Bellamy Olivier Argerich Martha

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sztuka ich obojga ma w sobiezarówno coś "z czarów, jak i wysokiego stylu.Dodajmy, że Horowitz jestgenialnym wykonawcą Schumanna, "sobowtóra" Argerich,i że każde z nich jest na swój sposób prawdziwym "klasykiem": Scarlatti Horowitza i BachArgerich to najwyższeszczyty muzyki zarejestrowanej na taśmie.W trakcie całej kariery Martha tylko dwa czy trzy razy spotka się z tym artystą, którego takpodziwiała.W roku 1965, podczas jego słynnego powrotu do Carnegie hall,wysłała tylko telegram.W roku 1978 poszła do Lincoln Center, by posłuchać, jak gra III KoncertRachmaninowa z Nowojorską Orkiestrą Filharmoniczną pod batutą Eugene'a Ormandy'ego.NelsonFreire siedział obok niej - przez całykoncert trzymali się za ręce.Innym razem, w 1976 roku, pojechała posłuchać go doLos Angeles ze swoją córką Annie.Grał Sonatę h-moll Liszta.Po koncercie matka i córka poszły pogratulować artyście.Kiedy Horowitz zobaczył Marthę, zawołał:- You are the best!NOWY JORK? Z Nelsonem Freire.:ł"v?.fifii*:* r-fiMartha, zmieszana, zaprzeczyła: ��;�" �> ?--- Nie, maestro, to pan.Ucałowała mu dłoń, co go rozczuliło, a Annie podałamu kamelię.W 1982 roku Martha próbowała przedstawićHorowitzowi Iva Pogorelicia, chcąc zapewne wykorzystaćwielkiego pianistę w charakterze konia trojańskiego, aleraz jeszcze stanęła jej na drodze Wanda.Martha była teżobecna na historycznym koncercie Horowitza w Theatredes Champs-Elysees w 1985 roku.Czarodziej fortepianunie grał w Paryżu od trzydziestu czterech lat z powodupewnego krytyka z "Le Figaro", który napisał: "Horowitzto najlepszy pianista na świecie; nie on jeden".Dla Marthy był jedyny, wyjątkowy.Lecz kiedy w 1963 roku nie doszło do spotkania, jej dalszaobecność na kontynencie amerykańskim wydawała się zbędna.Mimo to została tam przez rok,nawiązując przyjaznie na całe życie,między innymi ze wspaniałym pianistą Fou Ts'ongiem.Urodzony w 1934 roku w Szanghaju i żyjący dziś w Londynie, Fou Ts'ong zasłynął w 1955 roku,zdobywając trzeciąnagrodę w konkursie chopinowskim, a także cenną nagrodę za najlepsze wykonanie mazurków,chociaż przyjechałprosto z Chin i nigdy nie studiował tajemniczego rytmu tego tańca.Prawdziwy cud! Trzeba dodać,że dla specjalistówmazurek jest czymś w rodzaju świętego Graala.Niewielupianistów potrafi przeniknąć sekret tej muzyki, w którejprzejawia się cała dusza Chopina.Niektórzy twierdzą,że jedynie Polacy, którzy przez całe dzieciństwo nasiąkalifolklorem kraju, mają taką szansę.Fou Ts'ong nic o tymnie wiedział."To wnikliwa lektura chińskiej poezji dała mi142klucz do sztuki Chopina, która wyraża się zwłaszcza poprzez mazurki", stwierdził.Jego ojciec, Fou Lei, był w Chinach wybitnym tłumaczem literatury francuskiej, szczególnieBalzaca.Dai Sijieoddaje mu hołd w powieści Balzac i chińska krawcówna.W czasie zadekretowanego przez Mao Tse-tunga "wielkiego skoku naprzód" Fou Lei stał się jedną zgłównych ofiarpolicyjnych represji, jako intelektualista, ale także dlatego,że miał za granicą syna.Nie mogąc znieść szykan, pewnegodnia otworzył gaz i położył się z żoną na łóżku.Nie dlatego,że miał dość upokorzeń i grózb.Bardzo kochał swój kraji nie rozumiał, jak można oskarżać go o tyle zbrodni.Dzisiaj Fou Ts'ong naucza w Londynie ifundacji pianistycznejw Cadenabbii we Włoszech.Jego rozległa wiedza o muzyceMozarta przyciąga uczniów z całego świata.Nalega zwłaszcza, by ci nie zwalniali na końcu Adagiah-moll KV 540:"Ta wzniosła muzyka nie ma początku ani końca, trwatak na zawsze.Wskazanie słowem rallentando, że wkrótcesię skończy, obniża jej wartość".Zaleca uczniom, by nie próbowali naśladować klawesynu, kiedy grają Bacha czy Scarlattiego, i nieufać współczesnym przesądom na temat muzyki barokowej."Wielka sztuka jest ponadczasowa, a wielki styl pozostajeukryty - naucza.- Styl, który się ujawnia, jest na pewnoniedobry.Dawne epoki nie lubiły tego, co zbyt oczywiste.To, co często bierzemy za styl, jest zwykłą modą!"W 1963 roku Fou Ts'ong miał odbyć wielkie tourneepo Stanach Zjednoczonych.Przed pierwszym koncertemzamierzał poćwiczyć na fortepianie w domu przyjaciółki,u której zatrzymała się Martha Argerich.- Spróbuj się z nią dogadać.Sądzę, że nie gra już zbyt często - powiedziała mu przyjaciółka.IFou Ts'ong mógł równie dobrze powtarzać swój program u Steinwaya, który chętnie gościł u siebiebędących |przejazdem w Nowym Jorku solistów, ale bardzo chciał Ipoznać legendę fortepianu, o której krążyły najdziwniejsze plotki.Zadzwonił rano, telefon milczał.Zadzwonił popołudniu i usłyszał w słuchawce matowy głos: -."- Proszę przyjść, kiedy pan zechce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki