[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.2800 p.n.e.), świątynię Eanna, poświęconą bogini Inannie,wzniesioną w epoce Uruk/Dżemdet Nasr i również pieczołowicie restaurowaną odsumeryjskich aż po czasy Seleucydów.Ziemia zdradziła uczonym tajemnicępotężnych murów obronnych miasta z pierwszej połowy III tysiąclecia.Tu, w Uruk,odnaleziono najstarsze znane dotąd tabliczki z napisami obrazkowymi, pieczęciepłaskie i cylindryczne, a obok nich w młodszych warstwach tabliczki z czasówpózniejszych, pieczęcie, walce pokryte napisami i rzezbami itd.Nienaruszonekamienie węgielne opowiedziały o ogromie prac budowlanych, podejmowanych przezwładców III dynastii Ur.Wśród licznych naczyń znaleziono słynną alabastrowąwotywną wazę z trzema rzędami płaskorzezb.Pod ciężarem zwalonych budowlirozpadła się ona na piętnaście kawałków.Przypuszczalnie uszkodzona była jużdawno i przed tysiącami lat złożono ją, oprawiając w miedziane obrączki.Niezabrakło też drobnych przedmiotów figurek zwierząt i ptaków, wyrobów z gliny,kamieni i metalu.Nie mniej cennym od alabastrowej wazy czy najstarszychpieczęci znaleziskiem była uderzająco piękna marmurowa głowa kobieca (o tych iinnych zabytkach mówić będziemy dokładniej w dalszych rozdziałach).Odkryciem, które zyskało szczególny rozgłos i wzbudziło zainteresowanie uczonychcałego świata, były odkopane na głębokości 9 metrów zwłoki.Leżały one nie wgrobie, lecz w pieczarze.Człowiek został tu wtrącony, być może, jako jeniec,być może, jako przestępca.Jego lewa ręka była przywiązana do wyciągniętej dotyłu prawej nogi; w pobliżu leżała zwierzęca kość chyba ostatnie pożywienienieszczęśnika.Wykopaliska w Uruk podjęte przez Niemców (jak zobaczymy, istnieje w tejdziedzinie ciągłość tradycji badawczych) w 1954 r. dostarczyły uczonymbezcennych eksponatów charakterystycznych dla poszczególnych faz rozwoju kulturysumeryjskiej, od najstarszej (ok.3000 p.n.e.), zwanej kulturą Uruk, aż poostatnią związaną z panowaniem III dynastii Ur.Wzgórze, uznane przed półwiekiem za nieprzydatne do badań archeologicznych", okazało się bezcennąkopalnią zabytków.DRAMATY W NIPPURLudzie z żyłką awanturniczą, ludzie o podwójnych obliczach tych określeń używasię nieraz dla scharakteryzowania pierwszych, wielkich badaczy mezopotamskiejprzeszłości.%7łycie wielu z nich posłużyć może jako kanwa do filmów i powieścisensacyjnych, tyle niezwykłych przygód przeżyli, w tak wielu wydarzeniach, wcalenie ze starożytną historią związanych, brali udział, tak rozległe były ichzainteresowania.Człowiekiem tego formatu, obok Rawlinsona czy Botty, byłrównież wspo-28Tajemnice wydarte pustyniommniany już Henry Austen Layard.Nas interesuje jednak nie polityczna jegodziałalność i nie jego ogromne zasługi dla całokształtu badań nad archeologiąDwurzecza, lecz jego udział niestety skromny w odkrywaniu dziejów Sumeru.Wstyczniu 1851 r.Layard, opromieniony sławą odkrywca Nimrud, Niniwy, Aszuru iinnych starożytnych miast, wybiera sobie jako kolejny teren poszukiwań wzgórze,zwane przez Arabów Niffer.Wiele słyszeć o nim musiał od swoich arabskichprzyjaciół, wiedział też o wielkim wrażeniu, jaki widok tego kopca zrobił naLoftu-sie i Fraserze.Być może zachętą była dlań również opinia Jules Opperta,iż w arabskiej nazwie miejscowości zachowało się brzmienie prastarejbabilońskiej nazwy Nippur.Widok usypisk, wznoszących się miejscami na wysokości29 m ponad powierzchnię pustyni, był imponujący.Dotrzeć do nich można było tylko przeprawiając się łodzią przez zdradliwe bagni-ska.Tę drogę Layardodbywał codziennie, wyruszając o świcie ze swego obozu i wracając do niegopóznym wieczorem.Zainteresował go przede wszystkim najwyższy kopiec,wyrastający z pokrytych piaskiem rumowisk.Odłamki cegieł, kamieni, bryły gliny,wszystko to zdawało się zapowiadać nowy wielki sukces archeologa.Stał niewiedząc o tym na ruinach zikkurat, na którym niegdyś wznosiła się wielka inajwyższym poważaniem ciesząca się świątynia Enlila Ekur [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.2800 p.n.e.), świątynię Eanna, poświęconą bogini Inannie,wzniesioną w epoce Uruk/Dżemdet Nasr i również pieczołowicie restaurowaną odsumeryjskich aż po czasy Seleucydów.Ziemia zdradziła uczonym tajemnicępotężnych murów obronnych miasta z pierwszej połowy III tysiąclecia.Tu, w Uruk,odnaleziono najstarsze znane dotąd tabliczki z napisami obrazkowymi, pieczęciepłaskie i cylindryczne, a obok nich w młodszych warstwach tabliczki z czasówpózniejszych, pieczęcie, walce pokryte napisami i rzezbami itd.Nienaruszonekamienie węgielne opowiedziały o ogromie prac budowlanych, podejmowanych przezwładców III dynastii Ur.Wśród licznych naczyń znaleziono słynną alabastrowąwotywną wazę z trzema rzędami płaskorzezb.Pod ciężarem zwalonych budowlirozpadła się ona na piętnaście kawałków.Przypuszczalnie uszkodzona była jużdawno i przed tysiącami lat złożono ją, oprawiając w miedziane obrączki.Niezabrakło też drobnych przedmiotów figurek zwierząt i ptaków, wyrobów z gliny,kamieni i metalu.Nie mniej cennym od alabastrowej wazy czy najstarszychpieczęci znaleziskiem była uderzająco piękna marmurowa głowa kobieca (o tych iinnych zabytkach mówić będziemy dokładniej w dalszych rozdziałach).Odkryciem, które zyskało szczególny rozgłos i wzbudziło zainteresowanie uczonychcałego świata, były odkopane na głębokości 9 metrów zwłoki.Leżały one nie wgrobie, lecz w pieczarze.Człowiek został tu wtrącony, być może, jako jeniec,być może, jako przestępca.Jego lewa ręka była przywiązana do wyciągniętej dotyłu prawej nogi; w pobliżu leżała zwierzęca kość chyba ostatnie pożywienienieszczęśnika.Wykopaliska w Uruk podjęte przez Niemców (jak zobaczymy, istnieje w tejdziedzinie ciągłość tradycji badawczych) w 1954 r. dostarczyły uczonymbezcennych eksponatów charakterystycznych dla poszczególnych faz rozwoju kulturysumeryjskiej, od najstarszej (ok.3000 p.n.e.), zwanej kulturą Uruk, aż poostatnią związaną z panowaniem III dynastii Ur.Wzgórze, uznane przed półwiekiem za nieprzydatne do badań archeologicznych", okazało się bezcennąkopalnią zabytków.DRAMATY W NIPPURLudzie z żyłką awanturniczą, ludzie o podwójnych obliczach tych określeń używasię nieraz dla scharakteryzowania pierwszych, wielkich badaczy mezopotamskiejprzeszłości.%7łycie wielu z nich posłużyć może jako kanwa do filmów i powieścisensacyjnych, tyle niezwykłych przygód przeżyli, w tak wielu wydarzeniach, wcalenie ze starożytną historią związanych, brali udział, tak rozległe były ichzainteresowania.Człowiekiem tego formatu, obok Rawlinsona czy Botty, byłrównież wspo-28Tajemnice wydarte pustyniommniany już Henry Austen Layard.Nas interesuje jednak nie polityczna jegodziałalność i nie jego ogromne zasługi dla całokształtu badań nad archeologiąDwurzecza, lecz jego udział niestety skromny w odkrywaniu dziejów Sumeru.Wstyczniu 1851 r.Layard, opromieniony sławą odkrywca Nimrud, Niniwy, Aszuru iinnych starożytnych miast, wybiera sobie jako kolejny teren poszukiwań wzgórze,zwane przez Arabów Niffer.Wiele słyszeć o nim musiał od swoich arabskichprzyjaciół, wiedział też o wielkim wrażeniu, jaki widok tego kopca zrobił naLoftu-sie i Fraserze.Być może zachętą była dlań również opinia Jules Opperta,iż w arabskiej nazwie miejscowości zachowało się brzmienie prastarejbabilońskiej nazwy Nippur.Widok usypisk, wznoszących się miejscami na wysokości29 m ponad powierzchnię pustyni, był imponujący.Dotrzeć do nich można było tylko przeprawiając się łodzią przez zdradliwe bagni-ska.Tę drogę Layardodbywał codziennie, wyruszając o świcie ze swego obozu i wracając do niegopóznym wieczorem.Zainteresował go przede wszystkim najwyższy kopiec,wyrastający z pokrytych piaskiem rumowisk.Odłamki cegieł, kamieni, bryły gliny,wszystko to zdawało się zapowiadać nowy wielki sukces archeologa.Stał niewiedząc o tym na ruinach zikkurat, na którym niegdyś wznosiła się wielka inajwyższym poważaniem ciesząca się świątynia Enlila Ekur [ Pobierz całość w formacie PDF ]