Oates Joyce Carol Moja siostra, moja miłoć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Proszę zapamiętać, żeobecnie do szkoły uczęszcza kilkoro młodych ludzi incognito i że są z tego zadowoleni.Tudyrektor Shovell urwał, jakby chciał dać Rampike'om możliwość zadania pytania,powodowanego niewinną ciekawością, kim są owi młodzi ludzie: dzieci skompromitowanychpolityków, finansistów, artystów czy też ludzi show-biznesu?, ale ani Bix, ani Betsey nie dalisię złapać na tę przynętę, wyczuwając, że ich pytanie spotkałoby się z wyniosłympotrząśnięciem głowy dyrektora.Shovell ciągnął więc dalej: Skyler nie będzie tu wyjątkiem,proszę państwa, pod warunkiem że nie będzie beztrosko gadał czegoś na swój temat, boczasami już tak jest, że dzieci w tego typu sytuacji ujawniają się, z tajemniczych powodów.�Dojrzewanie to nieznana kraina, tam się robi wszystko na opak�.Ta oto maksyma autorstwanaszego założyciela, wielebnego Eliasa Dingle'a, jest dzisiaj równie trafna jak sto lat temu.Azatem jakież to nazwisko wybraliście państwo, pod którym wasz syn będzie występował wBasking Ridge?Rodzice Skylera sugerowali wiele różnych nazwisk, ale Skyler odrzucił je wszystkie.W konfrontacji z utratą Skylera Rampike'a - Skyler był dotąd przekonany, że nienawidzitego imienia i tego nazwiska - dopadło go to mdlące uczucie, jakiego zapewne można doznać,kiedy się wyziera poza skraj przepaści.Bo w jaki sposób znalazłaby go Bliss, gdyby Skylerjuż nie był Skylerem? Tamto ciche, miaukliwe wołanie, w środku nocy, w mroku, wdowolnym łóżku, w jakim wylądował akurat Skyler, skołowany, wyczerpany, nie potrafiączasnąć Skyler? Pomóż mi, Skyler gdzie jesteśmy Skyler.Podczas rozmowy w gabinecie dyrektora oboje rodzice Skylera unikali patrzenia nasiebie; przyjechali do szkoły dwoma różnymi samochodami i tak też mieli odjechać; Skylerjeszcze nie został poinformowany, że jego rodzice się rozwiedli, ale sam z kolei nie miałochoty o nic pytać".Na pytanie odpowiedziała w końcu Betsey Rampike, zerkając z przyganąna Skylera, a potem, obok Skylera, na swego męża, który ukradkiem popatrywał namonarszego rolexa na swym muskularnym nadgarstku, emanując spokojem przemieszanymze zniecierpliwieniem, typowym dla kogoś, kto wolałby się znalezć gdzieś indziej. Wymyśliłam �Sylvestra Rampole'a�, tylko czy to nie będzie zbyt pretensjonalne? Zbytegzaltowane? , ale wtedy odezwał się Bix, z promiennym, tatusiowym uśmiechem, jakbywybudził się właśnie z trwającego kilka lat snu: Sylvester Rampole.Niezłe.Z biglem.Podoba mi się.Sam widzisz, Skylerski, zachowujesz swoje inicjały - S.R.Rampole to takieskrzyżowanie Rampike z Rambo.Bardzo sprytnie, chłopie.I tak oto Skyler utknął z tym pseudonimem.Dyrektor Shovell wyraznie nie żywiłżadnych obiekcji.Dostał od Biksa Rampike'a czek za całoroczne czesne, płatne z góry ibezzwrotne.Zgodnie z moim twórczym zamysłem, Skyler miał zastygnąć w akcie kuśtykania przezzielone tereny kampusu, śladem Heidi Harkness, ale fakt jest taki, że w tym momencie Skylerznika niemalże z zasięgu wzroku, bo minął Pomnik, Budynek Old Hill , zabytkowy ,kamienny Dom Założycieli i zaczął maszerować wysypaną rozmiękłymi wiórami drzewnymiścieżką biegnącą obok Yelling West i Yelling East, tyłami Budynku Craghorne'a (bursachłopców), Stołówki Clappa, Sali Gimnastycznej Clappa i Stadionu Clappa, potem obokparkingu dla gości, kotłowni, agregatu wody do klimatyzatorów, kortów tenisowych (na*�Czytelnikowi (temu dojrzałemu, nie neurotycznemu) będzie trudno uwierzyć, że Skyler w wiekuszesnastu lat jest wciąż taki niedojrzały.%7łe ten chłopiec, który przybiera pozę chmurnej obojętności, skubiącysobie twarz, w czasie gdy rodzice rozprawiają o jego przyszłości, ma taki problem z przyjęciem do wiadomości,która w owym czasie stała się już f�te accompli: bo czy Skyler naprawdę nie zauważył sensacyjnego nagłówkana okładce Tygodnika Aowcy Brudów , który głosił:RODZICE ZAMORDOWANEJ MISTRZYNI AY%7łWIARSTWA FIGUROWEGO,BLISS RAMPIKE, BIOR ROZW�DSpytany, czy jest inna kobieta, Bix mówi: Bez komentarza.których było tłoczno i hałaśliwie), boiska do piłki nożnej (na którym rozgrywano właśniemecz, przy akompaniamencie krzyków i gwizdania), przez Błonia (tu przydałyby sięmateriały wizualne: uprasza się czytelnika o obejrzenie kolorowych ilustracjiprzedstawiających kwiaty jesieni, a zwłaszcza nawłoć, dziką marchew, kwitnącą na niebieskocykorię-podróżnika, plamy ciemnoczerwonych jagód obrazkowca; ilustracje te można znalezćw poręcznym Przewodniku Audubona po północnoamerykańskich kwiatach polnych), wkierunku Lasku; nieustępliwe, nieustraszone kuśtykanie śladem nieuchwytnej HeidiHarkness , której fikcyjne nazwisko nie chroniło ani trochę lepiej przed ironicznymigrymasami, spojrzeniami i litościwymi uśmiechami ze strony obcych niż Sylvester Rampolechronił Skylera.Nasi wrogowie wiedzą o nas.Mamy tylko siebie.Zladem Heidi do Lasku.A w każdym razie Skyler wierzył, że właśnie w Lasku jąznajdzie, bo jeśli nie, to gdzie ona się podziała?Często ją zauważał, jak wędrowała samotnie wśród chaszczy wytyczających skrajkampusu.Jeszcze ani razu nie rozmawiał z tą dziewczyną, a mimo to ciągnęło go do niejerotycznie, albo może był to zew Schadenfreude: cudowna, niemiecka radość z cudzegonieszczęścia.Ona jest bardziej sławna niż ja, myślał sobie.Bardziej nieszczęśliwa.Nie ma wspanialszej, przyjemniejszej/sensualnej radości z cudzego nieszczęścia niżgermańska!Niewykluczone też, że Skyler nie cierpiał Heidi Harkness [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki