referencje, by znalazła pracę u Benarensów, w zamożnej i osiadłej wBarcelonie rodzinie kupców alzackich.- Gdy umrę - prosił - zgłoś się do nich; potraktują cię jak córkę.Serdeczne przyjęcie, z jakim się spotkała, stanowiło zarazem pewien problem.Monsieur Benarens gotów był rzeczywiście otworzyć przed nią ramiona.MadameBenarens, nie omieszkawszy użalić się nad nią i jej brakiem szczęścia, wręczyła jej sto peseti wyprosiła za drzwi.- Ty masz przed sobą całe życie, a ja mam tylko tego nędznego i wyuzdanego męża.Sophie znalazła pracę jako prywatna nauczycielka gry na fortepianie i solfeżu wszkole muzycznej przy ulicy Diputación.W tamtych latach przyjęte było, by córki z dobrychdomów, odbierając staranne wykształcenie w sztuce dobrego wychowania, posiadłyrównież dar salonowego muzykowania, samego w sobie znacznie bezpieczniejszego odprowadzenia konwersacji czy też sięgania po wątpliwej jakości lektury.I tak oto SophieCarax zaczęła swe stałe wizyty w pałacowych domach, w których wykrochmalone i niemesłużące prowadziły ją do saloników muzycznych, gdzie czekała na nią nieprzyjaznadzieciarnia przemysłowej arystokracji, by drwić z jej akcentu, wstydliwości i kondycjiosoby świadczącej usługi.Z czasem nauczyła się skupiać na niewielkiej grupce swychuczniów wyrastających ponad stado perfumowanych drapieżników, a o reszcie po prostuzapominać.W tamtym okresie poznała młodego kapelusznika (bo tak, nie ukrywając dumyzawodowej, ów człowiek kazał o sobie mówić) Antonia Fortuny, który sprawiał wrażenie, iżgotów jest do upadłego zabiegać o jej względy.Fortuny, którego Sophie darzyła sympatią,nawet sporą, ale tylko sympatią, w miarę szybko jej się oświadczył, i to nie ten jeden raz, booświadczyny te Sophie odrzucała co najmniej kilkanaście razy w miesiącu.Gdy pokolejnym spotkaniu żegnali się, Sophie miała nadzieję, że widzą się po raz ostatni, niechciała go bowiem już więcej ranić.Kapelusznik, odporny na wszelkie odmowy, ponawiałatak, zapraszając na tańce, na spacer, na podwieczorek z czekoladą i biszkoptami na ulicyCanuda.Osamotnionej w Barcelonie Sophie trudno było opierać się entuzjazmowi,towarzystwu i oddaniu Fortuny'ego.Ale wystarczyło jej spojrzeć na niego, by upewnić się,że nigdy nie będzie w stanie go pokochać.A tak marzyła, że kiedyś spotka swą wielkąmiłość! Trudno jej było jednak odrzucić własny wizerunek odbity w zauroczonych oczachkapelusznika.Bo tylko w nich widziała taką Sophie, jaką pragnęła być.Na razie jednak, ulegając czy to mrzonkom, czy też własnej słabości, prowadziłaswoją grę z Fortunym, licząc na to, iż kiedyś kapelusznik pozna inną, bardziejzdecydowaną dziewczynę, z którą będzie mógł udać się w szczęśliwszą podróż.Atymczasem świadomość, że jest obiektem pożądania i westchnień, wystarczała jej, byprzygłuszyć samotność i tęsknotę za wszystkim, co zostawiła, przybywając do Barcelony.Spotykała się z Antoniem w niedzielę, po mszy.Resztę tygodnia poświęcała swoim lekcjommuzyki.Jej ulubioną uczennicą była bardzo utalentowana dziewczyna, Ana Valls, córkaświetnie prosperującego fabrykanta tekstylnego, który zgromadził fortunę, startując odzera, z wielkim trudem i za cenę ogromnych wyrzeczeń, przeważnie nie swoich.Ana nieukrywała, że marzy o tym, by zostać wielką kompozytorką, i wykonywała dla Sophie własneutwory, imitujące, całkiem zgrabnie, motywy Griega i Schumanna.Pan Valls, choć żywiłgłębokie przekonanie, że artystyczne umiejętności kobiet kończą się na robótkachręcznych, z życzliwością odnosił się do pomysłu, by jego córka z czasem stała się sprawnąwykonawczynią utworów fortepianowych, snuł bowiem plany wydania jej za mąż za kogoś,kto prócz odpowiedniego spadku dziedziczyłby również właściwe nazwisko, a wiedział, żeosoby o wyrafinowanym smaku cenią sobie ekstrawaganckie umiejętności panien nawydaniu, dopełniające ich oczywiste posłuszeństwo i obfitą, w pełni młodych lat, płodność.To właśnie w domu Any Sophie poznała jednego z największych dobroczyńców ifinansową podporę pana Vallsa: don Ricarda Aldayę, dziedzica imperium Aldayów, jużwtedy wielką nadzieję katalońskiej plutokracji końca wieku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki