Ostatnie miejsce Lippman Laura

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jedz dalej, nie skręcaj - syknęła Tess.Kuliła się na siedzeniu, pochyla-jąc głowę, na wypadek gdyby facet się odwrócił.Zobaczyłby wtedy tylkojedną osobę w samochodzie.- Nie możemy za nim wjechać.Kilka przecznic dalej skręcili w lewo i zaparkowali w bocznej uliczce.Za-puścili się tak daleko na wschód, że byli znów nad wodą.Tess, która częstowiosłowała w tej okolicy, zorientowała się, że ogrodzony teren znajdował sięnad jedną z zatoczek Patapsco.Podkradli się do parkanu, trzymając się wcieniu.Wszystko im sprzyjało - dwie na trzy z lamp w tej zapuszczonej oko-licy były stłuczone.- Nie widzę tam furgonetki - szepnął Carl, kiedy zbliżyli się do otwartejbramy.- Tylko el camino.- Silnik wyłączony.Ale nie wiem, czy facet siedzi w środku.Weszli na ogrodzony teren i ukryli się za wielkim pojemnikiem na śmie-ci.Kierowca musiał ich jednak zauważyć, bo silnik el camino ryknął i, zanimzdążyli zareagować, zawrócił i z piskiem opon odjechał.Pan No s� niezawracał sobie głowy zamykaniem bramy.327- Widział nas? - zapytała Tess.- Co tu się stało? Nie miał czasu nawetwyjść z wozu, a co dopiero się z kimś spotkać.Carl nie mógł przykucnąć tak nisko jak ona.Oparł się łokciami o pojem-nik.- Zabawił się z nami w kotka i myszkę.My za nim gonimy, a Billy pew-nie jest na Wschodniej i wynosi swoje rzeczy.Cholera.Powinniśmy się roz-dzielić.Zostałabyś pilnować domu, a ja pojechałbym za tym gościem.Alenie chcę zostawiać cię samej.- Wcale nie chcę zostać.Mogliśmy zadzwonić po Crowa i Whitney.Po-magali mi już, ale nigdy wcześniej.nigdy.Nie potrafiła dokończyć tej myśli na głos. Nigdy wcześniej żadne nie na-rażało dla mnie życia.Billy Windsor mordował swoje ukochane z przyczyn,których nie umiała pojąć.Czasem jednak zabijał, bo tak się akurat złożyło.Przez kilka ostatnich dni nie pozwalała Crowowi ani Whitney zbliżyć się dosiebie; nawet nie zdawała sobie z tego sprawy.Carl wyprostował się, masując kark.Tess znów zaczęła czuć, że ma ciało,zwłaszcza napięte mięśnie karku i ramion.- Nim zaparkowaliśmy i wróciliśmy tutaj, minęło kilka minut.Nie za-szkodzi, jak się rozejrzymy.Może zdążył wyrzucić coś z samochodu.Zajrzeli do śmietnika, który wypełniały tylko stosy czarnych, lśniących wświetle księżyca toreb na odpadki.Potem ruszyli przez zaśmiecony parking,patrząc pod nogi i próbując wśród stłuczonych butelek i zgniecionych pu-szek znalezć coś, co leżało tu od niedawna.Miejsce wyglądało na opuszczone.Poszli alejką między dwoma szerega-mi zwróconych ku zatoce, zamkniętych na głucho magazynów z zardzewia-łej blachy, potem drugą, trzecią i ostatnią.Nic.- Może wrócimy jutro i poszukamy w dziennym świetle? - zapropono-wała Tess.- Jeśli znajdziemy broń, policja stanowa mogłaby postraszyć naszegodominikańskiego przyjaciela.O ile oczywiście do jutra nam nie pryśnie.W połowie drogi wzdłuż ostatniego rzędu magazynów zauważyli otwartedrzwi i przyśpieszyli.Kiedy tylko stanęli przed nimi, rozległ się ryk silnika, adwa mocne reflektory zalały ich oślepiającym światłem.Z mroku międzydwoma magazynami wypadła furgonetka.Pędziła prosto na nich.328 Tylko nie to, nic znowu , błysnęło w głowie Tess.Mogła krzyknąć na ca-ły głos. Tylko nic to!- Uciekaj! - wrzasnął Carl, jakby potrzebowała zachęty.Sam już biegł, zzaskakującą szybkością, mimo niesprawnego kolana.Furgonetka musiała najpierw ostro skręcić, więc zyskali kilka sekund.Potem musieli jednak dobiec do bramy, a na parkingu samochód dogoniłich bez problemu.Kierowca chyba się z nimi bawił: trzymał się tuż za ichplecami, żeby musieli przyśpieszyć.Kilka metrów od wyjścia Carl odbił w lewo, w stronę wielkiego pojemni-ka na śmieci, za którym się wcześniej ukrywali [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki