Noble Elizabeth Alfabetyczne weekendy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mieli zjeść lunch koło Auku Triumfalnego,wpaść do Luwru zobaczyć Monę Lisę, przejść się po Champs Elys�es,wejść na wieżę Eiffla, przepłynąć się bateau mouche i wylądować ozachodzie słońca koło Notre Dame.Wczesna kolacja na Ile St Louis iz powrotem na dworzec.- O kurka.Kiedy dostanę papierosa Galuoise i kawę przy stolikuna ulicy?- Może być na początek?- Może być.Niespiesznym krokiem poszli do najbliższej kawiarni, którawyglądała na bardzo paryską.Usiedli na zewnątrz na wiklinowychkrzesłach.- Chyba nie chcesz na serio papierosa? - zapytała, kiedy podszedłdo nich ubrany na czarno i biało kelner.- Nie, tylko żartowałem.Chociaż jeżeli jakieś miasto miałobymnie nakłonić do palenia papierosów, to właśnie Paryż.Kawawystarczy.Natalie uśmiechnęła się do kelnera.- Deux caf�s, s'il vous plait.- Tom zrozumiał tylko tę częśćrozmowy.Kelner zadawał pytania, a ona odpowiadała, gestykulując iruszając ramionami jak rodowita paryżanka.Po paru minutach kelnerspojrzał na Toma, zaśmiał się, wzruszył ramionami i niemrawoodszedł.- O czym z nim rozmawiałaś?- Po prostu ucięliśmy sobie pogawędkę o niczym. - Raczej robiliście sobie ze mnie jaja.Zapomniałem, że mówiszpłynnie po francusku.- Nie powiedziałabym, że płynnie.Przynajmniej nie teraz.Sporozapomniałam.- Dla mnie mogłabyś być Francuzką.- Merci, monsieur.Zmieszne, nie? pomyślał Tom.Można znać kogoś tyle lat iwiedzieć o nim wszystko, ale o tym zapomnieć.Jak z kolejką górską,co zdecydowanie lepiej było pozostawić w niepamięci.Albo jak z jejfrancuskim.Bardzo miło było sobie o tym przypomnieć.Mówiła zpewnością siebie, na luzie i z satysfakcją.Uśmiechnął się do niej.- De rien!- Sam nie jesteś zły.- Nie ciesz się.To jedna z bardzo niewielu rzeczy, którepamiętam.- W takim razie dobrze, że mogę mówić za ciebie, nie sądzisz?- Bardzo dobrze.Kelner przyniósł kawę.Była pyszna.- Dobrze, Natalie.Nie chcę nas opózniać.Wiem, że jesteśmydzisiaj strasznie zajęci.Powiedz mi tylko, chcesz dostać swój prezenturodzinowy teraz czy pózniej? Nie wiem właściwie, dlaczego pytam.Jesteś zawsze nastawiona na teraz.Idea nagrody w przyszłości nigdydo ciebie specjalnie nie przemawiała.- Oj teraz! Teraz, teraz, teraz.Tom się roześmiał.- Gdzie on jest? Gdzie? - Zaczęła klepać go po kieszeniach.-Cokolwiek to jest, nie może być duże, nie czuję nic w kieszeniach.- Nie mam go ze sobą.To Cartier.- Jak to?- Jeszcze go nie kupiliśmy.Kupimy ci nowy zegarek.Tegoswatcha nosisz od strasznie dawna.Chyba nawet pamiętam Gwiazdkę,na którą go dostałaś.Byłem na studiach, z czego wynika, że twójzegarek ma co najmniej piętnaście lat.Nie wierzę, że wciąż działa.Ani że nikt nie kupił ci nowego.- Mama i tata kupili.Na dwudzieste pierwsze urodziny dostałamod nich złoty zegarek, taki, jak noszą starsze panie.Dali go dowygrawerowania i w ogóle.Nie znoszę go!- Dlaczego im tego nie powiedziałaś? Na pewno mogłabyś gowymienić. - Nie odważyłam się.Bardzo bym ich zraniła.Wybrali goprzecież specjalnie dla mnie.I na pewno nie był tani.- Więc przez te wszystkie lata trzymasz go po prostu wszufladzie?- W zasadzie tak.Noszę go na rodzinne imprezy.Chociaż oddłuższego czasu go nie widziałam.Mogłam go zgubić.- Więc nie zgodziłabyś się go wymienić, ale nie przeszkadza ci,że go zgubiłaś.- Nie zrobiłam tego celowo.- Tego nigdy się nie robi celowo.- Nie mówimy o moich złych nawykach.Ani o moim starymzegarku.Rozmawiamy o poważnym nabytku dóbr konsumenckich.Tykupujesz je dla mnie.Zegarek marki Cartier? Mówisz poważnie?Widziałam je na eBayu.Są przepiękne, zwłaszcza z tą literą D napasku.Ale kosztują fortunę.Jesteś pewien, Tom?- Nie gadaj.Jasne, że jestem pewien.Oszczędzimy kilka euro,jeśli kupimy go tutaj.Najwyższy czas, żebyś miała porządny zegarek.A więc czy możemy trochę skrócić nasz plan i pójść go kupić? -Spojrzał na listę.- Luwr.Obejdziemy się bez tego punktu.WidziałemMonę Lisę.W jej uśmiechu nie ma nic tajemniczego, wygląda raczej,jakby miała marchewkę w tyłku.To kobieta, która pewnie manapięcie przedmiesiączkowe i jest w złym humorze.Pewnie dlatego,że stary dobry Leonardo kazał jej stać tak długo bez ruchu inamalował ją w dniu, kiedy jej fryzura pozostawiała wiele dożyczenia.Widziałem to setki razy; uśmiech, nie obraz.Obrazwidziałem raz.Jest rozmiarów pocztówki i nie można do niegopodejść, bo dookoła stoją tysiące turystów.Możemy sobie darować.- Za zegarek Cartier cały plan może iść do diabła.Chodzmy.Natalie wypiła duszkiem kawę i zaczęła przeskakiwać radośnie z nogina nogę.- Opuść rękę!- Nie mogę przestać na niego patrzeć.To zdecydowanienajpiękniejszy, najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam.Bez dwóch zdań.Kocham go.Dzięki, Tom!Zegarek był droższy, niż Tom się spodziewał.Powinien byłzgadnąć, że będą kłopoty, kiedy tylko nadęty sprzedawca poprosił ich,żeby usiedli na dwóch wygodnych, skórzanych krzesłach i przedstawiłim na atłasowej tacy wybór zegarków.O wiele droższych, niż Tomoczekiwał.Ale warto było - Natalie nie przestała się uśmiechać iwszystkie pospiesznie zwiedzane atrakcje Paryża oglądała z lewymnadgarstkiem przed sobą.Simon chyba jej tak nie rozpuszczał.Frajer.Natalie zachowywała się jak mała dziewczynka.Tom był w siódmymniebie.- Wszystkiego najlepszego.Witamy pod czterdziestką.- Na pewno jeszcze przynajmniej przez następny rok mogęmówić, że mam trzydzieści kilka lat.- Możesz mówić, co chcesz.Mnie czterdziestka trzyma nóż nagardle.- Wcale że nie.To bardzo pesymistyczny punkt widzenia jak naciebie.- Nie mam nic przeciwko czterdziestce.Ludzie będą mniebardziej poważać.- W moim przypadku bardziej obawiam się o wagę niż powagę.Tom się zaśmiał.- Nie szukaj komplementów.Siedzieli na balustradzie któregoś z mostów.Za nimi widniałaprzepiękna katedra Notre Dame.Jej wspaniałe witraże pochłaniałyostatnie pomarańczowe promienie cudownie słonecznego dnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki