Sobota Jacek Padlina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie usiadł. Przecież pan się domyśla.Pan nie prowokował żadnego Boga, ani też tychbłaznów, czyli panów i władców Kolonii.Pan prowokował nas.Musiał się pandomyślać, że rozszyfrujemy tę pańską groteskową.krzyżówkę.Pamięta pan osiemdzwonków? To byłem ja. Pan jest. Tak.Czynię dobro, ale sobie samemu, a nie blizniemu memu.JestemDobroczyńcą.I Jestem człowiekiem.Ale to jeszcze mnie do końca nie definiuje.Boprzede wszystkim jestem przedsiębiorcą.Reprezentuję tu akcjonariuszy pewnegoświetnie prosperującego interesu, panie Pielgrzymie. To niemożliwe.To niemożliwe szepnął Stith.Leonardo już wiedział.Wiedział, co ma robić. Ale.dlaczego? zapytał Pielgrzym. Pan się dziwi, że okazaliśmy się ludzmi? Wolałby pan jakieś oślizgłości, obcości,niezrozumiałości, bo to by się łatwiej dało znieść, tak? Podchodzi pan do tego zbytemocjonalnie.Tymczasem, rzecz jest prosta i racjonalna.Od pewnego czasu kosmos stoiprzed ludzmi otworem, ponieważ wynaleziono nowe sposoby pokonywanianiezmierzonych, zda się, przestrzeni.Wykorzystuje się do tego technikę tak zwanych robaczywych dziur , pewnie pan o tym słyszał? Panowie Morris i Thorn zajmowali siętym teoretycznie oczywiście jeszcze w XX stuleciu.Nadto marzenieśredniowiecznych filozofów wreszcie zostało ziszczone w znacznej mierze ludzkośćpozbyła się balastu materii i rozwija się, że tak powiem, raczej duchowo.Przy cielskachpozostali hobbyści, pośród których statystycznie często spotykani są sadyści; alboprofesjonaliści mojego pokroju, którym ciało wciąż się do czegoś przydaje.Wieleproblemów, przeludnienie choćby, mamy już właściwie za sobą.Tworzymywyrafinowane formy rozrywki.Choć muszę panu powiedzieć, że wirtualnarzeczywistość, tak popularna w czasach pańskiej młodości, właściwie sczezła naturalnąśmiercią.Jest za to ogromne zapotrzebowanie na prawdziwe emocje, na autentycznośćbebechów psychicznych.Tylko skąd je brać? Oto jest pytanie.Wszyscy żyją wcieplarnianych warunkach, wszyscy przeżywają mniej więcej to samo, wręcz powiadasię, że niebawem ludzkość stopi się w jeden Nadrozum i wszyscy będą wszystkimi,czyli nikim.Problem tym większy, że dobywanie czystych emocji łączy się czasem zeszkodą dla dawców.Prawdę mówiąc, spadliście nam znieba.Waszstatus prawny jestżaden, nikt się o was nie upomni, nikogo wasz los nie interesuje.Natomiast wasze życieemocjonalne to prawdziwy rarytas! Pomysł ze schizofrenią okazał się przebojem rynku.Szalone, wspaniałe.Rozpacz, nadzieja, dramat i komedia.Taak.To było dobre. Co my zrobiliśmy. wyszeptał Pielgrzym. Z pańskiego punktu widzenia to była oczywiście zbrodnia.Ale są i inne opinie.Na przykład ja i. zawahał się ludzie, których reprezentuję, uważamy, żeprzyczynił się pan, niechcący, ale jednak, do powstania wielkiego interesu.Zostałemupoważniony do zaproponowania panu pewnego udziału w zyskach. Udziału w zyskach? Pan jest kusicielem. Niechże pan nie będzie melodramatyczny.Trzy błyskawiczne kroki i Pielgrzym był przy Dobroczyńcy.Atak byłniesygnalizowany i szybki.Nie dość szybki. Miękki wykonał błyskawiczny unik,właściwie poza zasięgiem percepcji starca; Strażnik wylądował pośród nędznychszczątków koślawego krzesła. Otwarte złamanie. powiedział Dobroczyńca z udanym współczuciem.Jestem równie otwartym człekiem, jak pańskie złamanie. Po co tu przyszedłeś? Pielgrzym prawie nie czuł bólu; przed oczami czerwonamgła, która za chwilę zasnuje wszystko. Dlaczego próbujesz mnie przekupić, zamiastpo prostu zabić? Przecież mój plan jest idiotyczny.A może obawiasz się, że jest inaczej?Może jest minimalna szansa, że jeśli doprowadzę plan do końca, jeśli zginę tu i teraz. Bzdury.Przyszedłem tu z ciekawości.Choć, rzecz jasna, jakiekolwiek wątpliwościczy też pola niepewności należy likwidować.Widzi pan, jesteśmy przeciwnikamisymboli.Symbole bywają jednak niebezpieczne. Jeśli uda mi się popełnić samobój. Proszę o tym nawet nie myśleć.Wrócimy na Starą Ziemię.Albo gdziekolwiek panzechce.Z jednym, oczywistym wyjątkiem.Spędzi pan mile czas w sanatorium.I będziepan żył.I żył.I żył.Prawa ręka Pielgrzyma zwisała bezwładnie, więc posłużył się lewą; sięgnął po broń.Dobroczyńca znów był szybszy.Dużo szybszy.Stith usłyszał najpierw trzask łamanej kości, zaraz potem zduszony jęk Pielgrzyma. A powiadają, że ludzie uczą się na błędach.Idziemy, póki ma pan całe nogi.Nadach.Stamtąd nas zabiorą.To dla pańskiego dobra.Leonardo wskoczył do wody.Mocnymi ruchami rąk i nóg zanurzał się coraz głębiej i głębiej.Stith wszedł do pustego już mieszkania.W jego świadomości rozrastała się jak rak,pewna decyzja.Zerknął na zegarek.Za pięć ósma.Symbole.Coraz ciemniej, ciśnienie wyciskało z płuc powietrze.Słyszał zaniepokojone głosy. Wymyka się.Chyba tak.Chyba się wymykał.Uciekał.Głęboko nic już nie widział i nie słyszał niczego.Miał nadzieję, że gdzieś tam, w głębi kogoś spotka.Kogo?Patrzył przez okno.Trzy minuty.�sma czy to ma jakieś znaczenie? Czycokolwiek ma jakieś znaczenie?Nagle poczuł chłód w okolicy skroni, zupełnie jakby ktoś mu przystawił tam sopellodu. George?Janidis uśmiechnął się, ale nie opuścił broni.Za jego plecami stał Marinelli; też cośtrzymał w dłoni. Poznajesz? zapytał inspektor i pokazał mu mapę miasta znaniesionymimiejscami mordów.Stith zaklął w duchu. Zatajenie dowodów, samowolna akcja.Wco ty grasz, stary głupcze?Janidis wyłuskał broń pułkownika.Ten nie był już panem sytuacji.Chyba że. Twoja była żona, Marinelli uczepił się tej szansy. Idziemy powiedział Janidis, ale Stith wiedział, że Makaron Marinelli złapałhaczyk.Nie mylił się. Co znią? Jestem już stary.Pamięć mnie zawodzi. Minuta do ósmej. Przypomnij mi, Makaron , na którym pośladku miała to znamię w kształcie gwiazdki, co? O czym on kurwa. zaczął Janidis, ale nie skończył. Zamknij się, George powiedział dziwnie miękko Marinelli. Na prawym czy na lewym? Chyba na prawym rzekł Marinelli, nim strzelił.Stary Justio nie wierzył własnym oczom.W osadzie pojawiły się pustynne króliki!Do tej pory unikały ludzi jak ognia.Uśmiechnął się i wyszedł przed chatę.Jął kruszyćchleb dłońmi poznaczonymi bliznami i czasem.Nie był przekonany, czy jest to króliczadieta, ale od czegoś trzeba było zacząć.Dobroczyńca czuł, że dzieje się coś niedobrego.Dziwne, przecież wszystkoprzebiegało zgodnie z planem stali z Pielgrzymem na dachu budynku i oczekiwalitransportu.Skąd to wrażenie zagrożenia? Rozejrzał się wokół żądnej niezwykłości.Dopiero po chwili zrozumiał, że zródło lęku jest w środku, w nim.Wtedy oniemiał.Niepotrafił, po prostu nie potrafił w to uwierzyć.Jego wspaniałe dłonie, dzieło wyrafinowanej technologii molekularnej.Jego dłonie, tak delikatne zpozoru, a przecież wspomagane legionami nanorobotówpłynących znurtem krwi, korytami żył, zatokami tętnic.Dłonie.Dłonie mu drżały.Anioł tkwi w szczegółachOd dwóch lat Jakuba S.nękały sny, które nie zostawiały w pamięci żadnychszczegółów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki