Hamilton Laurell Anita Blake 4 Kafejka u Lunatyków

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zacisnął wielkie łapska wjeszcze większe pięści.Mięśnie ramion napięły się, żyły wystąpiły spod skóry.Ronnie wstała, wykorzystując najlepiej, jak umiała, swoje metr siedemdziesiąt dwawzrostu.Była spokojna.Jeśli nawet przejmowała się, że miała przed sobą cięższego opięćdziesiąt kilogramów faceta, nie dawała tego po sobie poznać.- George, gdzie jest Peggy?Aypnął na mnie, po czym przeniósł wzrok na Ronnie.Uniósł rękę, jakby chciał jąuderzyć.- Gdzie ukryłeś ciało?Odwrócił się do mnie.Patrzyłam na niego, nie podnosząc się z miejsca.Aby mniedopaść, musiałby najpierw przeskoczyć lub ominąć stolik do kawy.Wiedziałam, gdzie usiąść,by znalezć się poza jego zasięgiem.Choćby na tyle, abym zdążyła sięgnąć po broń.Albowywalić faceta przez okno.Druga możliwość coraz bardziej przypadała mi do gustu.- Precz z mego domu.Ronnie cofnęła się, stając dalej od niego.Kołysał się między nami jak spurpurowiałyna twarzy człowiek - góra.- Precz z mego domu.- To niemożliwe, George.Wiemy, że ją zabiłeś.- Może wiemy to zbyt mocnesłowo, ale jesteśmy raczej przekonane nie zabrzmiałoby dość dobitnie.- Na twoim miejscu usiadłabym, George, chyba że zamierzasz naprawdę narobić sobiei nam kłopotów.- Tak, tak, usiądz, George.- Nie popatrzył przez ramię, by upewnić się, gdzie stanęłaRaina.Wątpię, aby George był w stanie naprawdę zrobić krzywdę, ale ostrożności nigdy zawiele.Wolałam nie odrywać wzroku od ważącego ponad sto kilogramów faceta.To mogłobyokazać się szkodliwe dla zdrowia.Spojrzał na Raine.Wydawał się zbity z tropu.- Co to ma znaczyć, u licha?- O Boże - jęknęła Ronnie.Patrzyła za mnie z rozdziawionymi ustami.Coś działo się z tyłu za mną, ale co? Wstała: nie odrywając wzroku od George'a,jednak on już mnie nie patrzył.Mimo to dla pewności odstąpiłam od niego.Znalazłszy się w bezpiecznej odległości,stanęłam w miejscu, skąd mogłam zobaczyć wejście.Raina miała na sobie brązowe, jedwabne body, szpilki i to wszystko.Poły futra byłyrozchylone, krwistoczerwona podszewka dramatycznie podkreślała kontury jej ciała.- Wydawało mi się, że mieliście się nie ujawniać, dopóki was nie zawołam.Cisnęła futro w kałużę topniejącego śniegu na podłodze.Weszła do pokoju miękkim,kołyszącym się krokiem.Ronnie i ja wymieniłyśmy spojrzenia.- Co jest grane? - wyszeptała Ronnie.Wzruszyłam ramionami.Nie miałam pojęcia.Raina nachyliła się nad jedwabnymi kwiatami na stoliku do kawy, bezceremonialnieukazując George'owi Smitzowi szczupłe pośladki.Kolory zniknęły z jego twarzy.Palce dłoni rozdarły się powoli.Wyglądał na zbitego z tropu.Cóż.Nie on jeden.Raina uśmiechnęła się do niego.Podniosła się wolno, bardzo wolno, prezentującGeorge'owi prężne, dumnie sterczące piersi.Nie był w stanie oderwać wzroku od jej dekoltu.Wyprostowała się, przesunęła dłońmi po body, wygładzając je i leciutko muskając krocze.George miał wyrazne kłopoty z przełknięciem śliny - Raina podeszła do mężczyzny naodległość wyprostowanego palca, spojrzała na niego i spomiędzy jej pełnych, zmysłowych ustpopłynął szept.- Gdzie jest Jason? Uniósł brwi.- Kim jest Jason?Powiodła paznokciami po jego policzku.Paznokcie wysuwały się coraz dalej i dalejspod skóry, aż stały się zakrzywionymi jak haki pazurami.Końce wciąż miały kolor smażonejdyni.Wsunęła te pazury pod jego podbródek, ostrożnie, by nie rozciąć skóry.- Jedno skaleczenie i będziesz raz na miesiąc wył smętnie do księżyca.To było kłamstwo.Wciąż pozostawała w ludzkiej postaci.Nie mogła go zarazić.George zbladł jak płótno.Jego twarz była biała jak papier.- Gdzie jest ciało pańskiej żony, panie Smitz? - zapytałam.Takiej pogróżki nie warto było marnować na tylko jedno pytanie.- Ja.nie rozumiem, o co chodzi.Ja nic nie wiem.- Nie okłamuj mnie, George, nie lubię tego.Uniosła drugą dłoń przed jego twarzą ipazury wysunęły się spod skóry jak zakrzywione sztylety.Zaskomlał żałośnie.- George, gdzie jest Peggy? - wyszeptała.Jego głos wciąż brzmiał ponętnie i kusząco.Zamiast pogróżki równie dobrze mogłaby szeptać miłosne wy - znanie.Nie odrywając dłoni od jego podbródka, powoli opuściła drugą rękę.Podążył za niąwzrokiem.Spróbował opuścić głowę, ale uniemożliwiły to pazury Rainy.Sapnął cicho.Raina rozdarła okrwawiony fartuch.Dwa szybkie, zamaszyste cięcia.Ubranie podspodem pozostało nietknięte.Talent.- Ja.ją zabiłem.Zabiłem Peggy.O Boże.Zastrzeliłem ją.- Gdzie ciało? - spytałam.Raina najwyrazniej zbyt dobrze się bawiła, by zwracaćuwagę na szczegóły.- W szopie za domem.Zakopałem ją tam.- Gdzie Jason? - warknęła Raina.Dotknęła pazurami krocza dżinsów George'a.- Boże, nie mam pojęcia, kim jest Jason.Błagam, nie wiem.Naprawdę nie wiem.- Oddychał z coraz większym trudem.Do pokoju wszedł Gabriel.Zostawił gdzieś kurtkę i miał teraz na sobie tylko obcisły,czarny podkoszulek, skórzane spodnie i buty.- Nie miałby jaj, aby załatwić Jasona i resztę.- Czy to prawda, George? Nie masz jaj? - Raina delikatnie przesunęła palcami po jegokroczu.Pazury wpiły się w dżinsy, nie rozdzierając jednak materiału.- Błagam, nie rób mi krzywdy.Raina nachyliła się ku jego twarzy.Pazury sprawiały, że George musiał stanąć napalcach, w przeciwnym razie zostałby skaleczony.- Jesteś żałosny.Wbiła pazury w dżinsy, rozrywając materiał.George zemdlał.Raina szybko cofnęła dłonie, aby go nie zranić.Wyrwała niemal idealny krąg materiału.Przez dziurę w spodniach było widać białegatki.Gabriel uklęknął przy ciele, miękko balansując na palcach stóp.- Ten człowiek nie porwał Jasona.- Szkoda - wycedziła Raina.Rzeczywiście szkoda.Ktoś porwał ośmioro, niesiedmioro zmiennokształtnych.�sma była Peggy Smitz.Jej zabójca leżał na podłodze zwyrwanym ze spodni rozporkiem.Kto był sprawcą zniknięcia tych lykantropów? I po comiałby to robić? Po co ich porwano?Wtem coś mi zaświtało.Nag został oskórowany żywcem.Gdyby nie był nagiem, leczlykantropem, czarownik mógłby użyć jego skóry, aby stać się wężem.To jeden ze sposobów,w jaki można zostać lykantropem, bez wynikających z tego tytułu bolesnych obciążeń.Nie podlegasz wówczas wpływowi księżyca.- O co chodzi, Anito? - spytała Ronnie.- Muszę pojechać do szpitala i porozmawiać z kimś.- Po co? - Jedno moje spojrzenie wystarczyło, aby Ronnie rzuciła: - W porządku,wezwę gliny.Ale ja poprowadzę.- Cholera.- Uniosłam wzrok i ujrzałam nadjeżdżający samochód.To była zielonamazda.Znałam ten wóz.- Może ktoś mnie podwiezie.- Otworzyłam drzwi i wyszłam na chodnik, machając.Samochód zwolnił, po czym zatrzymał się obok auta Ronnie.Po naciśnięciu guzika rozległ się szum i boczna szyba została opuszczona.Kierowcąbył Edward, oczy miał ukryte za szkłami ciemnych okularów.- Zledzę Raine od wielu dni.Jak mnie zauważyłaś?- Aut szczęścia.Uśmiechnął się.- Farciara z ciebie.- Chciałabym, żebyś gdzieś mnie podrzucił.- A co z Rainą i jej małym kolesiem w skórze? Już miałam powiedzieć, że to Gabrielbył drugim lykantropem w zabójczymfilmie, ale gdybym to zrobiła, natychmiast wszedłby do domu i go zabił.A już napewno nie zechciałby podwiezć mnie do szpitala.Rozumiecie, priorytety.- Możemy podrzucić ich do domu lub będą zmuszeni wziąć taksówkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki