Kraszewski Józef Ignacy Stara bań (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kneznaumie smaczne z ziół wyciągać soki i miód syci dobry!!Zczeznijcie marnie!Mściwój i Zabój nie odzywali się już, wstyd się im było skarżyć, starszy na dłoni sparł czoło, usta zacisnął, spojrzał ku synomi westchnął cicho, oczy zamykając, a z pod powiek mu łzy pociekły.Młodzi, pobledli jak trupy, na ziemię popadawszy ścisnęli sięrazem, ręce sobie kładnąc na ramionach, głowy na piersiach.I im, gdy starzy zamilkli, srom było jęczeć i narzekać próżno.Mimo strasznych męczarni, usta ścisnęli, a oczy zachodzące bielmem śmierci, zwracały się na Chwostka i knezną.W izbiesłychać było tylko oddechy ciężkie i miotanie się bezsilne.Konających głowy spadały ze stukiem na dyle podłogi.Młodsinaprzód konać i umierać zaczęli jak podcięte kłosy, po t�m Mściwój zachwiał się i runął na ziemię, na wznak, z pianą na ustacha bez jęku.Przy nim padł syn, głową u nóg jego.Drugi walczył ze zgonem, aż gdy siwa ojca głowa uderzyła o pomost i stoczyłasię bezsilna, srebrnym otoczona włosem, osunął się i on, jęknął i osłoniwszy twarz skonał.Zabój trzymał się stołu ręce weńwpiwszy, rzucał się tylko, targały go męczarnie wielkie, aż jak piorunem tknięty, runął z ławą razem i obalił się na ziemię.Konalitak po jednemu, jęcząc głucho, a Chwost patrzał.Zmiech z ust mu się zsunął i posępny wyraz przerażenia ukazał się na obliczu, uląkł się własnego czynu i trwożliwe oczyzwrócił na Brunhildę, która spokojnie reszty miodu zatrutego zlewała do garnka i szepcąc oddawała go uśmiechając�j sięzwycięzko służebnie.Po t�m przez okno wyjrzała, wołając na ludzi.Starszy Smerda wszedł i zobaczywszy podłogę zawaloną trupami, drgnął ipobladł.W t�m Chwostek mu wskazał palcem na ciała. Czeladz ich powiązać z trupami precz.Stosu dla nich nie potrzeba, zakopać ich w ziemi.Smerda stał niemy, spoglądając na blade, wykrzywione straszliwie oblicza kneziów.Chwostek powtórzył mu jeszcze. Wywlec to ścierwo precz! a żywo! Co tak wielkie otwierasz oczy.Wywlec za nogi i zakopać nad jeziorem, za dworem.Agłęboki dół wybrać, aby ich psy nie wywlekły, bo się padłem potrują.Psów mi szkoda.Noc zapadała, gdy z świetlicy siwych starców i ledwie rozkwitłe ich dzieci, ludzie kneziowscy pijani za nogi wywlekać zaczęli.Czaszki ich biły o podłogę, o słupy gdy je ciągnęli na podwórze.Tu odzierać zaczęli trupy, bo odzież im się dostać miała.Tłuklisię więc i dobijali, kto lepi�j odzianego dostanie trupa i wyrywali sobie z rąk opończe, kłócąc o nie a popychając.Kupa czeladzizbiegła się przypatrywać potrutym i pomagać.Tymczasem czeladz ich chwytano, wiązano i do szopy pędzono jak bydło.Psy i ludzie pchali się dokoła tych ciał bladych i sinych a przez szpary i okna, przerażone niewiasty patrzały szepcząc.Nadworze panowała cisza, jak gdy wicher śmierci przeleci.Pozdzierawszy z nich odzież, oprawcy znowu powrozy przywiązali donóg i ciągnęli na pagórek nad jezioro.Starym kneziom należała choć mogiła i stos ognisty, ale Chwost nie myślał ani palić ciał,ani im sprawiać tryzny.Nie czas mu t�ż o t�m myśleć było.Zagrzebano ich w dole, jak zdechłe zwierzęta, aby gnili marnie irobakom za pastwę służyli, co było pogardą wielką i zniewagą w owych czasach.A gdy trupy wleczono, psy wyjąc ciągnęły za niemi i wicher się zerwał od lasów, choć niebo czyste było poleciał po wieży,po komorach, po izbach wyjąc i świszcząc dziko, aż Chwost obejrzał się, drgnął i w kąt na ławę zacisnął mrucząc.Brunhilda ręce myła w wodzie na stole i patrzała na przestraszonego z politowaniem i niemal z pogardą.VI [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki