Anders Roslund Trzy sekundy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bez problemu zmieniła mniejszy wyrok nawyższy. Dziękuję. Czy to wszystko? Jeszcze następna linijka.Nielegalne użycie broni.To za mało.Dopisz jeszcze dwaprzestępstwa: próba zabójstwa i ciężkie pobicie urzędnika państwowego.W całym pomieszczeniu paliła się tylko jedna lampa i włączony był tylko jedenkomputer.Wilson zdawał sobie sprawę, na jakie ryzyko naraża kobietę.Przecież jej koledzyjuż dawno zakończyli pracę i teraz siedzą na kanapach przed telewizorem.Ryzykowała, żektoś mógł ją postawić w stan oskarżenia za fałszowanie danych. Ma teraz dłuższe wyroki i kilka wyroków z uzasadnieniem.Coś jeszcze?Wydrukowała wyciąg dla skazanego o numerze osobowym 721018-0010 i podała goWilsonowi.Zrobiła to, bo dzięki niemu czuła, że żyje.Czekała, aż skończy czytać, pochylonaw jego stronę trochę bardziej niż zwykle. Wystarczy.Na dzisiaj.Wilson trzymał w ręce dwie kartki papieru.To one zadecydują o tym, czy więzniowiepotraktują Hoffmanna z szacunkiem, czy z podejrzliwością.Już w czasie pierwszej godzinyza kratami w Asps�s Hoffmann będzie musiał opowiedzieć innym osadzonym o swoichwyrokach i o pięciu latach, jakie odsiedział za próbę zabójstwa i ciężkie pobicie urzędnika.Takie wyroki gwarantowały mu bezpieczeństwo najwyższego stopnia.Oznaczały też, że jestw stanie zabić, jeśli będzie to konieczne.Już chwilę potem, jak trafi do swojej celi, Paula musi być traktowana w taki sposób, wjaki według swoich zasług powinna być traktowana.Jest przecież kimś, kto w ciągu trzech dni ma wykosić konkurencję i przejąć całyhandel narkotykami.Wilson pogłaskał uśmiechniętą kobietę po ramieniu i szybko pocałował ją w policzek.Nadal się do niego uśmiechała, gdy spiesznie zbiegał po schodach, żeby złapać jeszcze jakiśpociąg do centrum Sztokholmu.* * *Kiedy zapadł zmrok, budynek zdawał się mniejszy.Fasada była bezbarwna, komin i nowy dach z cegły jakby obniżyły się do poziomunajwyższego piętra.Hoffmann stał między jabłonkami w ogrodzie i próbował zajrzeć do kuchni i dużegopokoju.Było już wpół do jedenastej, zrobiło się pózno, ale o tej porze Zofia jeszcze nie śpi.Widział przez białe i niebieskie firanki, jak chodzi po mieszkaniu.Powinien był zadzwonić.Spotkanie w Rosenbad skończyło się tuż po piątej.Potem załatwiał sprawy zbukietami, kopiował płyty CD z nagraniem rozmowy w jednym z pokojów rządowych,przygotował dwie koperty zaadresowane do dwóch różnych osób, które nigdy ich nie dostaną.Potem znowu poszedł na ciemny strych i zabrał ze schowka jedenaście puszek zawierającychjedenaście kilogramów amfetaminy; włożył je do reklamówki, w biurze poukładał paramipąki tulipanów, tak żeby pasowały i do kuchenki, i do zamrażarki.I nagle okazało się, że jestjuż wieczór, a on prawie tego nie zauważył.Zostały mu trzydzieści trzy godziny.Wyjął klucz i otworzył nim drzwi.Nie słychać telewizora w dużym pokoju, nad stołemw kuchni nie pali się lampa, nie słychać też dzwięku radia z gabinetu i rozmów w Jedynce,które Zofia tak bardzo lubi.Przyszedł do obcego domu, gdzie musi zmierzyć się z reakcjami,których nie potrafi kontrolować i których tak bardzo się boi.Musi sobie jakoś radzić z uczuciem samotności.Właściwie zawsze był samotny, nie miał zbyt wielu przyjaciół, bo po kolei się z nimirozstawał, kiedy przestał rozumieć, na co mogliby mu się przydać.Nie miał też zbyt licznejrodziny, ponieważ na początku rozstał się z tymi, którzy nie chcieli znać jego.Jednak tasamotność jest inna, taka, której on sobie nie wybierał.Zapalił lampę w kuchni.Stół był pusty, żadnych plam po malinach ani okruszków pociastkach.Wszystko zostało wymyte i wytarte.Kilka godzin temu Zofia i chłopcy siedzieliprzy stole i jedli kolację.Skończyli i nie poczekali na niego.Zofia tak zdecydowała.Wazon na kwiaty stał w szafce nad zlewem.Dwadzieścia pięć czerwonych tulipanów, poprawił bilecik z napisem Kocham Cię.Wazon stanie pośrodku stołu, żeby bilecik był widoczny.Idąc po schodach na górę, starał się stawiać stopy cicho, ale za każdym razem podłogatrzeszczała.Jeśli któreś z nich jeszcze nie śpi, domyśli się, że już wrócił do domu.Bał się, alenie wybuchu złości, którego się spodziewał, ani konsekwencji swojego spóznienia.Tu jej nie ma.Stał w progu i patrzył na pusty pokój.Aóżko nadal było pościelone i zasłane kapą.Poszedł do pokoju Emila i usłyszał, jak jego pięcioletni synek odchrząkuje.Na pewno maopuchnięte gardło.Tu też jej nie ma.Kolejny pokój.Zofia leżała w krótkim, wąskim łóżku obok ich młodszego syna.Przykryta kocem,lekko skulona.Nie śpi, bo wtedy inaczej się oddycha. Jak z chłopcami?Nie spojrzała na niego. Mają gorączką?Nie odpowiedziała. Przykro mi, nie mogłem się wcześniej wyrwać.Wiem, powinienem był zadzwonić,wiem, że powinienem był to zrobić.Nadal milczy.Jest gorzej niż zwykle.Zawsze wolał normalną kłótnię. Jutro się nimi zaopiekuję.Przez cały dzień.Obiecuję.I znowu to cholerne milczenie. Kocham cię.Kiedy szedł na dół, schody już tak bardzo nie trzeszczały.Marynarkę powiesił nawieszaku w przedpokoju.Zamknął za sobą drzwi.* * *Trzydzieści dwie i pół godziny.Nie chce spać.Nie tej nocy.Jutro też nie zaśnie.Wyśpi się pózniej, kiedy będzie zamknięty przez dwa tygodnie w celi aresztu o powierzchnipięciu metrów kwadratowych.Będzie leżał na pryczy, bez telewizora i gazet, bez prawa dowizyt.Będzie tam leżał z zamkniętymi oczami i próbował nie myśleć o całym tym gównie.* * *Hoffmann siedział w samochodzie w ciemnej ulicy.Czasem to robił, liczył powoli dosześćdziesięciu i czuł, jak po chwili jego ciało się odprężało.Jutro.Jutro o wszystkim jej opowie.W kolejnych oknach gasło światło.W domach sąsiadów, gdzie toczyło się zwykłeżycie na przedmieściu.Mieszkania na górnych piętrach, zamieszkane przez rodzinySamuelssonów i Sundellów, rozjaśniał jasnoniebieski blask telewizorów.Z kolei na dolnejkondygnacji, u Nymanów, światło lampy zmieniało się z czerwonego na żółte.Wiedział, żemieszka tam jeden z ich nastoletnich synów.Ostatnie spojrzenie na dom i ogród, mógł goprawie dotknąć ręką, wystarczyło, że spuści szybę w samochodzie.Czuł się tam takbezpiecznie, ale teraz i dom, i ogród kryły się w ciszy i mroku.Nie paliły się nawet ozdobne lampy w dużym pokoju.Jutro o wszystkim opowie.Jechał wąskimi ulicami i dwa razy zadzwonił.Pierwsza z rozmów dotyczyła spotkaniaplanowanego o północy na dwójce.Druga zupełnie innego spotkania trochę pózniej, naDanviksberget.Teraz już mu się nie spieszy.Musi jakoś zabić ten czas.Pojechał w stronę miasta, naS�dermalm i w okolicę Hornstull, gdzie mieszkał przez wiele lat.Jeśli zabłąkał się tam jakiśelegant w garniturze, spluwał z pogardą i szybko stamtąd uciekał.Zaparkował przyBergsunds Strand, przodem do wody.Piękna, stara, drewniana łaznia.Kilka lat temu jacyśidioci chcieli ją zburzyć.A teraz stoi tu i lśni jak prawdziwy klejnot.Kobiety przychodzą tu wponiedziałki, mężczyzni w piątki.Jest ciepło, chociaż zbliża się noc [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki