wiatło Dnia Rachel Caine (Wampiry z Morganville) Księga 11

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poczuła ukłucie w sercu- za niego i za Eve.-Nikt nie wchodził do środka - zapewniła ich Hannah.-Projekt obejmował renowację zewnętrzną.Myślałam, żebędziecie zadowoleni.-Mogliście spytać - burknęła Eve, ale po pierwszym szoku Ijej niechęć z chwili na chwilę słabła.Tak, dom wyglądał fantastycznie - w całej przywróconej mudawnej wiktoriańskiej chwale, zadbany i zdrowy.Dopieroteraz Claire uświadomiła sobie z całą mocą, jak mało dbali oSwoje miejsce zamieszkania.ale w końcu mieli przecież in-ne priorytety, jak choćby zostanie przy życiu.Poza tym,żadne z nich nie było entuzjastycznie nastawione do pracdomowych.-Po prostu wejdzmy - zaproponował Shane.- Ej, Hannah?Powiedz świtowcom, żeby nie oddawali nam więcejprzysług.Nie chcę być ich dłużnikiem.Hannah nie skomentowała tego stwierdzenia.Otwarła tylkotylne drzwi radiowozu, przez które wysypali się na zewnątrz -Mimie, za nim Eve i na końcu Claire.Wejście po schodkach na ganek dostarczało Claire nowychdoznań.Zakręciło jej się w głowie od zapachu świeżej farby,mieszającego się w ciepłym, pustynnym powietrzu z woniąświeżo skoszonej trawy i roślin doniczkowych.Teraz chyba będziemy musieli zacząć podlewać pieprzonytrawnik - burczał Shane, szukając kluczy.- Dużo łatwiej byłogo utrzymać, kiedy był badziewny.Uważajcie na farbę nadrzwiach, na pewno jest jeszcze mokra.Kiedy Claire jako ostatnia przestąpiła próg, poczułarozchodzące się po całym ciele ciarki.moc domubudzącego się z uśpienia, ożywającego, witającego ich.Odbierała to jak świeży powiewchłodnego powietrza, a zarazem miała niesamowitepoczucie, że jakieś dłonie głaszczą ją po włosach.Zamknęładrzwi, dwukrotnie przekręcając zasuwę - mocnozakorzeniony nawyk mieszkańca Morganville - i oparłszy sięo nie plecami, wzięła głęboki wdech.Wewnątrz dom wciąż pachniał znajomo, starym drewnem,kurzem i papierem - nie był to zapach czystości, ale byłdobry.Zciany w środku potrzebowały malowania tak samo,jak wcześniej te zewnętrzne - były pomazane, odrapane ipowgniatane od bezlitosnego użytkowania.%7ładne z nichczworga nie miało zapału do codziennego sprzątania, więckiedy Claire zajrzała do bocznego saloniku, zobaczyła, żeblat owalnego stolika do kawy - który pojawił się stosunkowoniedawno, po tym, jak połowa ich mebli uległa destrukcjipodczas walki - pokryty Jest warstwą kurzu.Starawiktoriańska sofa była tak samo zapadnięta i wysłużona jakzawsze.Shane i Eve poszli już dalej korytarzem, Shane dopokoju dziennego z dużo nowocześniejszą, wyścielanąkanapą, a kroki Eve w podkutych butach słychać było naschodach prowadzą cych do ich pokoi na górze.Clairezrobiła kilka kroków i przy*� stanęła.Zamknęła oczy, czując,jak przenika ją to szczególne ciepło ogarniającego jąspokoju.Była u siebie.Miała poczucie, jakby sam dom mówił do niej: Tu jest twojemiejsce.Przypomniała sobie, jak stąd wyjeżdżała w podróż,na swój niedługi pobyt na MIT, w ciemnościach przedświtznosząc na dół walizki i starając się nie obudzić pozostałych,żeby nie wiedzieli, że wyjeżdża.Przypomniała sobie uczucie ekscytacji, niepokoju, tęsknoty,strachu, bólu.i to, jak bardzo była zdruzgotana.Wróciwszy tu, czuła, że zdrowieje.Czuła, że postąpiła słusznie.-Claire?Otworzyła oczy.Shane stał na końcu korytarza, jego ciemneoczy patrzyły na nią z troską.Uśmiechnęła się do niego ispo- strzegła, że nie jest już tak spięty.-Jestem w domu - powiedziała, podchodząc do niego.Otoczyły ją silne, ciepłe ramiona.- Jestem w domu, Shane.Jesteśmy w domu.-No.- Powoli wypuścił powietrze.- W domu.Ale tu nie I jesttak samo jak było, kiedy wyjeżdżaliśmy, prawda?-Chodzi ci o dom czy o Morganville?-O jedno i drugie.-Tu się wydaje tak samo.-Niezupełnie - powiedział.- Nie bez Michaela.Co do tego miał rację.Eve nie chciała jeść, ale Shane znalazł w kuchni dość pro-duktów, żeby sklecić posiłek złożony ze spaghetti i sosu mię-snego, chociaż ten sos mięsny smakował podejrzaniepodobnie do chili.Puszkowanego chili na dodatek.Evemechanicznie wkładała makaron widelcem do ust,przeżuwała i połykała zadaniem Claire to było wszystko,czego mieli prawo od niej oczekiwać w tym momencie.Oczymiała zapadnięte, wyglądała wyczerpaną i wypraną zewszystkiego.Shane próbował zadawać jej różne pytania, na którenormalnie usłyszałby ciętą odpowiedz w jej stylu, terazjednak albo je Ignorowała, albo odpowiadała wzruszeniemramion, ażw końcu odłożył widelec i powiedział:Dobra, Eve, no więc jaki masz plan? Siedzieć tu i wy- glądaćna smutną i zdołowaną, aż komuś zrobi się żal twoichzranionych uczuć i sam z siebie odda Michaela?Pieprz się - odpowiedziała.Zabrzmiało to mechanicznie, alew głębi jej oczu zapłonął ogień, który rozpalał się corazbardziej.- Poważnie, człowieku, pieprz się.Jak ty śmiesz?- A jak ty śmiesz? - odpalił.- Bo Eve, jaką znam, niesiedziałaby tu jak żywa reklama terapii. Poproś swojegolekarza o depresje, lek, dzięki któremu będziesz miećwszystko gdzieś.Myślisz, że mam wszystko gdzieś? - Eve zerwała się naglez zaciśniętymi pięściami, a Claire pomyślała, że naprawdęmoże się zaraz na niego rzucić przez stół.Policzki jej płonęłyi trzęsła się w furii.- Jak możesz nawet tak pomyśleć,palancie? A w ogóle, In ty wyszedłeś! Może gdybyś pomógłmi tam wrócić.-Gdybym tam został, zrobiłbym taką zadymę, że pozabi-jaliby nas wszystkich i dobrze o tym wiesz - stwierdził Shanestanowczo.Eve gwałtownie zaczerpnęła tchu, żeby mu odszczeknąć,ule nie zrobiła tego.Powoli wypuściła powietrze,przyglądając mu się przez dłuższą chwilę.-Co jest z tobą nie tak, do wszystkich diabłów? - spytała.-Nie wiem.Claire widziała, że kłamie i widziała, że Eve także to widzi.Obie wymieniły szybkie, potwierdzające spojrzenia.Jegouwaga skupiona była na Eve, więc Claire szybko sięgnęła dojego rękii podciągnęła rękaw dżinsowej kurtki.To była ta ręka, którąwcześniej cały czas masował.Widoczna na niej była jaskrawoczerwona szrama pougryzieniu.Zagojona, ale w stanie zapalnym, jakby wdałosię zakażenie.-Co to jest? -Shane wyszarpnął rękę i patrząc spode łba, obciągnął rękaw-Nic.-W to miejsce ugryzł go ten dziwny pies - powiedziała! Eve.-Pamiętam.To było tej nocy, kiedy wyjechałaś.On nic byłnormałny, co? Jakiś odmieniec, zwampirzały pies.-To nie był pies wampir.-Skąd wiesz?-Bo wiem.Bo gdyby to był pies, którego wampiry nasłały,żeby gryzł ludzi, to ja nie miałbym teraz ochoty zabijać wam-pirów, prawda? - wyrzucił z siebie.Był blady i roztrzęsiony.Widelec, który wziął do ręki, zastukał o talerz, więc znów goodłożył.- Słuchajcie, robiłem, co mogłem, żeby nie rzucić sięna nich, kiedy wracaliśmy z Cambridge.Nie byłem nawet wstanie usiedzieć dłużej koło Mikeya w furgonetce, żeby nienaszła mnie chęć.zaatakowania go [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki