Palmer Diana Skazani na miłoć Nie do pary ( Jacob Cade, Diego Laremos )

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Diego prawie nie odzywał się do Melissy, chyba że było to zupełnie nie-zbędne.To, że jej nienawidził, stawało się coraz bardziej oczywiste.W miaręjak przybliżał się dzień ślubu, uzmysławiała sobie coraz wyrazniej, jaki fatalnybłąd popełniła nie słuchając ojca.Nie powinna była wychodzić z domu tamtegodeszczowego dnia.Zlubny strój został już wybrany.Katolicki kościół w Guatemala City za-pełnił się po brzegi przyjaciółmi i pociotkami panny młodej i pana młodego.Melissa była spięta, zaś pan młody traktował to wydarzenie z nieukrywaną non-szalancją.Składał słowa przysięgi w obliczu ojca Santiago.Z ledwie ukrytą wy-razem sarkazmu na twarzy włożył obrączkę na palec Melissy.Pózniej uniósłwelon i spojrzał jej w oczy prawie z pogardą, a kiedy ją całował, czuła, że robito raczej z obowiązku, aby tradycji stało się zadość.Jego wargi były zimne jaklód.Potem poprowadził ją od ołtarza, wiódł środkiem kościoła, tak nieczuły isztywny jak dywan, po którym stąpali.Przyjęcie weselne było jednym wielkim koszmarem, wydawało się, żemuzyka i tańce nigdy się nie skończą.Wreszcie Diego oznajmił gościom, że jużpora na niego i na małżonkę.Wcześniej zapowiedział Melissie, że nie będziemiodowego miesiąca, bo ma zbyt wiele pracy.Odjechali do domu, on, Melissa,jego siostra i babka o lodowatym spojrzeniu.Spakował walizki i ruszył w długąpodróż do Europy.Melissie brakowało ojca i Estrelli.Tęskniła za ciepłemdomu.Ale przede wszystkim było jej brak tego, którego niegdyś pokochała,dawnego Diega.Ten Diego, którego poślubiła, wiecznie zły i odpychający, wy-dawał się jej obcym mężczyzną.Nie minęło sześć tygodni od wyjazdu Diega, kiedy poczuła, że dzieje się znią coś dziwnego, co przerodziło się w przerażającą świadomość: była w ciąży.Miała mdłości, już nie tylko w porze śniadania, ale przez cały czas.Ukrywałaswój stan przed babką i siostrą Diega, ale z czasem stawało się to coraz trudniej-sze.Zabijała czas, chodząc bez celu z pokoju do pokoju, szukała sobie zajęć,aby tylko zapomnieć.Nie pozwalano jej uczestniczyć w pracach domowych aniusiąść z wszystkimi; domownicy opuszczali pokój, kiedy się tam pojawiała.Ja-dała w samotności, bo se�orita, aby jej unikać, zmieniały codziennie pory posił-ków.Ledwie ją tolerowano, obie kobiety dawały do zrozumienia, jak bardzo jejnie lubią.A Diego ciągle był daleko.- Czy nie ma sposobu, aby mnie pani polubiła? - spytała któregoś wieczo-ra se�ora Laremos, kiedy Juana opuściła bawialnię, a sztywna dama szykowałasię, aby pójść w jej ślady.Se�ora przeszyła ją spojrzeniem ciemnych zimnych oczu, tak bardzoprzypominających wzrok Diega, że Melissę przeszły ciarki.- Nie jesteś tu mile widziana.Chyba zdajesz sobie z tego sprawę? - wyce-dziła starsza pani.- Mój wnuk cię nie chce, my też.Pozbawiłaś nas honoru, takjak wcześniej twoja matka.Melissa spuściła głowę.- To nie była moja wina - powiedziała drżącym głosem.- Nie tylko moja.- Gdyby nie upór twojego ojca, Diego potraktowałby cię tak jak inne ko-biety, które okazywały mu względy.Byłabyś sowicie wynagrodzona.- Co pani na ma myśli? - spytała Melissa, czując, jak pryskają złudzenia ijak pęka jej serce na wzmiankę o innych kobietach w życiu Diega.- Zostałabyś wyposażona na całe życie, dostałabyś samochód, futro z no-rek - mówiła chłodno se�ora, dumnie wyciągając szyję.- Proszę, niech pani mówi dalej, niech mnie pani poniża.Nic nie jest wstanie zmienić faktu, że jestem żoną Diega.- Posłuchaj, mój mały kotku z tupetem.- Starszą panią wstrząsnął gniew.-Wystarczająco wiele zgryzot przysporzyła mi wasza rodzina jeszcze przed tobą.Gardzę wami!Melissa przyjęła to ze spokojem.- Tak, wiem - powiedziała z dumą.- Boże uchowaj, abym tak traktowałagości pod moim dachem.Nie na próżno odebrałam staranne wychowanie - syk-nęła jadowicie.Twarz se�ory oblał rumieniec.Bez słowa wyszła z pokoju, a potem unika-ła Melisy jeszcze staranniej.Melissa zaniechała prób zbliżenia.Może gdyby Diego miał czas przywyk-nąć do nowej sytuacji, wszystko potoczyłoby się inaczej.Wierzyła, że da sięubłagać.I że uprosi go, aby dał jej szansę stania się jego prawdziwą żoną.Na razie mdłości dokuczały coraz bardziej i wiedziała, że wkrótce musipójść do lekarza.Z dnia na dzień stawała się bledsza.Tak blada, że Juana, ryzy-kując gniew babki, wślizgnęła się do jej pokoju pewnego wieczoru, pytając, jaksię czuje.- Wyglądasz tak zle, Melisso.Tak bym chciała, żeby wszystko ułożyło sięinaczej.Diego.rozłożyła ręce.jest jaki jest.A babce otworzyły się stare ranyprzez samą twoją obecność tutaj.- Dobrze to rozumiem - powiedziała cicho Melissa, siląc się na uśmiech.- Czy mogę ci w czymś pomóc? - Juana westchnęła.- W każdym razie dziękuję za życzliwość.- Melissa potrząsnęła głową.Juana otworzyła drzwi, zawahała się przez moment.- Babcia ci tego nie powtórzy, ale dzwonił Diego.Jutro wraca.Myślę, żechciałabyś o tym wiedzieć.Znikła tak szybko, jak się pojawiła.Melissa rozejrzała się po swoim poko-ju, schludnym, pełnym starych, ciemnych mebli.W żadnym wypadku nie mógłuchodzić za sypialnię pana domu.Zastanawiała się, czy Diego w ogóle zdobę-dzie się na to, aby sypiać z nią w jednym pokoju.I chciała, żeby na razie pozo-stało tak, jak jest, by nie dowiedział się o dziecku.Prawie nie spała tej nocy, zastanawiając się, jak to będzie, kiedy go znówzobaczy.Zaspała następnego dnia i po raz pierwszy poczuła, że nie dokuczająjej mdłości.Zeszła na dół.Siedział przy stole, na honorowym miejscu.Tym ra-zem cała rodzina zebrała się przy śniadaniu.Serce skoczyło jej do gardła na jego widok.Miał na sobie lekki, biały gar-nitur z tropiku, który podkreślał jego ciemną karnację, natomiast sam Diego wy-glądał na zmęczonego.Spojrzał na nią, kiedy wchodziła.Wtedy poczuła, że le-jąca się sukienka z szarej krepy to nie był dobry pomysł.Wydawała się odpo-wiednia na tę okazję, ale teraz czuła się tak, jakby stała przed nim naga.Juanaubrana była w prostą, perkalową spódnicę i białą bluzkę, se�ora zaś wybrałaspokojny, ciemny strój.Wzrok Diega nie zdradzał specjalnego zainteresowania.Przywitał ją wsposób formalny.- Se�ora Laremos.Jak się czujesz?Nic się nie zmieniło, to było oczywiste.Dalej ją obwiniał.Nienawidził jej.Nosiła w sobie jego dziecko, była tego prawie pewna, ale jak mogła mu o tympowiedzieć? Podeszła do stołu, szybko usiadła, tak daleko od innych, na ile po-zwalał dobry ton.- Witam w domu, se�or - powiedziała opanowana.Tygodnie chłodnejkurtuazji i wrogości odcisnęły na niej swoje piętno.Siedziała blada i cicha, aDiego wydawał się poruszony jej wyglądem.Pózniej jednak powróciły wspo-mnienia.Usidliła go.Nie był w stanie o tym zapomnieć.Najpierw Sheila, póz-niej Melissa.Sterlingowie dwukrotnie gorzko zakpili z honoru Laremosów.Mimo wszystko nie wygląda najlepiej, pomyślał.Se�ora Laremos rów-nież zauważyła to szczególne zachowanie swojego nie chcianego domownika,ale nie zamierzała zrobić pierwszego kroku.Ta dziewczyna była ich przekleń-stwem.Nawet służący szeptali po kątach, w jak dwuznacznej sytuacji ich przy-łapano [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki