[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Niewiele.Przez ten czas, kiedy nie byłomnie przy niej, nic się nie zmieniło.Odpoczywa,lecz w ka\
dej chwili mo\
e się obudzić.W ka\
dymrazie stan jest stabilny.- Wiesz, Santos.- zaczęła niepewnie -mo\
e mi nie uwierzysz, ale bardzo bym chciałazapewnić cię, \
e wszystko będzie dobrze.Widziała lęk na jego twarzy.Lęk ibezgraniczną miłość.Domyślała się, co będzie dlaniego oznaczała utrata Lily.I jeszcze bardziejściskało się jej serce.- Nikt nie mo\
e mi dać takiegozapewnienia.Ju\
miała wyciągnąć dłoń, dotknąć go,wesprzeć, pocieszyć.Zdawał się bliski jak kiedyś.Bli\
szy ni\
ktokolwiek.- Muszę zadzwonić do wydziału -powiedział sucho, cofając się o krok.- Jeśli sięobudzi, mogłabyś.- Oczywiście, natychmiast cię zawołam.Ale Lily się nie obudziła.Ani po wyjściuSantosa, ani przez następnych sześć godzin.Przezcały ten czas Gloria nie odchodziła od jej łó\
ka,tyle tylko, \
eby zadzwonić do hotelu i kupić sobiecoś do picia w automacie na korytarzu.Niedarowałaby sobie, gdyby babcia się obudziła, a jejby przy niej nie było.Santos właściwie te\
nieopuszczał szpitalnej sali.Trwali razem, jeszczeniedawno wrodzy sobie, a teraz skazani na siebiewe wzajemnym wspieraniu się na duchu.W pewnym momencie Lily poruszyła sięwreszcie, stęknęła.Santos natychmiast zerwał sięz krzesła.- Lily? Lily.- Ujął jej dłoń.- To ja,Santos.Otworzyła powieki, chciała cośpowiedzieć, ale nie była w stanie.Gloria patrzyła na nią w napięciu.Bała się.Bała się, \
e ta kobieta, którą tak bardzo chciałateraz poznać, odrzuci ją.Jak kiedyś odrzuciła jąmatka.- Lily.- Santos przemówił łagodnie.-Przyszedł ktoś do ciebie.Masz gościa.Gloria podeszła do wezgłowia łó\
ka.Dojrzała w oczach babki nadzieję, przebłyskświadomości.- Glo.ria?- Tak, to ja.- Nachyliła się bli\
ej.- Witaj,babciu.Lily spojrzała na Santosa, jakby szukała wjego oczach potwierdzenia.Uśmiechnął się naznak, \
e tak, \
e wzrok jej nie myli.- Tak.długo.czekałam.- Ja te\
, babciu.I cieszÄ™ siÄ™, \
e tu jestem.Lily otworzyła usta, znów chciała cośpowiedzieć i znów nie zdołała wydobyć słowa.Santos podał jej szklankę z wodą, przełknęłaodrobinę.- Twoja.matka? - wyszeptała z trudem.Gloria zerknęła bezradnie na Santosa.- Nie mogła przyjść - zaczął bez chwiliwahania. Ma wa\
ne spotkanie.nie była.poprostu nie była.- Wzruszył wreszcie ramionami idał spokój.Lily nie mo\
na, było oszukać.Staruszka zamknęła oczy i odwróciłagłowę.Po jej policzkach popłynęły łzy.- Ja jestem zamiast niej, babciu - odezwałasię Gloria.Serce jej pękało, a jednocześnie rosła wniej furia na myśl o bezlitosnej i nieczułej matce.-Musimy się poznać, nadrobić stracony czas.-Przytuliła dłoń Lily do policzka.- Tak ciękocham.Dobrze, \
e wreszcie mo\
emy być razem.Usiadła obok babki i cicho opowiadała odrobiazgach, sprawach pozbawionych wielkiegoznaczenia, takich, które mogły przynieść ukojenie.Santos tymczasem krą\
ył po pokoju albo stal bezruchu, skupiony i czujny.Gloria była świadomaka\
dego jego ruchu, ka\
dego spojrzenia.Wyczerpywała ją ta świadomość, wyczerpywałajego obecność.W końcu pojawiła się pielęgniarka,\
ądając, by obydwoje wyszli i pozwolili chorejodpocząć.Mogą przyjść póz
niej, przyzwoliłałaskawie, ale teraz wystarczy.- Wrócisz tutaj, czy te\
wypełniłaś ju\
swój obowiązek? - zagadnął Santos, kiedy czekalina windę.Pełne lekcewa\
enia słowa spadły na nią idotknęły ją boleśnie.Wydawało się ju\
, \
e międzynimi zaczyna nawiązywać się nić porozumienia,\
e zawarli rozejm, nawet jeśli kruchy.Pomyliłasię.- Jak mo\
esz o to pytać? - Starała się niepokazać, jak bardzo ją zranił.- Uwa\
asz, \
e gram?śe mogłabym ją oszukiwać? Miałabym mówić, \
eją kocham i więcej się u niej nie pokazać?- Przeszło mi to przez myśl.Gloria zacisnęła wargi.- Nie jestem moją matką, cokolwiek omnie myślisz.Wrócę tutaj.- To dobrze.Twoje odwiedziny du\
o dlaniej znaczÄ….Nie spraw jej zawodu.- Wyobraz
sobie, \
e dla mnie te\
- syknęłaz ledwie powstrzymywanym gniewem.- Nawetzamierzałam ci podziękować, gdybyś nie okazałsię takim.takim dupkiem.- Naprawdę? Za co?- Za Lily, oczywiście - wyjaśniła ura\
ona.- Czuję się tak, jakbym otrzymała od ciebieogromny dar.- Bo Lily jest darem.- Santos był równierozjątrzony jak Gloria.- Ale chcę ci uświadomić,księ\
niczko, \
e nie zrobiłem tego dla ciebie.Nie dając jej czasu na odpowiedz
,odwrócił się i odszedł.ROZDZIAA
CZTERDZIESTYSIÓDMYHope siedziaÅ‚a w biaÅ‚ym wiklinowymfotelu z ulubionym egzemplarzem Biblii nakolanach.Z zewnÄ…trz dobiegaÅ‚y odgÅ‚osy letniegowieczoru, brzÄ™czenie owadów, czasem kumkanie\
ab, śmiech bawiących się dzieci i ujadanie psów.Zawieszony pod sufitem wentylator mełł gorące,wilgotne powietrze.Oparła głowę o wysoki zagłówek fotela.Przymknęła oczy.Im była starsza, tym Zło stawałosię coraz bardziej nieustępliwe.Choć walczyładesperacko, była coraz bardziej znu\
ona i wyzutaz sił, coraz mocniej zaciskały się szpony wokół jejszyi.Jedynie, gdy ulegała Bestii, ta dawała jejchwilę wytchnienia.Teraz, uśpiona, nie odzywała się od ponadtygodnia.Hope uśmiechnęła się na tę myśl.Wpodobnych chwilach od\
ywała.Udręki znikały jaksenne majaki.W podobnych chwilach nabierałapewności, \
e Bestia została pokonana.Błogi spokój prysł nagle, gdy do pokojuwtargnęła z impetem Gloria.- Niedobrze mi się robi, gdy o tobie myślę!Jak mogłaś tak postąpić?Hope spojrzała na córkę oniemiała.Nigdyjeszcze taką jej nie widziała.Te pałające oczy,oczy z nocnych koszmarów.Serce podeszło jej do gardła.Ciemnościsposobią się do następnego starcia.Tym razemchcą posłu\
yć się Glorią.Splotła dłonie na podołku, \
ebypowstrzymać ich dr\
enie.- Glorio Aleksandro.- zaczęła cierpko,starając się ukryć narastającą panikę - Wieszprzecie\
, \
e nie znoszę, by ktokolwiek przerywałmi wieczorne czytanie Pisma.Pod \
adnympozorem.Gloria prychnęła z niedowierzaniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl