§ Giménez Bartlett Alicia Tam, gdzie nikt cię nie znajdzie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wychudzona, z pooraną zmarszczkami twa-rzą i bezzębnymi ustami, przypominała bardziej skrzata niż wdowę.Nourissier wielokrotnie widział cierpienie odbite w oczach pacjen-tów, jednak to, które emanowało z oczu owej kobiety, było całkieminne: nie wywodziło się z mentalnego terroru ani wyobcowania, tylkowskazywało na wielką obojętność, stan apatii, gdy się wyczerpał całyból, wszelkie nadzieje. Który z panów jest cudzoziemskim lekarzem, z którym mamrozmawiać? To ja, proszę pani; zapewniam, że wszystko, co mi pani zechcepowiedzieć, zostanie między nami. Pan chce, żebym opowiedziała o moim mężu. Matilde, proszę mu opowiedzieć jego historię, tak jak to pokolei było zabrał głos Ramos. Na pamięć ją umiem, całą, tyle razy o niej myślałam.Ojciecmojego męża miał na imię Isidro, był republikaninem, więc jak sięskończyła wojna, przystał do maquis.Szwagier Miguel też poszedł wgóry do partyzantów.Musiał opuścić dom, bo pojawili się gwardziści,żeby go zabić.Francisco z początku nie był ani za czerwonymi, ani zanarodowcami, potem tak, stał się czerwony, ale ponieważ mężczyzni zrodziny przystali do maquis, wsadzili go do więzienia, najpierw wCastellote, a potem w Saragossie.Kiedy go wypuścili, był z nami wdomu, ale co jakiś czas przychodzili po niego, zabierali go do koszar itam spuszczali mu takie lanie, że wracał półżywy.Aż wreszcie któ-regoś dnia przyszli po niego, było ich więcej niż zwykle, i on zo-rientował się, że tym razem przyszli go zabić.Podlewał właśniedrzewka, nawet nie zajrzał do domu; tak jak stał, poszedł w góry.Zostałyśmy same, moja matka, dzieci i ja.Zabrali zdjęcia wszyst-kich mężczyzn z rodziny i nigdy już mi ich nie oddali.Byli wściekli,bo wszyscy nasi mężczyzni poszli do partyzantki, więc kiedy im96przyszła ochota, pojawiali się tu i robili z nami co chcieli.Któregośdnia złapali mojego najmłodszego synka, jeszcze był w pieluszkach inie umiał chodzić, i strażnik rzucił nim w powietrze.Malutki upadł naziemię, płakał, a mnie nie pozwalali podejść, żebym go utuliła.Innegodnia, kiedy padał śnieg, wywlekli mi czworo dzieciaków z łóżka, wktórym spały, i prawie gołe postawili na klepisku, na samym progu,trzymali je tam bardzo długo, żeby mi zamarzły na śmierć.Po jakimśczasie przyszli po mnie, zabrali mnie do więzienia w Saragossie.Wypytywali, gdzie jest mój mąż, a ja im mówiłam prawdę, że niewiem.Tłukli mnie, jak im się podobało, wybili mi pięścią wszystkiezęby otworzyła szeroko usta i pokazała im straszliwą czerwonąjamę. Musiałam szorować podłogi w całym więzieniu, na kolanach,lodowatą wodą.Pewnego dnia przyszła mnie odwiedzić moja córkaLidia, miała wtedy dziewięć lat.Strażnicy uderzyli ją dwa razy wtwarz i zrzucili ze schodów.Obie babcie, moją mamę i teściową, teżzabrali któregoś razu do koszar, zbili je i zwyzywali od najgorszych.Czternastego lutego czterdziestego szóstego roku, do końca życiabędę pamiętać, przyszli tu ludzie z somat�n i kazali nam wyjść zdomu, całej rodzinie.Zaplombowali dom.Potem podłożyli ogień idom spłonął, ze wszystkimi naszymi rzeczami w środku.Tam prze-cież przyszły na świat wszystkie moje dzieci.Musieliśmy zamieszkaćw sąsiedniej wiosce, w maleńkim domku, gdzie nie było już miejscadla mojej matki, więc wzięła ją do siebie moja siostra.Zabrali namziemię, więc musiałam zarabiać na życie, szorując schody i pracującprzez okrągły rok w polu.Moja córka Lidia w wieku dziewięciu latjuż poszła na służbę do ludzi.Nie udawało nam się zarobić nawet najedzenie.Moja przyjaciółka dawała nam od czasu do czasu bochenekchleba, ale inni sąsiedzi bali się nam pomagać, tamci mogliby im cośzrobić.Jakbyśmy byli zadżumieni.97Kiedy mój najmłodszy synek zachorował na tyfus, postawili przydrzwiach strażnika, żeby nikt nam nie mógł przynieść nic do jedzenia.Dali wejść lekarzowi, ale nic małemu nie przepisał, bo nie mieliśmypieniędzy, żeby mu zapłacić.Dzieciak mi umarł.Tak samo mi umarłdrugi chłopaczek, bo też nie miałam pieniędzy, żeby zapłacić leka-rzowi.Jeszcze jeden, trzylatek, też zachorował i umarł, jak mój mążbył jeszcze w domu.Francisca zabili podczas napadu na dom No-menów.Nawet mi nie powiedzieli, gdzie jest pochowany.Wieluzmarłych, bardzo wielu.I tak się kończy ta historia.I tyle.Mówiła cały czas tym samym tonem, bez przerw.%7ładne z tychprzerażających wydarzeń nie zasłużyło na zmianę intonacji, na mo-ment pasji, łzę.Wielu zmarłych.Historia z przeszłości.I tyle.Infante palił jak potępieniec, Nourissier z trudnością przełykałślinę.Jedynie Ramos sprawiał wrażenie, jakby wyszedł mniej więcejobronną ręką z tego potopu tragedii.To on zaczął zadawać pytania: Matilde, pani znała Pasterkę? Tak, pewnie że ją znałam.Była razem z moim mężem wmaquis, tam się spotkali.Przyszli tu kilka razy, jak jeszcze tamci ichtak bardzo nie ścigali.Mąż chciał nas wszystkich zobaczyć, to prze-cież naturalne, i chociaż ryzykował życie, przychodził zawsze, gdymógł.Pasterka mu towarzyszyła. Jaka była? Była mężczyzną, kiedy tu przyszła.Mąż nazywał ją Pasterką,ale ja zapytałam, jak ma na imię, i powiedziała, że Florencio.Roze-śmiałam się i powiedziałam, że skoro jest mężczyzną, to czemu gonazywają Pasterką, jakby był kobietą.Wtedy Francisco mnie ofuknął ipowiedział, że w maquis każdy jest, kim chce.Mnie tam byłowszystko jedno, ale zapewniam panów, że to był prawdziwy i cał-kowity mężczyzna, nie kobieta.98 Pamięta pani, jak się zachowywał, jaki miał charakter? Był bardzo zamknięty, prawie nic nie mówił.Musiało mu sięnie podobać, że tu przyszli, naturalnie dlatego, że to było tak niebez-pieczne i wciąż powtarzał mojemu mężowi, że muszą już iść.Całyczas nosił broń, nie zostawiał karabinu, nawet gdy szedł za potrzebą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki