Finder Joseph Zniknięcie(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak ci faceci nie przyszli tu, żeby mnie zabić.Wierzyłem Tay-lorowi: chcieli ze mną pogadać.Zadać mi pytania.Wykarmiony sterydami odrzut WrestleManii z fryzurą na rekruta Bondarchuk trzymał w ręku kilka par żółtych, nylonowych, ela-stycznych kajdanek.Nie wiedziałem, co robi tu Burris, chyba żeprzyszedł tutaj dla osobistej satysfakcji, chcąc zobaczyć mnie skrę-powanego i może trochę poturbowanego w trakcie.Ponieważ zeswoim złamanym nadgarstkiem tylko tu zawadzał.Zbliżali się do mnie powoli, zajmując pozycje.Burns kroczyłdumnie, kołysząc swoimi szerokimi ramionami, chociaż zauważyłem,308że zatrzymał się w bezpiecznej odległości.Rozstawienie ulicznychpachołków było niegłupim posunięciem.Chcieli mieć pewność, żeżaden samochód nie wjedzie tu i im nie przeszkodzi. To nie wygląda na spotkanie grupy badaczy Pisma Zwiętego zauważyłem.Stanąłem obok swojego land rovera, z tyłu, i nie ruszałem się. Zróbmy to szybko i bez zamieszania rzekł Taylor. Zawsze się cieszę, kiedy mogę pogadać odparłem, rozkładającręce. Chociaż myślałem, że Carl i ja powiedzieliśmy już sobiewszystko, co było do powiedzenia.Taylor zatrzymał się jakieś trzy metry przede mną i powoli pod-niósł broń, mocno ściskając rękojeść i kciukiem przesuwając bez-piecznik.Bondarchuk podszedł do mnie z drugiej strony, trzymającelastyczne kajdanki.W jego wielkiej dłoni żółte nylonowe paski wy-glądały jak luzne nitki.Jakaś para minęła pachołki, przyjrzała się nam uważnie, a potempospieszyła do swojego samochodu.Neil Burris miał szyderczy uśmiech na swej szerokiej twarzy,częściowo zakrytej szczeciniastą kozią bródką.Teraz zobaczyłem, cotrzyma w lewej dłoni, tej, którą jeszcze miał sprawną.Czarny, po-dobny do pistoletu przedmiot z żółtymi oznaczeniami i zbyt szerokąlufą.Paralizator elektryczny, model policyjny.Stał około sześciumetrów ode mnie.Podręcznik użytkownika dostarczany z profesjonalnym paraliza-torem mówi, że sześć metrów to maksymalna efektywna odległość.Teoretycznie nabój ze sprężonym azotem w paralizatorze może wy-strzelić na taką odległość swoje dwie aluminiowe kolczaste sondy,połączone cienkimi drucikami z jednostką główną.Te miniaturoweharpuny przebiją ubranie, a potem wyzwolą paraliżujący ładunekpięćdziesięciu tysięcy woltów i osiemnastu watów.Teoretycznie.Jednak Burris powinien był spędzić więcej czasu na czytaniupodręcznika użytkownika.309Wystrzel z tego na odległość sześciu metrów, a sondy za bardzooddalą się od siebie.A jeśli obie sondy nie trafią w cel, nie zamknieszobwodu.Taser nie zadziała.Trzy i pół do czterech metrów to praw-dopodobnie największy jego zasięg.Jednak Burris bał się podejść do mnie tak blisko. Ręce do góry i odwróć się powiedział Taylor.Nie musiałem się długo namyślać, aby dojść do wniosku, że niemam innego wyjścia.Ruger i paralizator.Trzech na jednego.Chcieli tylko porozmawiać.Jednak niektórych najbardziej bezwzględnych strażników, prze-słuchujących więzniów Abu Ghraib i Guant�namo, dostarczyło Pala-din.Może więc tak należało zdefiniować słowo porozmawiać.Wzruszyłem ramionami, podniosłem ręce i obróciłem się plecamido Taylora.Bondarchuk, powłócząc nogami, zajął pozycję u megolewego boku, na tyle daleko, żebym nie mógł do niego doskoczyć. Ręce za plecy, proszę rzekł Taylor.Burris zmienił pozycję, stając naprzeciwko mnie, nadal w odle-głości dobrych sześciu metrów.Trzymał paralizator w lewej ręce,mierząc nim we mnie, i mrużąc oko, jakby celował.Teatralne zagra-nie.Nie trzeba tak dokładnie wycelować paralizatora, zresztą gdybygo użył, nie zamknąłby obwodu, a ponadto byłem całkiem pewny, że itak nie zamierzał się nim posłużyć.Opuściłem dłonie wzdłuż ciała.Bondarchuk podszedł bliżej, abyzałożyć mi elastyczne kajdanki na nadgarstki.Byli zawodowcami, a ja nie mogłem pozwolić, aby zdobyli tak-tyczną przewagę, inaczej byłoby po mnie.Poczułem dłoń Taylora na moim lewym ramieniu. Ręce za plecy! zawołał, przystawiając mi rugera do kręgo-słupa. Ale już!W tym momencie zatoczyłem się, ale nie do przodu.Poleciałem do tyłu, wprost na niego, czym go zaskoczyłem.Impetzderzenia sprawił, że jego dłoń, w której trzymał broń, przesunęła siędo przodu, przez lukę między moim tułowiem a prawą ręką.310Działałem bez namysłu.Błyskawicznie złapałem oburącz jegonadgarstek, obracając się w prawo i mocno przyciskając jego łokiećdo mojego boku, po czym silnie i gwałtownie nacisnąłem na jegowyprostowaną rękę, przeciążając staw.Aokieć ma skomplikowaną budowę.To zawias zbudowany z trzechkości, połączonych z sobą mnóstwem wiązadeł i ścięgien.Większośćludzi potrafi wyprostować rękę w łokciu pod kątem prawie stuosiemdziesięciu stopni.Zmuś łokieć do większego wygięcia, a wci-śniesz czubek kości łokciowej pod zakończenie kości ramiennej imogą się zdarzyć paskudne rzeczy.Kości mogą się rozdzielić, pęknąćalbo po prostu złamać.Usłyszałem trzask.Zawtórował mu niemal nieludzki krzyk.Odbił się echem o beto-nowe ściany, kiedy Taylor zgiął się z bólu i osunął na podłogę.Jego ruger z trzaskiem upadł na ziemię.Nie mogłem ryzykować i pochylić się, żeby go podnieść.Zamiasttego kopnąłem broń, tak że prześlizgnęła się po posadzce i wpadła podmój samochód.A potem dwie rzeczy nastąpiły niemal równocześnie.Bondarchuk rzucił się na mnie i wymierzył morderczy prawy pro-sty w moją głowę.Jego olbrzymia pięść zmierzała ku mnie, popartacałym ciężarem ogromnego ciała.Uniosłem moją lewą rękę i zablo-kowałem cios, pozbawiając go równowagi.Pochylił się do przodu imój łokieć zderzył się z jego podbródkiem.Jęknął, zachwiał się, wy-prostował i zdołał jeszcze uderzyć mnie pięścią w ramię.Co było bolesne, ale nie mogło się równać z bólem, jakiego do-świadczał Taylor.Leżał, wijąc się i rycząc jak zdychające zwierzę,ściskając swój groteskowo zdeformowany staw.Wtedy podchodzący do mnie Neil Burris uniósł swój paralizator istrzelił.66.Jedno, co można powiedzieć o prawdziwej walce wręcz, to żeniemal zawsze kończy się po kilku sekundach.Nie tak jak w filmach,gdzie bohater ma luksus obmyślania strategii, manewrowania i zma-gania się przez długie minuty.Na szczęście, gdy twoje życie jest zagrożone, mózg zaczyna dzia-łać.Gdzieś w jego głębi niewielki gruczoł w kształcie migdała na-zywany migdałkiem móżdżkowym wysyła sygnał, każąc ciału pom-pować dopaminę, adrenalinę i kortyzol.Czas jakby zwalnia, wzrok sięwyostrza i nagle zaczynasz odbierać więcej bodzców niż normalnie.Neurolodzy nazywają to tachypsychią.Wszyscy pozostali zwą toreakcją walki lub ucieczki.Jaskiniowcy, którzy jej nie mieli, zostalizjedzeni przez tygrysy szablastozębne.Tak więc podjąłem szybką decyzję.Mogłem zostać obezwładnionyprzez paralizator albo znalezć się w zasięgu pięści Bondarchuka.Nie miałem wyboru.Skoczyłem na olbrzyma i kopnąłem go kolanem w brzuch.Padł naposadzkę, a ja wylądowałem na nim.Rozległ się głośny huk, a potem dwa metaliczne brzęknięcia, gdyparalizator Burrisa wystrzelił swoje dwie haczykowate sondy w sta-lowe tylne drzwi defendera.Spóznił się o ułamek sekundy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki