Merkle Riley Judith Czara wyroczni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Proszę wejść! - zawołałam chłodnym tonem wielkiej damy.Mustafa tymczasemzłożył przybyłym ceremonialny ukłon.Na moment stracili rezon.Dobrze.Każda chwilazwłoki mogła być na wagę złota.- To ta wróżka.zbieg podobno zmierzał do tego domu - szepnął sierżantowi jeden zjego podwładnych.- Jestem markiza de Morville, a dom ten stanowi mą własność.Witając panów proszęo wyjaśnienie powodu, który was do mnie sprowadza.- Moja chłodna etykietalność i to, żenie okazałam śladu trwogi, nieco ich przyhamowały.Gdybyż wiedzieli, jak drżą mi kolana!Całe szczęście, że mogłam siedzieć.- Markiza.Może nie powinniśmy.?- Wszystkie domy bez wyjątku.Rozkaz Desgreza.- Poszukujemy uciekiniera.W nocy rozegrała się tu jakaś burda.Jej trzeci uczestnik.- O, żałuję, że nic nie słyszałam.Zawsze już o ósmej wypijam kubek silnej nasennejtinktury.- Osobliwy zbieg okoliczności, że tylu pani sąsiadów ma zwyczaj zażywać środeknasenny właśnie o godzinie ósmej! Czy zechciałabyś, pani, podnieść welon, byśmy moglidokonać identyfikacji?- Ależ oczywiście, panowie.- Dziwna atmosfera salonu, turecki karzeł, pochlebnytytuł panowie , wszystko to musiało wywrzeć na nich wrażenie, bo zastygli w oczekiwaniu.Teraz pozostało mi jeszcze efektownie odegrać scenę podniesienia zasłony.Dobrze! Nawidok mej trupio bladej twarzy wszyscy jednocześnie nabrali oddechu.Sprawiło mi to jakzwykle dużą satysfakcję.- Rozumiem, iż życzycie sobie przeszukać mój dom? Jako samotna kobieta, i tosamotna od niepamiętnych czasów, wdzięczna jestem panom za ochronę.�w niegodziwiecmógł wszak chyłkiem przedostać się do moich piwnic, powierzam się tedy waszej opiece.Popatrzyli po sobie, po czym skinęli głowami.Wyjąwszy klucz do piwnicy z wisząceju boku sakiewki, wręczyłam go sierżantowi.Cała grupa wybiegła teraz na zewnątrz tylnymwyjściem; rozległ się łoskot otwieranych drzwi do piwnicy, a po nim odgłos kroków nawąskich kamiennych schodkach do loszku.Niech szukają.Znajdą tam tylko grube pokładykurzu.- Mustafo, prędko na górę.Ja tu na nich zaczekam.Spróbuję ich jeszcze przez chwilęzatrzymać.Karzeł bez słowa skinął głową i pomknął na piętro.Powoli podniosłam się z krzesła iwzięłam głęboki oddech.Ach, cóż za nieznośny ból głowy! Na domiar złego coś okropniepiekło mnie w żołądku i cała dygotałam z zimna.Przypadkiem spojrzałam w tym momenciena swój piękny turecki dywan i.o zgrozo!, na czerwonym tle orientalnie zawiłego wzoruzobaczyłam plamę.rozpryśniętą plamę zaschłej krwi.Jak bity trakt wiodły od niejpojedyncze krople rozsiane po szkarłatnych pędach i listkach.Biegły aż do schodów, gdzieurywały się nagle, tu bowiem zmyto je z podłogi.A niech to licho! Zebrawszy całą swojązimną krew, ustawiłam się w miejscu, gdzie owe zdradzieckie ślady rysowały sięnajwyrazniej.Tu znieruchomiałam z twarzą ułożoną w nieprzeniknioną białą maskę.- I cóż,panowie, czy nic już nie grozi mnie i temu spokojnemu sąsiedztwu? - Sierżant zajętyotrzepywaniem pajęczyn z mankietów munduru posłał mi złe spojrzenie.- Na górę! - warknął.Z wolna ruszyłam za nimi, ale dopiero wtedy, gdy jużdostatecznie wysforowali się naprzód, by nie dostrzec niebezpiecznej plamy.- Proszę dalej, panowie.Nie mamy i tu żadnych tajemnic- powiedziałam uprzejmie.Sylvie dygnęła z szacunkiem.Dziękowałam Bogu, że niemieszkamy w wynajętych apartamentach.Siedzibę markizy, nawet i fałszywej, rewiduje sięzawsze z większym respektem.Tak się też stało.Roztrąciwszy ubrania nagą szpadą,poszturchali nią po ściankach garderoby, otworzyli skrzynię na pościel, w której znalezlitylko poskładane koce, wyciągnęli łóżeczko Sylvie, wreszcie skrupulatnie przeszukiwalikażdy fałd kotary koło łóżka.- Pod łóżkiem jeszcze coś widzę.Co to takiego?- Druga skrzynia na pościel.Jeśli panowie sobie życzą, każę ją zaraz wyciągnąć.-Moja służba stała w pogotowiu.Z szeroko otwartych ocząt Sylvie patrzyła sama niewinność.Sierżant kilkakrotnie dzgnął skrzynię szpadą, po czym machnął ręką: nie warto.- Zajrzymy jeszcze tam.do pokoju lokaja.- Nastąpiło ogólne poruszenie, kiedy spodłóżka Gilles a wydobyto wiadro zakrwawionych szmat.W tejże chwili do antykamery wpadłaSylvie, czerwona aż po linię swych zuchwale ufarbowanych włosów.- Ach.moja miesięczna przypadłość.nie miałam czasu uprać.madame wydaje mityle poleceń.- policjant badający zawartość kubła kopnął go z widocznym obrzydzeniem.- Nikogo tu nie ma.żadnych śladów.Spróbujmy w tym domu na rogu.- Dziękuję wam, panowie, za uprzejmość.Wykazaliście doprawdy wielką dbałość omą porcelanę i meble.- Sierżant tak gładko przyjął ofiarowaną mu gratyfikację, że nie dałosię wprost dostrzec, gdzie znikła.Poszłam przodem, by zasłonić krwawą plamę swojąobszerną suknią; pożegnałam policjantów życzeniami owocnych poszukiwań.Teraz dopiero, nim jeszcze Gilles zdołał założyć drzwi sztabą, napadły mniekonwulsyjne dreszcze.We wszystkich kościach czułam przeszywające bóle.zdawało mi się,że za chwilę umrę.- Madame, już sobie poszli, nie trzeba się tak denerwować.- Sylvie.jestem ciężko chora.pomóż mi wejść na górę.- Opadłszy bez sił na posłanie, wyszeptałam: - Gdzie.gdzie on?.- Pod łóżkiem.Wpakowaliśmy go do skrzyni.- Boże, wyciągnijcie go stamtąd! Pewnieście go zabili.- Skądże, madame; zakneblowaliśmy go tylko, bo strasznie jęczał.A kordiału wziąćnie chciał z obawy, że przestanie być panem siebie.Dzielny z niego człowiek, madame.Terazrozumiem, że mógł się spodobać takiej jak ty kobiecie.Mnie też wielce się on podoba.- Nie pleć.podaj mi kordiał i wyciągnijcie zaraz tego człowieka spod mojego łóżka -trzęsącą się ręką wlałam do szklaneczki pozostałą zawartość flakonu.Ostatnia dawka.Czującjak ogień w mych wnętrznościach gaśnie, musiałam w końcu powiedzieć sobie bez ogródek,że ten kordiał to dla mnie coś więcej niż tylko środek na poprawę samopoczucia.Teraz jużnie mogę się bez niego obejść.A to oznacza, że nie mogę istnieć bez La Trianon, bez pomocycałego filantropijnego towarzystwa madame Montvoisin.Nieubłagana logika podsuwała mirównie bezlitosny wniosek: siedzę w garści Ciemnej Królowej zupełnie tak samo jak LaMontespan, jak moja matka, którą przywiodła do tego nieszczęsna żądza bogactwa.MójBoże, zdawało mi się, że słyszę śmiech La Voisin, tak głośny, jakby tu ze mną była: Nowiesz, moja mała markizo! %7łeby tak mądrej dziewczynie dopiero teraz udało się w tympołapać? Do licha, do licha, po tysiąckroć do licha! - miotałam się w bezsilnej złości.Gillestymczasem wyciągnął już skrzynię i zaczął podnosić wieko.- Twoje koronki, madame, kryza.- Byłam półrozebrana, moja kryza spoczywała wpudle.Nie zdążyłam doprowadzić się do porządku: Gilles z pomocą Mustafy posadził już wskrzyni wymizerowaną postać.- No, no - wyszeptał d Urbec, kiedy wyciągnęli mu z ust moją drugą najlepszą chustkę- to dla mnie całkiem nowy sposób składania wizyt w kobiecej alkowie.Obawiam się tylko,że nie sprzyja on konwersacji.Wątpię, czy byłbym zdolny dorównać krasomówstwembywalcom przesławnego salonu madame de Rambouillet.O, do pioruna, Ateno, widzę, żeśopróżniła ten flakon.- Madame nagle zachorowała - ofuknęła go Sylvie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki