Brooks Helen Najszczęliwszy dzień

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie zrujnowałem jej ży-cia.Nie martwiłam się o Barbarę! - krzyczało jej serce.Czy ty tego nie widzisz?Czyżbyś naprawdę był aż tak ślepy.?- Dziękuję, Miriam.- Głos miał tak cichy, że musiała czytać z jego ust, atwarz naznaczona dziwnym bólem łamała jej serce.- Wiem, że niepokoiłaś się oBarbarę, ale powstrzymałaś mnie przed popełnieniem straszliwego błędu.Niechciałem skrzywdzić siostry.ani Craiga.- Wiem.- Ledwie mogła wydobyć głos.Przytaknął raz jeszcze i prawie siłą oderwał od niej wzrok.Odwróciła sięszybko i szła przed siebie, aż zniknęła za drzwiami w końcu holu.Och, Reece.Oparła się o ścianę.Gorące, słone łzy spływały jej po policzkach.Reece, Reece, Reece.SRROZDZIAA �SMYTego wieczoru Miriam była tak zmęczona, że zasnęła, gdy tylko dotknęłagłową poduszki.Mitch i reszta pomocników pracowali aż do dziesiątej, dziękiczemu nadrobili stracony rano czas i znów przygotowania szły zgodnie z ustalonymharmonogramem.Miriam zaplanowała, że w czwartek wieczorem lodówki i zamra-żarki będą pełne, a większość podstawowych prac zakończona.Na piątek pozosta-wiła przygotowanie dużego holu.Spała mocno, a śniły jej się gigantyczne weselne torty na dwóch nogach, któreuciekały, gdy usiłowano je pokroić, Barbara krzycząca do Craiga, że nie wychodziza niego za mąż, tabuny gości nadciągających do pustego i nieprzygotowanegodomu oraz stojący z boku tego całego bałaganu - wysoki, milczący mężczyzna, któ-rego obecność powodowała konsternację i rozpacz.Przebudzenie przyniosło prawdziwą ulgę.Jedząc o szóstej rano śniadanie, podziwiała za oknem ogród w cudownej, zi-mowej szacie.Stadka ptaków podskakiwały na puszystym śniegu, rzucając ukrad-kowe, pełne nadziei spojrzenia w kierunku domu; nie mogły bardziej dobitnie wy-razić prośby o jedzenie.Miriam ubrała się pospiesznie, po czym rozmroziła bochenek chleba w ku-chence mikrofalowej, nalała gorącej wody do dużego naczynia i wyszła na dwór.Wciszy i nastroju baśniowym, bowiem poranne niebo przypominało różową rzekę,której złotawy blask kładł się na śniegu, Miriam napełniła naczynie dla ptakówświeżą wodą, która parowała teraz delikatnie na mroznym powietrzu, a potem roz-rzuciła wokół kawałki chleba.Przysiadła na chwilę na stojącej obok ławeczce i, urzeczona ciszą i spokojemporanka, patrzyła na ptaki i na niebo, które z wolna stawało się perłowoszare, stara-jąc się nie myśleć o niczym.Nasunęła głębiej na głowę kaptur starej budrysówki,ponieważ lodowate powietrze zaczynało szczypać ją w twarz.Na dzwięk głębokie-SRgo, męskiego głosu, który nieoczekiwanie rozległ się obok niej, aż podskoczyła.- Co tutaj robisz?Spojrzała do góry i zobaczyła Reece'a ubranego w dżinsy i długą, szarą kurtkęz postawionym wokół szyi kołnierzem.Na jasnym, białym tle jego potężna postaćrobiła jeszcze większe wrażenie, a zmrużone, badawcze oczy lśniły jak dwa małediamenty.- Nic.- Zatoczyła ręką łuk.- Ptaki były głodne.- Wiem.- Uśmiechnął się smutno.- Te małe nicponie są przyzwyczajone dowczesnych śniadań.Gdybym się spóznił, pewnie pukałyby do drzwi.Dopiero teraz zauważyła, że przyniósł ze sobą ciasto i kanister z wodą.Nierób mi tego, myślała z rozpaczą, obserwując jego obezwładniający uśmiech.Niechcę mieć jeszcze jednego powodu do kochania ciebie.Nie chcę wiedzieć, że ob-chodzi cię los głodnych ptaków.To po prostu nie fair.- Karmisz ptaki? - spytała w zamyśleniu.- Zimą.- Usiadł obok na ławce, wyciągając przed siebie długie nogi.- Latempotrafią same się o siebie zatroszczyć.- Gdy na nią zerknął, w jego oczach odbiłosię stalowoszare niebo.- Wyglądasz w tej kurtce jak Czerwony Kapturek.- Raczej Brązowy Kapturek.- Uśmiechnęła się niepewnie, a potem serce zabi-ło jej jak szalone, gdy delikatnie zsunął jej z głowy kaptur, uwalniając włosy, którerozsypały się na ramionach,- Teraz jest czerwony - powiedział, ujmując pasmo włosów i owijając je wo-kół ręki.- Jesteś piękna, Miriam.Bardzo piękna.Ilu mężczyzn ci to mówiło?Czy on ci chociaż powiedział, że jesteś piękna? - dodał ostrzejszym tonem.- Kto.? - Patrzyła na niego rozszerzonymi oczami, nie mogąc nawet mrugnąćpowieką.- Ten facet, którego kochałaś.- Na widok rumieńca oblewającego jej twarz,zacisnął usta w prostą, wąską linię.- A może nadal go kochasz.? - spytał ponuro.-Czy wciąż obchodzi cię ten kretyn, Miriam? Czy dlatego uciekasz przede mną?SR- Reece.- W pojednawczym geście wyciągnęła rękę, a potem nagle wstała.Nie potrafiła dłużej tego znieść.- Nie chcę o tym więcej rozmawiać - powiedziaładobitnie.- Mogę sprawić, że o nim zapomnisz, Miriam.- Stał przy niej z twarzą nazna-czoną cierpieniem.- Wiesz, że byłoby nam ze sobą dobrze.Czujesz to tak samojak ja.- Mówisz o fizycznej namiętności - odparła głuchym głosem.- To nigdy nieda mi pełnej satysfakcji.- Odwróciła się na pięcie i szybko poszła w stronę domu.- Może się okazać, że ty również mnie polubisz - rzucił za nią, ale Miriam jużsię nie odwróciła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki