Allende Isabel Niezgłębiony zamysł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nigdy jeszczenie widział kogoś takiego jak ta kobieta w barwnej spódnicyi brzęczących bransoletach, nie wyglądała na lunatycznąhipiskę; choć ubrana była podobnie, miała zdecydowanywygląd kobiety interesu.270- Jestem Cyganką - oznajmiła Carmen z największą po-wagą.- A gdzie to jest?- Cyganie nie mają ojczyzny, pochodzimy ze wszystkichstron.- Bardzo dobrze pani mówi po angielsku - zauważył kie-rowca.Z trudem odnalazła dom Reevesów, przez lata bowiemchwasty zarosły ogród, a wierzba zasłoniła go całkowicie.Ruszyła ścieżką przez dziedziniec.Rozpoznała miejsce, gdziepochowali Olivera, trzymając się ściśle wskazówek Gregor-y'ego, który pragnął, by szczątki jego przyjaciela z dzieciń-stwa spoczęły gdzieś blisko, a nie na śmietniku, jak w przy-padku każdego innego psa zupełnie pozbawionego życiory-su.Na ganku, na swoim zwykłym miejscu, w rozchybotanymwiklinowym fotelu siedziała Nora Reeves.Była już podeszław latach, jej kok miał barwę bezy, a fartuch sprawiał wraże-nie tak spranego jak reszta jej osoby.Zmalała, a na twarzymiała wyraz tej niezmąconej słodyczy, jaki widuje się czasemu osób niespełna rozumu, jakby jej dusza znajdowała sięzupełnie gdzie indziej.Podniosła się z wahaniem i pozdrowi-ła Carmen uprzejmie, nie rozpoznając jej.- To ja, pani Noro, Carmen, córka Pedra i InmaculadyMoralesów.Kobiecie zajęło prawie minutę umiejscowienie nowoprzybyłej na mętnej mapie jej pamięci.Wpatrywała się w niąz otwartymi ustami, nie mogąc skojarzyć wizerunku dziew-czynki z ciemnymi warkoczykami, która bawiła się z jej sy-nem, ze zjawiskiem, które uciekło z haremu jakiegoś szejka.W końcu wyciągnęła do niej rękę i objęła ją drżącymi ramio-nami.Usiadły, by napić się gorącej herbaty podanej wszklankach i wymieniły między sobą wszystkie bieżące271informacje.Po krótkiej chwili wpadły z hałasem dzieci Judy,które wróciły właśnie ze szkoły.Czworo dzieciaków w nie-określonym wieku, dwoje płomiennie rudych, dwoje w typiepołudniowym.Nora wyjaśniła, że dwoje to dzieci Judy, adwoje pozostałych mieszka u niej, choć pochodzą z po-przedniego małżeństwa jej drugiego męża.Babcia przyniosłaim mleko i chleb z marmoladą.- Wszystkie tu mieszkają? - spytała zdumiona Carmen.- Nie.Zajmuję się nimi po szkole, dopóki matka nieprzyjdzie po nie wieczorem.Około siódmej pojawiła się Judy, która także nie poznałaprzyjaciółki.Carmen pamiętała ją jako potężnie zbudowanądziewczynę, nie wyobrażała sobie jednak, że można przybie-rać na wadze aż do osiągnięcia takich rozmiarów.Kobietanie mieściła się na żadnym krześle, z trudem wspinała się postopniach ganku, sprawiając wrażenie, że ruszyć ją możetylko dzwig.- To nie są tylko moje kilogramy tłuszczu, jestem znowuw ciąży - oświadczyła z dumą.Cała czwórka, własne dzieci Judy i te przyhołubione, wy-biegła na spotkanie matki, która objęła je i przygarnęła doswych okrągłości gestem będącym pochodną długiego do-świadczenia i macierzyńskiej czułości, rozdając im jednocze-śnie ciasteczka, z których znaczną część wkładała też dobuzi.Widząc ją z dziećmi, Carmen zrozumiała, że macie-rzyństwo jest naturalnym stanem przyjaciółki i nie umiałazdławić w sobie ukłucia zazdrości.- Po kolacji odprowadzę cię do domu, ale najpierw za-dzwonimy do pani Inmaculady, żeby jakoś przygotowałaojca na twoją wizytę.Nie masz jakiegoś normalnego ubra-nia? Pamiętaj, że staruszek nie lubi ekstrawagancji u kobiet.Taka jest teraz moda w Europie? - spytała Judy bez cieniaironii.Pedro Morales czekał na córkę w czarnym garniturze zpogrzebu syna, ożywionym jednak czerwonym krawatem igozdzikiem z ogrodu w butonierce.Inmaculada uprzedziłago o wizycie z największą ostrożnością, przewidując gwał-towny sprzeciw, zdumiała się jednak, widząc rozjaśniającąsię twarz męża.Wyglądał jakby w jednej chwili ubyło mudwadzieścia lat.- Wyszczotkuj mi garnitur - zdołał tylko powiedzieć,chowając nos w chusteczce, żeby ukryć wzruszenie.- Mała pewnie bardzo się zmieniła, niech Bóg nad niączuwa.- ostrzegała go żona.- Nie przejmuj się, kochana, nawet gdyby przyszła z ufar-bowanymi włosami i tak ją rozpoznam.Mimo wszystko nie spodziewał się ujrzeć takiej kobiety,jaka weszła do domu pół godziny pózniej.Podobnie jak Norai Judy wpatrywał się w nią chwilę z otwartymi ustami.Wy-dawało mu się, że Carmen przede wszystkim bardzo urosła,dopiero pózniej zauważył, że podwyższają ją sandałki nawysokich obcasach i grzywa skręconych, nastroszonychwłosów w nieładzie.Miała na sobie taką ilość ozdób, że wy-glądała jak bożek, oczy podkreślone czarnymi kreskami iubrana w coś, co przypominało plakaty reklamujące tury-styczne atrakcje Maroka, jakie widział na ścianie baru UTrzech Kumpli.Jednak mimo to córka wydała mu się pięk-nością.Objęli się długim uściskiem i razem opłakiwaliśmierć Juana Jos� i siedem lat rozłąki.Potem Carmen przy-kucnęła u boku ojca, żeby opowiedzieć mu o swoich przeży-ciach, pomijając te szczegóły, które mogłyby go wzburzyć.Tymczasem Inmaculada zakrzątnęła się w kuchni, powtarza-jąc bez końca: dzięki niech będą Bogu, Bogu dzięki, a Judyzawisła przy telefonie, wydzwaniając do braci i przyjaciół, byobwieścić im, że Carmen wróciła, że z wyglądu przypomina273jakąś niesamowitą, rozczochraną Cygankę, ale wewnątrz nicsię nie zmieniła, i namawiając, by przynieśli piwo i gitary, boInmaculada już przygotowuje coś smacznego, żeby uczcić towydarzenie.Powrót córki przywrócił Pedrowi dobry humor.Nie mógłoprzeć się namowom Carmen i zgodził się zasięgnąć poradylekarza, który stwierdził zaawansowaną cukrzycę.Nikt wmojej rodzinie nie cierpiał na coś podobnego, to jakiś ame-rykański wynalazek, ani myślę kłuć się bez przerwy jak jakiśzadżumiony, ten lekarz sam nie wie, co mówi, a w laborato-riach mylą próbki i robią gigantyczne błędy, mruczał podnosem urażony pacjent [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki