Ostatnia bitwa Templariusza Arturo Pérez Reverte

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy ksiądz uważa, że jestemgłupcem? Wiem o wizytach księdza w Domu z Okiennicami i o całej reszcie.Ospacerach i kolacyjkach.I zaraz potem, kiedy już puściły tamy, arcybiskup Corvo, którego talent oratorskiceniony był w całej diecezji w podziwu godny sposób dał wyraz swemurozczarowaniu i złości w cierpkiej homilii trwającej około półtorej minuty, któraopierała się na tezie, że wysłannik ISZ-u dał się omotać proboszczowi od MatkiBoskiej Płaczącej i jego dziwnemu Greenpeace owi złożonemu z zakonnic,arystokratek i dewotek, do tego stopnia, że zatracił jasność widzenia i porzucił swojąmisję w Sewilli.Uwiedzeniu temu winna była córka księżnej del Nuevo Extremo.Która nadal dodał z wyrazną złośliwością w głosie jest żoną Gaviry.Quart nieporuszony wysłuchał filipiki; ostatnia aluzja sprowokowała jednakreakcję: Byłbym zobowiązany, gdyby Jego Ekscelencja zechciał swoje ewentualne uwagiprzedstawić na piśmie. Oczywiście, że to zrobię Aquilino Corvo był wyraznie zadowolony, że atakQuarta udało mu się odparować. Wprost do zwierzchników księdza w Watykanie.Ido nuncjusza.I do wszystkich świętych.Na piśmie, przez telefon, faksem, przezumyślnego, z muzyką gitar i w rytm oklasków wyjął fajkę z ust, robiąc miejsceszerokiemu uśmiechowi. A ksiądz zostanie bez cienia reputacji, tak jak ja zostałembez sekretarza.Nie zostało nic więcej do powiedzenia.Quart złożył serwetkę, odłożył ją na tacę iwstał. Jeśli Jego Ekscelencja nie ma nic więcej do. Nic więcej arcybiskup patrzył na niego drwiąco. Synu.Nadal siedział i przyglądał się swojej dłoni, jakby zastanawiając się, czy nazakończenie podać Quartowi biskupi pierścień do ucałowania.Wtedy zadzwoniłtelefon, zdecydował się więc na odprawienie wysłannika z Rzymu gestem ręki i wstał,żeby podejść do biurka.Quart zapiął marynarkę i wyszedł na korytarz.Jego kroki rozbrzmiewały podweneckimi obrazami na suficie Galerii Prałatów, a następnie na marmurze głównychschodów.Przez okna widział sylwetkę Giraldy, z tyłu za podwórzem, gdzie w innychczasach mieściło się więzienie de la Parra, używane przez sewilskich biskupów jakowięzienie dla nieposłusznych kapłanów.I pomyślał, że parę wieków wcześniej ksiądzFerro i może on sam mieliby spore szansę, żeby wymieniać spostrzeżenia właśnie tamna dole, podczas gdy arcybiskup Corvo wysyłałby do Rzymu, zwykłą i nad wyrazpowolną drogą, własną wersję wydarzeń.Quart rozmyślał właśnie nad zaletaminowoczesności i telefonu, schodząc już z ostatnich stopni, kiedy usłyszał swojenazwisko.Zatrzymał się i spojrzał do góry.Arcybiskup we własnej osobie stał przy poręczy iwzywał go.A z twarzy zniknęła mu zadowolona mina człowieka, który odebrał starydług. Proszę wejść na górę, księże Quart.Musimy porozmawiać.Wrócił zaintrygowany.W miarę jak wstępował po kolejnych schodach, zbliżającsię do Jego Ekscelencji, dostrzegł bladość na jego twarzy.W palcach trzymał fajkę iuderzał nią o poręcz, nieuważnie i posępnie.%7łar i popiół brudziły różowy i czarnymarmur balustrady, wypadając z fajki; arcybiskup jednak nie zwracał na to uwagi. Nie może ksiądz odjechać powiedział do Quarta, kiedy ten dotarł na jegowysokość. W kościele zdarzyło się kolejne nieszczęście.Przeszedł między betoniarką i dwoma wozami policyjnymi.Po kościele MatkiBoskiej Płaczącej kręcili się policjanci umundurowani i w cywilu.Quart ocenił, że byłoich około tuzina, łącznie ze strażnikiem przy drzwiach i fotografami wewnątrz,wszyscy poszukiwali odcisków palców lub śladów na ziemi, ławkach i rusztowaniach.Słychać było hałas ich ruchu i rozmów ściszonym głosem.Gris Marsala siedziała na stopniach przed głównym ołtarzem, sama.Quartskierował się ku niej, idąc głównym przejściem, a kiedy był mniej więcej w połowiedrogi, wyszedł mu naprzeciw Simeón Navajo.Podkomisarz miał jak zawsze włosyzebrane w kitkę, okrągłe okulary ponad ogromnymi wąsami, koszulę w żywym kolorzeczerwieni garibaldyjskiej, a kabura z arabskiej skóry wisiała pod jego ramieniem.A wniej magnum 357, przypuszczał Quart.Przemknęła mu absurdalna myśl, że Navajowyraznie nie pasuje do tego miejsca: barokowego ołtarza oświetlanego przezpolicjantów, zniszczonych witraży i malowideł na suficie, konfesjonału z ciemnegodrewna przy wejściu do zakrystii, wotów wiszących przy figurze Chrystusa obokdrzwi.Uścisnęli sobie ręce.Navajo wydawał się zadowolony, że widzi Quarta. No to mamy już trójkę, wielebny.Powiedział to lekkim tonem, jakby zdanie to potwierdzało ich rozmowy na tematwskaznika śmiercionośnych możliwości Matki Boskiej Płaczącej.Opierał się o ławkę,swobodnie; kiedy Quart spojrzał ponad jego głową, dostrzegł nieruchome stopywystające z konfesjonału.Poszedł tam bez słowa, Navajo tuż za nim.Drzwiczki konfesjonału były otwarte.Quart pomyślał, że stopy znajdują się w bardzo dziwnej pozycji.Następnie dostrzegłwymięte spodnie w kolorze beżowym.Reszta ciała przykryta była kawałkiemniebieskiego płótna, wystawała tylko ręka z dłonią otwartą ku górze, a na niej ranabiegnąca od nadgarstka do palca wskazującego, przecinająca całą dłoń.Ręka miałażółtawy kolor starego wosku. Dziwne miejsce, prawda? podkomisarz zrobił pełną napięcia pauzę, patrzącna zwłoki, a następnie na duchownego; był gotów przyjąć każdą dobrą sugestię. Naśmierć. Kto to?Pytanie, które zadał Quart ochrypłym, nieobecnym głosem, było całkowiciezbędne.Rozpoznał buty, beżowe spodnie, małą, miękką i wiotką dłoń.Policjantgładził wąs z roztargnioną miną.Jakby tożsamość zmarłego była sprawą nieistotną, aon sam przebywał myślami zupełnie gdzie indziej. Nazywa się Honrato Bonaf� i był znanym w Sewilli dziennikarzem.Quart pokiwał głową.Za dużo pytał, pomyślał.Za dużo wizyt nie w porę.Navajo przyglądał mu się. Znał go ksiądz, prawda? Też tak myślałem.Opowiadali mi, że ten biedak dużosię kręcił w ostatnich dniach po okolicy.Chce go ksiądz zobaczyć?Wsuwając pół tułowia do konfesjonału, z kitką poruszającą się jak ogonzaaferowanej wiewiórki, Navajo uniósł płótno, którym przykryte były zwłoki.Bonaf�był bardzo spokojny i bardzo żółty, lekko zgięty opierał się o drewniane siedzeniekonfesjonału, a wciśnięta broda zwijała się w tłuste wałki.Po lewej stronie twarzywidniał wielki fioletowy siniak; oczy miał zamknięte, wyraz twarzy spokojny, niecozmęczony.Brunatne zakrzepłe nitki krwi spływały od nosa i ust, przez szyję, i niknęłyna gorsie koszuli. Właśnie obejrzał go lekarz sądowy podkomisarz wskazał ruchem głowymłodego mężczyznę, który robił notatki, siedząc w jednej z ławek. Mówi, że maobrażenia wewnętrzne i jakieś złamania.Uderzenie, może upadek.Nie wiemy też, jaksię tu dostał.Albo jak go tu przyniesiono [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki