Pérez Reverte Arturo Ostatnia bitwa Templariusza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Też sięuśmiechała, zamyślona. Czemu nie? powiedziała wreszcie. W ciągu tych trzech lat nigdy nieodwiedził mnie żaden mężczyzna.Nie zaszkodzi sprawdzić, co się wtedy czuje obrzuciła Quarta oceniającym spojrzeniem i wykrzywiła usta. Mam nadzieję, że nierzucę się na księdza, jak tylko zamknę drzwi.Broniłby się ksiądz jak święta Mar�aGoretti, a może dałby mi ksiądz szansę? Wskazującym palcem zrobiła dziwny ruch,wokół kurzych łapek dookoła oczu, potem przejechała nim po nosie, aż do ust. Choćw moim wieku, obawiam się, że już nie stanowię wyzwania dla żadnego celibatu.Wieksiądz, to przykre dla każdej kobiety, kiedy zdaje sobie sprawę, że raz na zawszeprzestała być atrakcyjna znów twardy stał się wyraz jej jasnych oczu, którychzrenice niemal zanikły, zwężone przez oślepiające światło na placu. Zwłaszcza dlazakonnicy. Proszę się czuć jak u siebie powiedziała Gris Marsala.Ironia była oczywista.Nie było specjalnych wygód w saloniku mieszkanka nadrugim piętrze, którego wąski balkon, ozdobiony doniczkami z kwiatami i osłoniętyprzed światłem wiklinową roletą, wychodził na ulicę San Jose, w pobliżu Puerta de laCarne.Z kościoła Matki Boskiej Płaczącej szli zaledwie dziesięć minut po ulicach,które słońce zmieniło w piece wybielone wapnem, poprzez jasność niemal raniącą,jaka docierała do każdego zakątka.Sewilla to przede wszystkim światło.Białe ściany iświatło we wszystkich swoich odcieniach, pomyślał Quart, kiedy szedł razem z GrisMarsalą dziwnymi zygzakami, szukając cienia pod okapami i na rogach, jak wSarajewie, gdy z arcybiskupem Paveliciem poruszali się, szukając osłony przedsnajperami.Stanął na środku pokoju, schował ciemne okulary do wewnętrznej kieszenimarynarki i rozejrzał się wokół.Wszystko było nieskazitelnie czyste i uporządkowane.Stała tam sofa obita materiałem z szydełkowymi serwetkami na oparciach, telewizor,niewielka półka z książkami i kasetami z muzyką, biurko z ołówkami i długopisami wceramicznych kubkach, papiery i koperty.I komputer.Czując na sobie wzrok GrisMarsali, Quart podszedł do peceta 486 z drukarką.Dość dla Nieszporów, choć bezmodemu i podłączenia do linii telefonicznej, znajdującego się w przeciwnym rogupokoju.Telefon poza tym miał wtyczkę starego modelu, kabel bezpośredniowychodził ze ściany, niemożliwe było jego podłączenie do komputera.Podszedł do półki z książkami i kasetami.W muzyce przeważał barok, ale teżsporo flamenco, klasycznego i nowoczesnego, w tym wszystkie nagrania Camarona.Książki to rozprawy o sztuce i renowacji zabytków, w tym podręczniki techniczne, atakże wydawnictwa o Sewilli.Dwa tomy Sewilska architektura barokowaautorstwa Sancho Corbacho oraz Przewodnik artystyczny po Sewilli i okolicach pełne były samoprzylepnych karteczek z notatkami zaznaczającymi strony.Jedynąksiążką religijną była Biblia Jerozolimska w skórzanej oprawie, o bardzo zniszczonymgrzbiecie.Na ścianie, za szybą, znajdowała się reprodukcja obrazu.Spojrzał napodpis: Partia szachów Pietera Van Huysa. Winna czy niewinna? spytała Gris Marsala, stojąc za plecami Quarta. Na razie niewinna odpowiedział. Z braku dowodów.Usłyszał jej śmiech, kiedy również z uśmiechem odwracał się do niej.Dostrzegł wtedy swój wizerunek na przeciwległej ścianie, za plecami kobiety, wstarym i pięknym lustrze, oprawionym w bardzo ciemne drewno.Był to jedynyprzedmiot odbijający się od skromnego wnętrza i zwrócił uwagę Quarta.Musiało tobyć bardzo drogie lustro.Zakonnica podążyła za jego wzrokiem. Podoba się księdzu? spytała. Bardzo. Przez wiele miesięcy jadłam mortadelę i chleb tostowy, żeby móc je kupić przejrzała się w lustrze i wzruszyła ramionami.Następnie poszła do kuchni i wróciła zdwiema szklankami wody. Co ma szczególnego? zapytał Quart, odstawiając pustą szklankę na stół. Lustro? Gris Marsala przez chwilę nie była pewna. Można je uznać za rodzajosobistej zemsty.To symbol.To jedyny luksus, na jaki sobie pozwoliłam od czasuprzyjazdu do Sewilli spojrzała na Quarta ze złośliwą kpiną. A drugi to obecnośćmężczyzny, choć jest księdzem, w moim domu przekrzywiła głowę, jakby rozliczałasiebie samą. To niewiele słabości jak na trzy lata, prawda? Ale nie rzuciła się siostra na mnie powiedział Quart. Dowód samokontroli? My, zakonnice weteranki, jesteśmy twarde.Westchnęła z przesadnym smutkiem, zanim odwzajemniła uśmiech księdza.Nadal się uśmiechała, zbierając ze stołu szklanki i odnosząc je do kuchni.Słychać byłohałas puszczonej wody i chwilę pózniej zakonnica wróciła, wycierając ręce o koszulkę,z zamyśloną miną.Spojrzała na lustro, na pokój i w końcu na Quarta [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki