Haddix Margaret Peterson Dzieci cienie 1 i 2 Wsrod ukrytych i Wsrod oszustow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet ci, którzy posługują się moim językiem.Nigdy nie nauczę się niczego inigdy nie będę w stanie nikomu pomóc.Przepraszam, mamo, nie powinienem był cię zostawiać.Chciałbym.Luke chciał tak wielu rzeczy, że nie potrafił dokończyć zdania.Tak bardzo pochłaniała go tęsknota za wielkimi i niemożliwymi do spełnieniazmianami, że nigdy nie pomyślał nawet o tym, że mógłby chcieć czegoś mniejszego i bardziejpraktycznego.Na przykład otwartych drzwi.A to właśnie dostał od losu.ROZDZIAA SI�DMYLuke zauważył drzwi pewnego ranka w drodze na lekcje.Ledwie spał poprzedniej nocy, więcczuł się zamroczony i otępiały.Powłóczył nogami w poszukiwaniu znajomej klasy, do którejmógłby uciec, zanim dyżurny na niego nakrzyczy.Między jednymi drzwiami do klasy adrugimi wpatrywał się we własne stopy, zbyt nieszczęśliwy, żeby się rozglądać.Kiedywyszedł zza rogu, ktoś wpadł na niego - Luke podniósł głowę w samą porę, żeby zobaczyć,jak inny chłopak przepycha się obok bez słowa przeprosin.Z powrotem spojrzał przed siebie iw tym momencie zobaczył drzwi.Znajdowały się na zewnętrznej ścianie, a Luke nie potrafiłby powiedzieć, czy mijał jewcześniej sto razy, czy też nigdy tu nie był.Zrobione z litego drewna, miały gałkę z brązu iwyglądały jak tuziny innych drzwi w szkole.Były ledwie uchylone.Jednakże za nimi Luke dostrzegł trawę, drzewa i niebo.Prowadziły zatem nazewnątrz.Nie zastanawiał się, nie zatrzymał się nawet, żeby sprawdzić, czy nie obserwuje godyżurny.W jednej chwili znalazł się za drzwiami.Na dworze zastygł nieruchomo, oparty o ścianę szkoły, oddychając ciężko.Przeczytajwiadomość i wracaj do środka! - ponaglała go jakaś maleńka, myśląca racjonalnie częśćmózgu.- Zanim ktoś cię zobaczy!Ale nie potrafił ruszyć się z miejsca.Był już maj, a trawnik przed nim rozpościerał sięjak ciemnozielony dywan.Kwitły głogi i bzy, a Luke owi wydawało się, że czuje nawetzapach wiciokrzewu.Pamięć spłatała mu figla i nagle miał wrażenie, że cofnął się w czasieniemal o rok i stał na dworze myśląc, że to już ostatni raz w życiu.Pracujący na zlecenierządu robotnicy zaczęli właśnie ścinać las za jego rodzinnym domem, a matka z lękiemrozkazała mu: Luke! Do domu, już.Kiedy zniknął las, jego miejsce zajął dom Jen.Wspomnienia Luke a pomknęły dalej, przypomniał sobie pierwszą wyprawę do domuJen.Wyszedł wtedy na zewnątrz i stanął jak sparaliżowany, zupełnie jak teraz, i tak samo jakteraz chłonął powiew świeżego powietrza na twarzy.Znalazł się też w niebezpieczeństwie.Zupełnie jak teraz.Luke z rozpaczą popatrzył na budynek szkoły w każdej chwili ktoś mógł wyjrzećprzez okno, zauważyć go i donieść na niego.Może dostałby za to tylko te pozbawioneznaczenia punkty karne, ale może dzięki temu domyśliliby się, że nie jest naprawdę LeeGrantem, jego papiery zostały podrobione i zgodnie z prawem powinien zostać skazany naśmierć.O dziwo nie zobaczył jednak żadnych okien, za to drzwi zaczęły się otwierać.Chłopiec ruszył biegiem, pędził na oślep tak samo jak pierwszego dnia, kiedy starałsię dotrzymać kroku Rolly emu Sturgeonowi.Przedzierał się przez krzaki na skraju lasu, ażwreszcie jego mózg zdołał zarejestrować fakt, że znalazł się wśród drzew.Biegł dalej,odsuwając z drogi gałązki wierzb, a pędy jeżyn drapały mu ręce, nogi i piersi.Był taknieprzytomny, że mógłby tak biec bez końca.Aż w końcu potknął się o leżącą kłodę i upadł jak długi.Cisza.Dopiero w momencie, gdy się zatrzymał, Luke uświadomił sobie, ile hałasurobił do tej pory.Był głupi.Teraz leżał z twarzą wtuloną w mech i paprocie i czekał, aż ktośzłapie go, skrzyczy i ukarze.Nic się nie wydarzyło, a poprzez szum własnego pulsu Luke słyszał tylko śpiewptaków.Po czasie, który wydał mu się nieskończenie długi, odważył się ostrożnie podnieśćgłowę.Drzewa ponad nim tworzyły sklepienie - uwagę chłopca przykuł szybki ruch, ale totylko wiewiórka skakała po gałęziach.Gałęzie kołysały się, ale jedynie dlatego, że poruszałnimi wiatr.Luke powoli wycofał się z powrotem w kierunku szkoły, aż w końcu, skulony wkrzakach, mógł się przyjrzeć budynkowi.Nie zauważył żywej duszy.Popatrzył na drzwi, które uchyliły się znowu odrobinę, i znieruchomiał przerażony,ale drzwi zaraz przymknęły się z powrotem.Przymknięte, uchylone, przymknięte, uchylone powoli - zupełnie jakby szkołaoddychała tymi drzwiami.Luke nagle zrozumiał, że nikt ich nie otwierał; to był tylko wiatralbo podmuch powietrza, kiedy przechodzili koło nich chłopcy.Wychylił trochę dalej głowę, żeby zobaczyć całą ścianę szkolnego budynku.Po razpierwszy uświadomił sobie, że ściana zbudowana była od góry do dołu z litej cegły, bez anijednego okna.Jak to możliwe?Luke spróbował przypomnieć sobie wszystkie pomieszczenia, w których przebywałod chwili przyjazdu do Hendricks, i rzeczywiście - nie umiał sobie przypomnieć żadnegookna.Nawet pokój, który dzielił z Szakalem i jego podwładnymi, był pozbawiony okien.Jakim cudem wcześniej tego nie zauważył?Po co ktoś miałby budować tyle pozbawionych okien pokoi?Nagle Luke poczuł, że to go w ogóle nie obchodzi.Nie było okien, nikt nie wyszedłprzez drzwi, a to znaczyło, że jest bezpieczny.- Mogę teraz przeczytać wiadomość! - powiedział i roześmiał się.To było dziwnieekscytujące, że mógł słyszeć swój własny głos, nie bojazliwy i jąkający się głos fałszywegoLee, ale głos Luke a.- Przeczytam ją w tamtym miejscu! - powiedział dla samej przyjemności mówienia.-Nareszcie!Wszedł głębiej w las i usiadł na tej samej kłodzie, o którą się wcześniej potknął.Powoli, z namaszczeniem wyciągnął z kieszeni karteczkę z wiadomością od taty Jen.Terazdowie się wszystkiego, co będzie mu potrzebne.Rozłożył karteczkę, wytartą od częstego dotykania, kiedy przekładał ją po kryjomu zkieszeni jednych spodni do innych.Wpatrywał się w nią, starając się odczytać gryzmoły panaTalbota.Na karteczce znajdowały się tylko dwa słowa:Dostosuj się.ROZDZIAA �SMY- Nie! - wrzasnął Luke.To było wszystko?! Dostosuj się ? Co to niby miała być za rada?! Luke potrzebowałpomocy, czekał na nią od tygodni.- Liczyłem na pana! - wrzasnął znowu Luke, nie dbając o to, kto może go usłyszeć.Litera D w słowie Dostosuj zaczęła mu się rozmazywać przed oczami.Desperacko odwrócił kartkę na drugą stronę, mając nadzieję, że tam znajdzie coś więcej,może właśnie prawdziwą wiadomość.Ale karteczka po drugiej stronie była czysta - trzymałmały, obszarpany skrawek papieru, zwykły podniszczony strzęp.Nawet matka, któraoszczędzała wszystko i wykorzystywała ponownie każdą kopertę, bez namysłu wyrzuciłabytaki bezużyteczny papierek do śmieci.A Luke wszystkie swoje nadzieje pokładał w tym maleńkim kawałku niczego.Zbyt rozwścieczony, żeby widzieć wyraznie, przedarł karteczkę na pół, potem nacztery i na osiem części.Darł ją dalej, aż w końcu strzępki zrobiły się maleńkie jak pył,niemal niedostrzegalne, a wtedy cisnął nimi tak daleko, jak zdołał.- Nienawidzę pana, panie Talbot! - krzyknął.Jego głos odbił się echem od drzew, zupełnie jakby las śmiał się z niego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki