Julio Cortazar Gra w klasy(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak się pannazywa?- Oliveira - powiedział Oliveira.- Oliveira, des olives, Morze Zródziemne.Ja także pochodzę z południa,jesteśmy płochliwi, młody człowieku, jesteśmy oboje płochliwi.Nie to, co Valentin,który pochodzi z Lille.Ci z północy są zimni jak ryby, jak rtęć.Wierzy pan w WielkieDzieło? Fulcanelli, pan mnie rozumie.Proszę nic nie mówić, czuję, że należy pan dowtajemniczonych.Może jeszcze nie dosięgnął pan tego, co naprawdę się liczy,podczas gdy ja.Na przykład Synthesis.Valentin mówił prawdę, różdżkarstwowskazywało mi blizniacze dusze.Mam wrażenie, że odbiło się to na dziele.Czyżnie?- Ależ tak.- Ma pan w sobie karmę, to się od razu czuje.- ręka obejmowała go z siłą,artystka wznosiła się ku wyżynom medytacji, do czego potrzebowała wspierać się oOliveirę, który zaledwie wytrzymywał, starając się za wszelką cenę przeciąć plac iwejść w rue Soufflet. Jeżeli mnie zobaczą Etienne albo Wong, nie pozbieram się -myślał Oliveria.Chociaż jakie miało znaczenie, co by pomyśleli Etienne albo Wong;jakby po rzekach metafizycznych, w połączeniu z poplamioną watą, przyszłość mogłanagle mieć jeszcze jakiekolwiek znaczenie. Tak mi jest, jakbym nie był w Paryżu, aprzecież wciąż jestem idiotycznie uwrażliwiony na wszystko, co mnie spotyka, iudręczony tym, że ta nieszczęsna stara naciąga mnie na wspólny smutek; uściskumierającego, po Pawanie i fiasku koncertu.Jestem gorszy niż kuchenna ścierka,gorszy od tych kawałów brudnej waty, nie mam właściwie nic wspólnego z samymsobą.Bo to jeszcze odczuwał, mimo deszczu, spóznionej pory i tulącej się BertheTr�pat, to jeszcze czuł, jakby gasło ostatnie światło w olbrzymim domu, w którymwszystkie światła gasną jedno po drugim, to czuł, że on - to nie było to, że gdzieś podspodem ciągle jeszcze oczekiwał siebie, że ten, który przemierzał Quartier Latintaszcząc starą histeryczkę, a może nawet i nimfomankę, był zaledwie jakimśDoppelg�ngerem, podczas gdy tamten inny, tamten inny. Czyżbyś został w twoimAlmagro? A może utonąłeś gdzieś po drodze, w kurwich betach albo wśród WielkichDoświadczeń, w owym osławionym Koniecznym Nieporządku? Wszystko brzmi dlamnie jak pocieszenie, wygodnie jest myśleć, że wciąż jest się do uratowania, nawet jaksię już w to prawie nie wierzy; skazaniec pod szubienicą także pewnie myśli, że coś sięstanie w ostatniej minucie, trzęsienie ziemi, sznur zerwie się dwukrotnie, przynoszącułaskawienie, telefon od gubernatora, spisek, który go oswobodzi.Teraz, kiedy już takniewiele brakuje, aby ta stara zaczęła dobierać mi się do rozporka.Lecz Berthe Tr�pat gubiła się w zawiłościach i didaskaliach, z entuzjazmemzabrała się do opisywania swojego spotkania z Germaine Taillerferre na Gare de Lyoni jak to Taillerferre powiedziała jej, że Preludium na pomarańczowe romby jestnadzwyczaj interesujące i że pomówi z Marguerite Long, ażeby je włączyła doprogramu swojego koncertu.- To byłby wielki sukces, panie Oliveira, konsekracja.Ale zna pan impresariów,tych bezwstydnych tyranów, których ofiarami padają najznakomitsi wykonawcy.Valentin uważa, że któryś z młodych pianistów, pozbawionych przesądów, mógłbymoże.Ale oni są równie zepsuci, jak starzy, wszystko ta sama banda.- Może sama pani, na innym koncercie.- Nie chcę więcej grać - powiedziała Berthe Tr�pat kryjąc twarz, jakkolwiekOliveira pilnował się, aby nie spojrzeć na nią.- To hańba, że muszę pokazywać siępublicznie, aby prezentować moją muzykę, zamiast być muzą, pan rozumie,natchnieniem wykonawców.powinni cisnąć się do mnie jeden przez drugiego zprośbami, abym im pozwoliła wykonywać moje rzeczy, błagać mnie, tak, błagać! A jabym się zgadzała, bo uważam, że moje dzieło jest iskrą, która wszędzie powinnazapalać wrażliwość publiczności: i tu, i w Stanach, i na Węgrzech.Tak, zgadzałabymsię, ale przedtem musieliby błagać o honor wykonywania mojej muzyki!Przycisnęła się gwałtownie do ramienia Oliveiry, który nie wiedząc dlaczegozdecydował się pójść przez rue Saint-Jacques i maszerował ciągnąc za sobą artystkę.Lodowaty wiatr wiał im w twarze zalewając oczy i usta, ale Berthe Tr�pat wydawałasię żywiołoodporna, uwieszona u ramienia Oliveiry mamrotała coś, co kończyło sięczkawką lub krótkim wybuchem śmiechu wyrażającym kpinę czy też ironię.Nie, niemieszka na rue Saint-Jacques.Nie, ale nie ma znaczenia, gdzie mieszka.Nie zrobiłobyjej różnicy spacerować tak całą noc, przeszło dwieście osób na prawykonaniuSynthesis [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki