[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gromada psów buszowała w ulicznymrynsztoku.Przejechał powóz wiozący starszego jegomościa w asyście dwóch lokajów.A wbramie naprzeciwko.stał mężczyzna w czarnym płaszczu i nasuniętym na twarz kapeluszu.Ten sam, którego już dziś widziałam! Wciąż stojąc nieruchomo jak posąg, zerknął w mojeokno i na krótki, przerażający moment spotkały się nasze oczy.Jednym ruchem zatrzasnęłamokno i pognałam co sił do salonu.ROZDZIAA
DWUDZIESTY SZÓSTYKiedy powóz madame de Soissons odwiózÅ‚ mnie póz
nym wieczorem do domu,doznałam zatrważającego uczucia: coś złego wisiało w powietrzu, jakiś przytłaczającyciężar.zewsząd skradała się ciemność, jakby mnie chciała połknąć.I to lustro.Nieproszonawizja zupełnie mnie rozstroiła.Zwłaszcza że nie miałam pojęcia, co oznacza ani kogodotyczy.Jeden z konnych forysiów oświetlił pochodnią wejście, lokaje przywołali mą własnązbrojną eskortę.Natychmiast zjawił się Gilles, który poprowadził mnie do domu.Cieniezdawały się żyć.Czy naprawdę w mroku ulicy coś się poruszyło? Czy mignęła mi jakaśpostać? Ktoś mnie śledzi - teraz już byłam tego pewna.- Czemu tak drżysz, madame? Czy ci zimno? Zaraz przyniosę twój ciepły peniuar.Niejesteś czasami chora? - W głosie Sylvie słychać było niepokój.- O, Sylvie, mam złe przeczucie.Stanie się coś strasznego.Nie wiem gdzie ani kiedy,ale będzie to rzecz potworna.O Boże, lustro, lustro nad toaletką! Zakryj je czymś! Prędzej! -Bałam się, że lada chwila z tej krwawej tafli zaczną się wyłaniać postacie.Kiedy Sylviezarzuciła na lustro którąś z moich halek, ostrożnie dotknęłam płótna.Chciałam przekonaćsamą siebie, że jest suche, że ta krew to tylko złudzenie, chociaż, ach!, wygląda takprawdziwie! Wprost widziałam ściekające po powierzchni krople.- Co robisz, madame? Co tam widzisz? - dopytywała się zaniepokojona Sylvie.- Krew.A przedtem w pałacu Soissons widziałam też dziwne postacie.Ja.ja ich niewzywałam.Zakryj wszystkie lustra, nie mogę.nie chcę widzieć tych obrazów.Wiesz,natknęłam się dziś na Brissaca.Obaj z Neversem knują chyba jakiś spisek.Obawiam się, żechcą mnie wykraść albo co.A kiedy wysiadłam z powozu, poczułam, że ktoś jest na ulicy,ktoś mnie śledzi.- skuliłam się na łóżku z rękami splecionymi wokół kolan.Trzęsły mnąniesamowite dreszcze.- Brissac? Jego się nie bój.Prawda, że to wstrętna pijawka i nicpoń, ale niegroz
ny,póki ma do czynienia z silniejszym.Brissaca bać się trzeba wtedy, kiedy ma pieniądze.Pókijest goły, będzie się do ciebie łasił.Uspokój się, zaraz zakryję lustra i posprawdzam wszystkiedrzwi i okna.- Nie odchodz
, Sylvie, boję się zostać sama.- Odmierzyłam dawkę kordiału dosrebrnego kubeczka, który zawsze miałam pod ręką.Tak na wszelki wypadek.W oczachSylvie odbiła się podejrzliwość:- Ile dziś już wypiłaś tego kordiału?- Trochę po egzekucji.Krzyż mnie bolał.- I trochę zeszłej nocy, żeby zasnąć, i odrobinę po południu, bo obiad był nudny, awcześniej jeszcze troszkę, bo wytrzęsłaś się w powozie jadąc z Marais i łupało cię w plecach.Madame, wszystkiemu winna ta mikstura.La Dodee wiedziała, co mówi, każąc mi cięobserwować.Masz halucynacje, to pewne.- Jakim prawem kazała ci mnie obserwować? Nie jej interes! Wszyscy tylko mnieśledzą! U kogo pracujesz? U La Dodee czy u mnie? - spiorunowałam ją wzrokiem.- U ciebie, ale ty wiesz doskonale, że dostajesz tę tinkturę wbrew zakazom madameMontvoisin.A jeśli przez picie opium zniszczysz swój dar proroctwa, kto okaże sięwinowajcą? Kogo madame ukarze? La Dodee i mnie, żeśmy nic nie mówiły.Na twoimmiejscu bardziej lękałabym się naszej madame niż wyimaginowanych strachów w tej ciemnejulicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl