Sparks Nicholas Na ratunek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rzeczywiście?Ponownie kiwnął głową.Wyciągnęła rękę i uścisnęła delikatnie palcami jego ramię.- Poczekaj chwilę, dobrze? Sprawdzę, co trzeba jeszcze zrobić przed wyjściem.Cofnęła dłoń i wróciła do kuchni.Taylor stał pośrodku sali, bijąc się z myślami, póki niewróciła.Ku jego zaskoczeniu minęła go i podchodząc do frontowych drzwi, przekręciła tabliczkę znapisem Otwarte.�semka była już nieczynna.- W kuchni wszystko pogaszone - poinformowała go.- Mam jeszcze kilka rzeczy dozrobienia i zaraz będę gotowa.Może na mnie zaczekasz? Porozmawiamy u mnie w domu.Taylor wziął na ręce Kyle'a, który oparł głowę o jego ramię, a potem, w ogóle nie budząc sięw kabinie ciężarówki, owinął się wokół Denise.Kiedy przyjechali do domu, cała procedura została odwrócona: Taylor zabrał Kyle'a z jejkolan, zaniósł go do sypialni i położył do łóżka, a Denise natychmiast przykryła małego kołdrą.Wychodząc na korytarz, włączyła plastikowego misia z pozytywką i zostawiła na pół przymkniętedrzwi.W salonie włączyła jedną z lamp, a Taylor usiadł na kanapie.Po krótkim wahaniu siadła nafotelu ustawionym do niej bokiem.W drodze do domu żadne z nich się nie odzywało, żeby nie obudzić Kyle'a, ale kiedyusiedli, Denise przystąpiła od razu do rzeczy.- Co się wydarzyło na moście? - zapytała.Taylor opowiedział jej wszystko: o akcji ratunkowej, o tym, co mówili Mitch i Joe, i odręczących go pózniej koszmarach.Denise wysłuchała go w milczeniu, ani na chwilę nieodwracając wzroku od jego twarzy.Gdy skończył, pochyliła się do przodu w fotelu.- Uratowałeś go?- Nie ja.Wszyscy go uratowaliśmy - odparł, czyniąc odruchowe rozróżnienie.- A ilu was wspięło się po drabinie? Ilu puściło ją, wiedząc, że nie utrzyma was obu?Taylor nie odpowiedział i Denise usiadła obok niego na kanapie.- Jesteś bohaterem - stwierdziła, lekko się uśmiechając.- Tak samo jak wtedy, kiedy zgubiłsię Kyle.- Nie, wcale nie - zaprzeczył, znowu widząc przed oczyma obrazy, których nie chciałoglądać.- Owszem, jesteś - odparła i wzięła go za rękę.Przez następne dwadzieścia minut rozmawiali o sprawach niezwiązanych z wypadkiem,poruszając to ten, to inny temat.Taylor wspomniał w końcu o mężczyznach, którzy chcieli odwozićją do domu; Denise roześmiała się, przewracając oczyma, po czym wyjaśniła, że taki już jestcharakter jej pracy.- Im jestem milsza, tym większe dostaję napiwki - wyjaśniła.- Ale niektórzy mężczyzni zleto chyba rozumieją.Pod wpływem rozmowy Taylor powoli się uspokajał; Denise robiła wszystko, by odciągnąćjego myśli od wypadku.Kiedy w dzieciństwie prześladowały ją koszmary, jej matka robiła to samo.Mówiąc o czymś innym, o czymkolwiek, mogła się w końcu odprężyć.Wyglądało na to, że jeśli chodzi o Taylora, ta metoda również odnosi skutek.Stopniowozaczął mówić mniej i wolniej.Oczy mu się zamknęły, potem otworzyły i znowu zamknęły.Oddechstał się głęboki i regularny i w końcu dały o sobie znać trudy dnia.Denise trzymała go za rękę, pókinie usnął.Wtedy wstała i przyniosła dodatkowy koc z sypialni.Trąciła go lekko i kiedy położył sięna kanapie, okryła go.Lekko wybudzony ze snu zaczął mruczeć, że musi iść; Denise szepnęła, że może zostać tam,gdzie jest.- Zpij - powiedziała i zgasiła lampę.W swojej sypialni zdjęła roboczy strój i włożyła piżamę.A potem rozpuściła kucyk, umyłazęby i twarz i wślizgnąwszy się do łóżka, zamknęła oczy.Ostatnią myślą, jaką zapamiętała przed zaśnięciem, było to, że w sąsiednim pokoju śpiTaylor McAden.- Czesz, Tajo - oznajmił z radością Kyle.Taylor otworzył oczy, mrużąc je przed ostrym światłem.Do salonu wpadały przez oknopromienie porannego słońca.Przetarłszy wierzchem dłoni oczy, zobaczył pochylonego nad nimchłopca.Potargane i zmierzwione włosy Kyle'a sterczały każdy w inną stronę.Dopiero po sekundzie zdał sobie sprawę, gdzie się znajduje.Uśmiechnięty Kyle trochę sięcofnął, a on usiadł na sofie i przeczesał obu dłońmi włosy.Zerkając na zegarek, zobaczył, że jestkilka minut po szóstej.W domu panowała cisza.- Dzień dobry, Kyle.Jak się masz?- On śpi.(Oń pi).- Gdzie jest twoja mama?- On śpi na kanapie.(Oń pi naknapie).Taylor wyprostował się, czując, że zdrętwiały mu kości.Ramię bolało go jak zawsze, kiedysię budził.- Zgadza się, śpię na kanapie - potwierdził, przeciągając się i ziewając.- Dzień dobry - usłyszał za sobą.Obejrzał się przez ramię i zobaczył ubraną w różową piżamę i skarpetki Denise, którawyszła ze swojego pokoju.- Dzień dobry - powiedział, wstając.- Wczoraj wieczorem musiałem się zdrzemnąć.- Byłeś zmęczony.- Przepraszam cię.- Nic się nie stało - odparła.Kyle siadł w rogu pokoju i zaczął się bawić zabawkami.Denise podeszła do niego ipocałowała w czubek głowy.- Dzień dobry, kochanie.- Dobry - odparł.(Topr).- Jesteś głodny?- Nie.- Chcesz się napić jogurtu?- Nie.- Chcesz się bawić zabawkami?Kyle pokiwał głową i Denise odwróciła się do Taylora.- A ty? Jesteś głodny?- Nie chcę, żebyś dla mnie coś specjalnie szykowała.- Miałam zamiar zaproponować ci płatki Cheerios - oznajmiła.Taylor się uśmiechnął, a ona poprawiła górę od piżamy.- Dobrze spałeś?- Jak kamień - odparł.- Dziękuję ci za ostatnią noc.Miałaś do mnie anielską cierpliwość.Wzruszyła ramionami i w jej oczach odbiło się poranne światło.Włosy, długie i poplątane,spływały jej na ramiona.- Od czego są w końcu przyjaciele.Nagle zakłopotany, sięgnął po koc i zaczął go składać, zadowolony, że może czymś zająćręce.W jej domu tak wczesnym rankiem czuł się nie na swoim miejscu.Denise podeszła do niegobliżej.- Na pewno nie chcesz zostać na śniadaniu? Mam jeszcze pół pudełka.Wahał się.- I mleko? - zapytał w końcu.- Nie, w tym domu jemy płatki z wodą - stwierdziła poważnym tonem.Spojrzał na nią, jakby nie wiedział, czy ma jej wierzyć, i Denise wybuchnęła śmiechem.- Oczywiście, że mamy mleko, kmiotku.- Kmiotku?- To pieszczotliwe słowo.Znaczy, że cię lubię - oznajmiła, puszczając do niego oko.Jej słowa w dziwny sposób podniosły go na duchu.- W takim razie z przyjemnością zostanę - powiedział.- Więc jakie masz plany na dzisiaj? - zapytał ją.Skończyli śniadanie i Denise odprowadziła go do drzwi.Przed spotkaniem ze swoimipracownikami Taylor musiał jeszcze pojechać do domu i się przebrać.- Takie same jak zawsze.Kilka godzin popracuję z Kyle'em, a potem sama nie wiem.Zależyto trochę od tego, co będzie chciał robić: bawić się na podwórku, jezdzić na rowerze, cokolwiek.Wieczorem jadę jak zwykle do pracy.- Z powrotem do tych zdradzieckich mężczyzn?- Samotna dziewczyna musi jakoś zarobić na życie - odparła z przekąsem - a poza tym nie sąwcale tacy zli.Ten, który przyjechał wczoraj wieczorem, był nawet całkiem miły.Pozwoliłam muprzenocować.- Prawdziwy czaruś?- Niekoniecznie.Był po prostu taki żałosny, że nie miałem serca mu odmówić.- Uch [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki