Janusz Aleksandra Miasto magów 01 Dom Wschodzacego Słonca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cotak naprawdę knuł latynoski krwiopijca?Japończyk zacisnął zęby.Nieważne.Jeżeli dzięki temu sprawiedliwości stanie sięzadość, wejdzie w pakt nawet z samym diabłem.- Słyszałem, że spotkał się pan ze starym Mustafą - ciągnął wampir, spokojnieprzymierzając się do bili. Biedny chudzina.Jakże wyniszcza takie wzywanie demonów, nieprawdaż? Zawsze byłem zwolennikiem rozsądnej.eutanazji.Angela Esperanza dygnęła jak na umówiony znak i dyskretnie opuściła pokój.IchiroTakeda znalazł się sam na sam z Juliusem, nie wiedział jednak, który z nich miał w tej chwiliprzewagę.- Se�or nie jest pierwszym wampirem, z którym mam do czynienia - rzekł, prostującsię na baczność.- Nie dam się zastraszyć.Latynos od niechcenia pocierał czubek kija bilardowego kredą.- Ależ czy ja próbuję pana zastraszyć, panie Takeda?- zapytał z udawanym zdumieniem.- Och, jakie to rozczulające.Widać reputacjadziała przeciwko mnie nawet wtedy, gdy jestem wcieleniem łagodności.Z całego sercapragnę pomóc, panie Takeda.Rozmawiajmy jak.równy z równym.Japończyk poczuł, że cierpnie mu skóra.Równy z równym! Co za obrzydliwapotwarz! A może Julius.miał na myśli co innego? Może chciał zrobić z niego wampira?- Nie tknę pana nawet palcem - kontynuował Julius, niemal natychmiast rozwiewającjego podejrzenia. Nie zamierzam pana do niczego nakłaniać ani niczego sugerować.Potrzebuje pan szczegółowych informacji o pewnym człowieku, a ja jestem gotów udzielićich za darmo.Ufam, że okażą się przydatne.Odsłonił bielutkie kły.- Bardzo przydatne.* * *Wiatr niespokojnie targał ogołoconymi z liści gałęziami starych jabłoni.Wiekowarezydencja, zwana przez jej mieszkańców Domem Wschodzącego Słońca, wydawała siędziwnie obnażona o tej porze roku.Jabłoniowy sad, latem zaniedbany i gęsty jak amazońskadżungla, teraz straszył widokiem poskręcanych, czarnych konarów.Różane krzewyprzeistoczyły się w kępy suchych badyli.Zwiędły bluszcz odsłaniał szare kamienne ściany,obłażące z farby balustrady i zamknięte na głucho dębowe okiennice.Drzwi do garażu podniosły się ze zgrzytliwym dzwiękiem.W senną podmiejskąatmosferę wdarł się głośny warkot motocyklowego silnika.Dobiegała siódma; o tej porze wpiątkowe wieczory skośnooki szermierz Lloyd Dark wybierał się do pracy.Ciężkie krople deszczu z monotonną regularnością bębniły w lśniącą, czarnolakierowaną blachę.Zabytkowy harley maga-szermierza robił wrażenie zarówno na laikach,jak i na starych motocyklowych wyjadaczach.Był to klasyczny krążownik szos, modelprodukowany we wczesnych latach sześćdziesiątych.W miejskich warunkach kto innywybrałby maszynę mniejszą i szybszą, ale Lloyd, który mierzył przecież blisko dwa metrywzrostu, cenił sobie komfort jazdy.Osiąganie odpowiedniego przyspieszenia nie stanowiłodla maga żadnego problemu.Wskutek długotrwałej pielęgnacji, za pomocą magii oczywiście,motocykl szermierza dysponował wieloma niezwykłymi właściwościami.Przemykał po ulicach szybko niczym duch epoki swobodnych jezdzców.Tak samojak auto Gabriela mógł się stać całkowicie niesłyszalny i niewidoczny.W razie potrzebypotrafił podróżować bez kierowcy i jak wierny rumak przyjeżdżać na zawołanie.Prawdęmówiąc, mag nieczęsto korzystał z tej możliwości.Pojazdy, które poruszały się z własnejinicjatywy, wzbudzały nerwowość w postronnych obserwatorach.Mokre liście lepiły się do opon, wszechobecny zapach ziemi nasiąkniętejlistopadowym deszczem unosił się w wilgotnym powietrzu.Lloyd otworzył bramę, wrócił doswojego harleya i uruchomił go, z zadowoleniem wsłuchując się w znajomy dzwięk pomrukusilnika.Potężny snop światła reflektora zabłysł jasno, ukazując pożółkłą trawę i pogrążonejuż w zimowym letargu krzewy.Jak co wieczór mag opuszczał bezpieczny azyl zwanyDomem Wschodzącego Słońca.Nocne miasto wzywało go z nieodpartą siłą.* * *Po zmroku życie w miastach nie gaśnie, lecz koncentruje się na niewielkichprzestrzeniach wokół ciepła i światła.Tysiące lat temu, zanim jeszcze powstały pierwszeosady, ludzie zbierali się wieczorami przy ogniskach, tańcem i gawędą odstraszając to, coczyhało na nich w ciemnościach.Istnieją plemiona, które postępują tak do dziś.Trudno powiedzieć, czy nocne zabawy w klubach są choćby w niewielkim stopniupozostałością pradawnych plemiennych rytuałów.Ludzie znakomicie opanowali światło iprzez większość czasu trwają w złudzeniu, że na dobre oswoili mrok.Po ciężkim dniu pracytańczą w feerii stroboskopowych barw, gromadzą się w knajpach albo w swoich ciepłychdomach.Czują się bezpiecznie, ale w gruncie rzeczy są więzniami.Niewielu z nichodważyłoby się spacerować bocznymi ulicami po zmierzchu.Chociaż we współczesnychmiastach nie ma już prawdziwych ciemności, nigdy nie wiadomo, co skrywają cienie.Lloyd Dark od dziesięcioleci prowadził nocny tryb życia.Miasto potrzebowało kogośtakiego jak on.Znał tutaj każdy lokal i każdą niebezpieczną uliczkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki