Menzel Iwona Z widokiem na Castello

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podatki! W tejdziedzinie Ingeborga niewątpliwie dysponowała sporą wiedzą, chociaż pózniej wogóle nie mogła sobie przypomnieć, czy pomysł stworzenia trzech wirtualnychpodatników o nazwiskach zaczynających się na litery K bądz L, i wpłacenia naich konta po 17 558 marek z tytułu zwrotu nadpłaconych podatków powstał w jejwłasnej głowie, czy też w głowie Renato.W każdym razie operacja przebiegłapomyślnie i nie zdziwiła nikogo, bo do dokonywania przelewów nieprzekracza-jących 20 000 marek Ingeborga była upoważniona; bez większych problemówudało jej się podreperować stan finansów trzech nieistniejących obywateli iośmielona tym, właśnie zamierzała powołać do życia czwartego i zasilić jegokonto, kiedy na korytarzu zastąpił jej drogę kolega Blum z wydziału rewizji we-wnętrznej.TLR- Ingeborgo - powiedział głosem skrzypiącym jak żyletka przesuwana poszkle - daję ci trzy tygodnie czasu i ani dnia dłużej.Czy ty w ogóle zdajesz sobiesprawę, jak się nazywa to, co zrobiłaś? Sprzeniewierzenie, fałszowanie doku-mentów, kradzież.Stracisz pracę i pójdziesz do więzienia, i to na progu nomi-nacji na urzędnika dożywotniego! Wierzę, że miałaś ku temu poważne powody iszczerze chciałbym ci pomóc, ale mimo uczuć, jakie dla ciebie od lat żywię, dłu-żej nie mogę cię kryć.Wpłać te pieniądze z powrotem i módl się, żeby to nigdynie wyszło na jaw, bo pójdziemy siedzieć oboje.W ten sposób Ingeborga dowiedziała się, że zaprząta myśli kolegi Bluma zwydziału rewizji wewnętrznej, którego obciągnięta ściśle skórą czaszka przypo-minała trupią główkę, palce były chude i nerwowe, a głos brzmiał jak skrzypiącażyletka.Nigdy nie podejrzewała go o posiadanie jakichkolwiek uczuć, wydawałjej się istotą całkowicie aseksualną i wzdrygała się na samą myśl o dotknięciujego ruchliwych dłoni, na pewno zimnych i wilgotnych jak skóra gada, a jednakkolega Blum - Heribert! - był gotów zaryzykować dla niej całą swoją karierę za-wodową.Musiała przyznać, że było to bardzo szlachetne z jego strony.Złożyła pełen wdzięczności pocałunek na policzku trupiej główki i bliska hi-sterii popędziła do Eis-Caf� Venezia.- Nic się nie martw, amore mio - uspokoił Renato szlochającą rozpaczliwiew jego ramionach Ingeborgę, odsuwając ją lekko, żeby mu nie zaśliniła gorsu ko-szuli.- Do jutra zdobędę pieniądze, kuzyni mi pożyczą.Wpłacisz je i nikt nie za-uważy, że przez jakiś czas coś się nie zgadzało.Ale kiedy zjawiła się następnego dnia, kawiarnia była zamknięta, światła po-gaszone, rolety spuszczone, a na drzwiach widniała kartka: Zamknięte z powoduurlopu.Najpierw stukała cierpliwie, potem waliła pięściami, aż zaczęły krwawićkostki jej palców, w końcu kopała z całych sił, ale za drzwiami panowała głuchacisza.TLR- Pan Leneto wyjechać - poinformował ją wietnamski sprzedawca sushi, po-pychający przed sobą wózek z przenośnym grillem.- Wyjechał? Jak to, wyjechał? Dokąd? - zawołała zrozpaczona Ingeborga.- Akiedy wróci?Sprzedawca sushi pokręcił przecząco głową.- Nie wlócić.Lokal mnie sprzedać.Tu być telaz Asia Lestolant - oznajmił zdumą i uniósł w górę plakat, na którym widniał czerwony smok na złotym tle,trzymający w zębach napis: Wkrótce otwarcie! Nasza specjalność: kaczka popekińsku i prosię w sosie kokosowym.Już od tygodnia Ingeborga szukała Renato w labiryncie Neapolu i powoli tra-ciła nadzieję, że kiedykolwiek uda jej się odzyskać miłość ukochanego, a przy-najmniej te 52 674 marki, które w niego zainwestowała.Ischia była ostatnim śla-dem: mieszkał tu kuzyn Renato, którego adres udało jej się odnalezć, ale okazałosię, że kuzyn wyemigrował do Kanady i w ten sposób także i ten ślad się urwał.- Ajajajajaj - jęknęła donna Cornelia, kiedy Ingeborga skończyła swoją opo-wieść i utkwiła w niej ufne spojrzenie.- Akurat Neapol! To miasto ma ponad mi-lion mieszkańców, z czego połowa to złodzieje! Centauristi na motorach wyry-wają ci w pełnym pędzie torebkę albo zdzierają z szyi łańcuszek, a kamorra?Nigdy nie słyszałaś o kamorze? Tu się każdy sklep, każda knajpa opłaca mafii! Ijak ty chcesz znalezć twojego gagatka wśród tych wszystkich gagatków?- Niechże pani nie straszy tej nieszczęsnej dziewczyny, pani Cornelio.-Jochen położył opiekuńczym gestem rękę na piegowatych ramionach Ingeborgi.-Neapol wcale nie jest bardziej niebezpieczny niż na przykład Rzym, a kamorrajest poważną instytucją, największym pracodawcą regionu, i nie zaprząta sobiegłowy turystami.- Jochen, chyba nie mówi pan tego na serio! Wymuszanie haraczu, handelbronią i narkotykami, prostytucja.TLR- Pani Cornelio, ja zawsze mówię serio.Tu, na Południu, kamorra zawsze by-ła gwarancją przeżycia: załatwiała pracę, opiekowała się wdowami i sierotami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki