Aleksander Sołżenicyn Oddział chorych na raka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Doktor Ganhartniepewnie spoglądała to na Doncową, to na Kostogłotowa, pragnęła wtrącić się do sporu,uspokoić, załagodzić.Olimpiada Władysławowna patrzyła na buntownika z wyniosłąpogardą.- Jednym słowem, nie chcę teraz zapłacić zbyt drogo za szansę życia w odległejprzyszłości.Chcę zdać się na siły obronne organizmu.- Ze swoimi siłami obronnymi przywlókł się pan tutaj na czworakach! - przypomniałamu Doncowa i wstała.- Pan w ogóle nie wie, co mówi! Nie będę z panem rozmawiać!Machnęła po męsku ręką i odwróciła się do Azowkina, ale Kostogłotow patrzył na niąnieprzejednanym wzrokiem jak wielkie czarne psisko.- A ja, Ludmiło Afanasjewna, proszę o rozmowę! Panią być może interesuje wyniktego eksperymentu, ale ja chciałbym pożyć sobie w spokoju.Choćby rok.To wszystko.- Dobrze - rzuciła Doncowa przez ramię.- Wezwę pana.Wciąż rozgniewana podeszła do Azowkina.Azowkin nie wstawał.Siedział i trzymał się za brzuch.Na widok lekarek uniósł tylkogłowę.Jego wargi nie zbiegały się w usta, każda z osobna wyrażała własne cierpienie.Oczybyły już tylko jednym wielkim błaganiem o ratunek.- No co, Kola? - Ludmiła Afanasjewna objęła go ramieniem.- Nie-do-brze - poruszył samymi ustami, nie wydychając powietrza, guz w brzuchureagował bólem na każdy ruch płuc.Jeszcze pół roku temu z łopatą na ramieniu prowadził oddział komsomolców na czynspołeczny i śpiewał co tchu w piersi, a teraz nawet o swoim bólu mógł mówić najwyżejszeptem.- Wiesz co, Kola, musimy się razem zastanowić - równie cicho mówiła Doncowa.-Może zmęczyłeś się już szpitalem? Może znudziło ci się tak leżeć i leżeć?- Tak.- Jesteś stąd, z miasta, prawda? A nie chciałbyś wrócić na jakiś czas do domu?Odpocząłbyś sobie.Może wypiszemy cię na miesiąc albo półtora?- A potem.przyjmiecie?- Oczywiście! Jesteś przecież nasz.Odpoczniesz od zastrzyków.Zamiast nich kupiszw aptece lekarstwo i trzy razy dziennie będziesz je wkładać pod język.- Sinestrol?- Tak.Doncowa i Ganhart nie wiedziały, że przez wszystkie te miesiące Azowkinrozpaczliwie żebrał u każdej pielęgniarki, u każdego dyżurującego lekarza o dodatkoweśrodki przeciwbólowe, o dodatkowe środki nasenne, o wszelkie proszki i tabletki - oprócztych, którymi go leczono.�w skarb, ukryty w pękatym płóciennym woreczku, był ratunkiemna czarną godzinę, na czas po wyroku lekarzy.- Musisz odpocząć, Koleńka.Odpocząć.W sali zapadła cisza.Rusanow westchnął, uniósł głowę i oznajmił:- Pani doktor, zgadzam się.Proszę o zastrzyk!Rozdział piątyGdy robi nam się ciężko na duszy, to jaka ona jest - przygnębiona?Rozstrojona? Niewidzialny, lecz gęsty, bardzo gęsty opar szczelnie wypełnia pierś,oblepia serce i wgniata je gdzieś w głąb, do środka.A my czujemy tylko ten ucisk, ten ciężar,i nie od razu uświadamiamy sobie, co nas tak przytłoczyło.I właśnie to czuła Wiera Korniljewna, gdy po obchodzie szła z Doncową na oddziałradiologii.Była w paskudnym nastroju.W takich wypadkach dobrze jest wsłuchać się w siebie i ustalić przyczynęzmartwienia.A potem zastosować jakąś obronę.Wiera Korniljewna nie musiała niczego ustalać.Bała się, bała się o mamę - tak nazywały Ludmiłę Afanasjewnę jej trzy asystentki.Była mamą i z racji wieku - one dobiegały trzydziestki, ona - pięćdziesiątki, i ze względu nazapobiegliwą troskliwość, z jaką zmuszała je do pracy.Sumienna aż do przesady, starała sięwpoić tę sumienność i przesadę swoim córkom : należała do nielicznej już grupy lekarzy,dysponujących wiedzą z zakresu radioterapii i diagnostyki rentgenowskiej.Wbrew najnowszym tendencjom do wąskiej specjalizacji wymagała, by asystentkibyły równie wszechstronne.Dzieliła się z nimi całą swoją wiedzą.I ilekroć Wiera Ganhart wtej lub innej dziedzinie okazywała się lepsza od mamy , mama była uszczęśliwiona [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki