§ Stezala Tomasz Elbing 1945 t1 Odnalezione wspomnienia (MR)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nieczęsto zdarzało się, że wszyscy, którzy wystartowaliwracali.Dobrze jeśli okazało się, że zaginiona maszyna lądowała z braku paliwa na innymlotnisku czy na polu.Czasami też wracał tylko pilot, po kilku godzinach lub tygodniach wzależności w jakim stanie lądował.Tak działo się aż do ofensywy.Kilka tygodni wcześniej dowództwo pułku zaczęło ograniczać liczbę lotów,oszczędzając paliwo i części.Dostali też nowe maszyny, ale na próbach okazywało się, żenowe elementy trzeba zastępować starymi.Czasami po kilkunastu godzinach pracy nowysilnik zacierał się, a hydraulika przeciekała z każdego możliwego miejsca i nie można byłotego naprawić.Do pułku zaczęli napływać piloci, nawet kilku asów z rozbitych lubrozwiązanych jednostek.Nie powiedziano im o co chodzi, ale każdy kto już kilka miesięcysłużył w armii wiedział, że szykuje się coś większego.Dowódca pułku zniknął z jednostki naparę dni, a kiedy wrócił, zaczęły się odprawy i przeglądy maszyn, ba, dostali nawet kilkacystern dobrej benzyny.Piętnastego grudnia ogłoszono alarm w jednostce, choć pogoda byłaabsolutnie nielotna, a prognoza przewidywała utrzymanie się jej aż do Zwiąt.Wieczorem tego dnia piloci długo byli na odprawie, jak zwykle przed dużą akcją.Więcmieli startować, ale przy takiej pogodzie? Mechanicy dyskutowali gorąco na ten temat, niemogąc zrozumieć, kto zdecydował, aby poświęcić resztkę Luftwaffe i rozbić ostatniemaszyny.Dowódca klucza, młody porucznik z siedmioma zestrzeleniami, powiedział im wzaufaniu, że startują aby osłaniać desant naszych spadochroniarzy zrzucanych z starych ciotek Ju.Ponoć ich dowódca tak jak i inni protestowali u marszałka Rzeszy, ale sprawąkieruje sam F�hrer, więc o żadnym sprzeciwie nie było mowy.Potem kilku pilotów przyszłodo baraku mechaników z paroma butelkami francuskiego koniaku i razem wypili.Georg przerwał i pociągnął z kieliszka.Wokół zapadła cisza, większość miejscowychnie spodziewała się, że opowiadana historia tak różni się od tego, co pokazuje kronikaWochenschau czy mówią w radio.Jeszcze parę miesięcy temu zakrzyczeliby Georga, że siejedefetyzm i musiałby się wynosić z gospody.Jurgenem, który słuchał opowiadanianajstarszego brata, miotały sprzeczne uczucia.Najpierw duma, że Georg ma swój wkład wzwycięstwo, potem złość, że mówi tak o pilotach, którzy giną za ojczyznę.Nawet pomyślałcieplej o Ottonie, który przecież też chciał zostać pilotem i pewnie by bohatersko zginął.Aleton rezygnacji w głosie Georga, monotonia opowieści i chwilami brzmiąca w niej nutabeznadziei, zaczęły go irytować.Sam wraz z kolegami z plutonu grenadierów ludowychnauczył się już atakować czołgi granatami i ładunkami saperskimi, oddali jeden strzał zpanzerfausta oraz wiedzą, jak rozwalić ruską maszynę z panzerschrecka.No i strzelanie, któreJurgen zaliczył na piątkę! Mechanik lotniczy to tylko służba tyłowa, a on i jego koledzyzatrzymają całe sowieckie natarcie, o ile uda się im wcześniej przedrzeć przez niemieckielinie.Brat poprosił teraz o kufelek i po przepłukaniu gardła podjął opowieść:- Od czwartej rano byliśmy na nogach, trzeba było grzać silniki, a było paskudnie -zimno i wilgotnie.Piloci z przypiętymi spadochronami siedzieli w baraku dowództwa,czekając na rozkaz startu.Podstawa chmur była tragicznie niska - jakieś pięćdziesiąt metrów,a widoczność nie przekraczała czterystu do pięciuset metrów.Messer to cudowna maszyna wpowietrzu, ale start na niej to koszmar, nawet w słoneczny dzień dla dobrego pilota.Wreszciepadła komenda i piloci popędzili do maszyn.Sam pomagałem mojemu leutnantowiwgramolić się do ciasnej kabiny i przypiąć się do fotela.Popatrzył na mnie tak, jakbywiedział, że jestem ostatnim człowiekiem, którego widzi.Silniki zaryczały i maszyny paramipotoczyły się na start.Na początku startowali starsi oficerowie, którzy z trudnością podnieślisamoloty i wpadli w kotłowaninę czarnych chmur.Potem ruszyły kolejne maszyny.Jeden zmłodszych pilotów zboczył z pasa i wylądował na stanowisku flaku, uszkadzając maszynę,ale na szczęście nic mu się nie stało.Gdy startował mój leutnant, widziałem jak walczy zmaszyną aby ją poderwać.Samolot miał nowy silnik, który przez dwa dni sprawdzałem.Cośbyło nie tak, gdyż maszyna z trudnością się rozpędzała.Jego skrzydłowym rzucało po całympasie.Weszli w chmury i po chwili usłyszeliśmy trzask, a potem huk eksplozji - ich maszynyzderzyły się tuż za lotniskiem.Potem rozbił się i spłonął jeszcze jeden z najmłodszychpilotów.Z czternastu maszyn, cztery odpadły już na starcie przez idiotyczne rozkazy! -chłopak podniósł głos.Nikt z obecnych nie ruszał się, mimo że od kilku chwil słychać byłogwiżdżący czajnik.Współczucie dla Georga i jego pilotów, jakby sparaliżowało słuchających.- Natychmiast po starcie ostatniej maszyny popędziliśmy w stronę wraków.Mójleutnant musiał zginąć natychmiast, samolot był roztrzaskany, ale on wyglądał, jakby poprostu siedział w fotelu, patrząc na zegary.Wyjęliśmy trupy i zawiezliśmy do chłodni.Potemczekaliśmy, jak zwykle paląc papierosy i gadając o niczym.Minęła godzina i nic, potemjeszcze parę minut, gdy pojawiła się para messerów.To był dowódca naszego pułku i jakaśobca maszyna.Trzynaście samolotów z powodu głupich rozkazów nie wróciło, dziesięciuświetnych ludzi nie żyje.A nawet nie udało im się spotkać z tymi Junkersami, które poleciałysame bez osłony.Potem się dowiedziałem, że tylko niektórym udało się zrzucić naszychspadochroniarzy.Nasz dowódca wsiadł do samochodu i pojechał do sztabu armii.Już niewrócił - został aresztowany, kiedy rzucił w twarz generałom, że zniszczyli właśnie cały ztakim mozołem odtwarzany pułk myśliwców.Następnego dnia przyjechała żandarmeria igrupa oficerów sztabu.Nasz pułk został rozwiązany, a żołnierze aresztowani albo przerzucenido innych jednostek.Jako że miałem dobrą opinię, skierowano mnie do Holandii.W drodzedopadła mnie choroba, więc kiedy dojechałem na miejsce, od razu wysłano mnie do lazaretu.Do szpitala zaczęli trafiać nasi żołnierze chorzy i ranni w trakcie operacji, a także - co dziwne- jeńcy amerykańscy.Dawniej się z nimi nie patyczkowali, a teraz od razu wysyłali ich dolazaretu.Kiedy zabrakło już miejsc, ktoś doszukał się, że od dawna nie miałem urlopu, więcdostałem parę dni i jestem.Dowiedziałem się też, że po kilku dniach nasze lotnisko zostałozrównane z ziemią i mało kto ocalał.Anglicy znowu latają jak chcą, a naszych samolotów zpowodu głupoty kogoś w sztabie nie ma i nie będzie.Niech pan da jeszcze kufelek, dawnotyle nie gadałem i boli mnie gardło.A może ktoś opowie, co tu u nas słychać?Słuchający go, mężczyzni jeden po drugim zaczęli wracać do swoich stolików [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki