Alex Garland Niebianska plaza [Zlotopolsky]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Na tych planetach zdarzy się wszystko,co się może zdarzyć.67- Otóż to.- W takim razie na jednej z nich jestem na przykład.gwiazdąfilmową.- %7ładne może.Mieszkasz w Beverly Hills i w zeszłym roku zgar-nęłaś wszystkie Oskary.- To dobrze.- Tak, ale nie zapominaj, że na innej planecie twój film zrobiłkompletną klapę.- Tak?- Absolutnie.Zniszczyli cię krytycy, twoja wytwórnia splajtowa-ła, a ty wpadłaś w alkoholizm i łykasz valium.Koszmar.Fran�oise przewróciła się na bok.- Lepiej opowiedz mi o innych światach. Uśmiechnęła się i jejzęby błysnęły srebrzyście w świetle księżyca.- Cóż - odrzekłem - jest o czym opowiadać.Etienne poruszył się i przewrócił na drugi bok.* * *Nachyliłem się i pocałowałem ją.Odsunęła się albo roześmiała.Albo pokręciła głową i zamknęła oczy.A może oddała pocałunek?Etienne obudził się i z niedowierzaniem zasłonił sobie usta.Albospał dalej.Albo dalej spałem ja, a ona go pocałowała.Miliony lat świetlnych nad plastikowymi workami, na którychleżeliśmy, i nad rytmicznym szumem fal przyboju wszystko to zda-rzyło się naprawdę.* * *Kiedy zamknęła oczy i zaczęła rytmicznie oddychać, cichutkowstałem i poszedłem nad morze.Stanąłem na płyciznie, czując, żewraz z każdą napływającą falą moje stopy powoli pogrążają się wpiasku.Zwiatła Ko Samui lśniły na horyzoncie niczym skrawekzachodzącego słońca.Gwiezdny dywan sięgał sufitu mojej sypialni.68PoleWyruszyliśmy zaraz po śniadaniu (pół tabliczki czekolady nałebka i zimne kluski namoczone w wodzie z manierek).Nie byłosensu zwlekać.Musieliśmy znalezć jakieś zródło, a według mapypana Kaczora cel naszej podróży znajdował się po drugiej stroniewyspy.Początkowo szliśmy brzegiem morza z nadzieją, że ją obe-jdziemy, lecz wkrótce piasek ustąpił miejsca ostrym głazom, a te zkolei niedostępnym skałom i wąwozom.Zawróciliśmy i poszliśmyw drugą stronę, tracąc cenny czas - słońce stało już wysoko - i nie-bawem napotkaliśmy taką samą barierę.Nie mieliśmy wyboru:musieliśmy przedrzeć się w głąb wyspy.Oczywistym celem byłaprzełęcz między szczytami, dlatego zarzuciwszy worki na plecy,weszliśmy do dżungli.Najtrudniejsze było pierwsze trzysta metrów; między palmamirosły dziwne, bujne krzewy o ostrych jak brzytwa liściach, którychnie dało się w żaden sposób obejść.Ale pózniej teren zaczął sięwznosić, palmy rzedły i coraz częściej spotykaliśmy rakietowce,drzewa podobne do zardzewiałych, porośniętych pnączami rakietkosmicznych o trzymetrowej wysokości korzeniach sterczących zpnia niczym płetwy stabilizatorów.Ponieważ ich gęste korony prze-słaniały słońce, roślinność najniższego piętra lasu była coraz uboż-sza.Od czasu do czasu drogę zagradzały nam gęste kępy bambusa,lecz po krótkich poszukiwaniach zawsze znajdowaliśmy albo ścież-kę wydeptaną przez zwierzęta, albo przejście wygniecione przezpadający konar.Porównując namacalną rzeczywistość z jurajską roślinnością ikolorowymi ptakami z plastycznego opisu Zepha, poczułem sięlekko rozczarowany.W sumie było tak, jakbym skurczywszy się dojednej dziesiątej swoich normalnych rozmiarów, szedł przez zwykłyangielski las.Niemniej napotykaliśmy również widoki bardziejegzotyczne.Kilka razy dostrzegliśmy brązowe małpki czmychającew popłochu po pniach rakietowców, z gałęzi zwisały stalaktytoweliany - brakowało tylko Tarzana - no i znalezliśmy wodę: skapywałanam na kark, wygładzała włosy, przyklejała podkoszulki do ciała.Było jej tak dużo, że na wpół opróżnione manierki przestały nasmartwić.Wystarczyło stanąć pod gałęzią i mocno nią potrząsnąć:69z liści spływało dobrych kilka łyków wody, a przy okazji brało sięszybki prysznic.Mojej uwagi nie uszedł zakrawający na ironię fakt,że w trakcie morskiego maratonu z wyspy na wyspę nasze ubranienawet nie zwilgotniało, by kompletnie przemoknąć na suchym lą-dzie.* * *Po dwóch godzinach wędrówki stanęliśmy u stóp wyjątkowostromego stoku.Musieliśmy się nań dosłownie wspinać, przytrzy-mując się mocnych łodyg paproci, żeby nie zsunąć się po błocie izgniłych liściach.Etienne, który dotarł na górę pierwszy, zniknąłnam z oczu, ale już po chwili wrócił, by entuzjastycznie nas pona-glić.- Szybciej! - zawołał.- Chodzcie! Coś niesamowitego!- Co?! - odkrzyknąłem, ale znowu zniknął za granią.Zdwoiłemwysiłki i Fran�oise została z tyłu.Stok prowadził do skalnego tarasu na zboczu góry.Taras - a mo-że raczej płaskowyż - miał wielkość boiska do gry w piłkę nożną ibył tak płaski i równy, że aż nienaturalny pośród splątanej dżungliwokoło.Stok piął się jeszcze wyżej, chyba na kolejny taras, a potemprzechodził w przełęcz między szczytami.Etienne wszedł między krzewy, przystanął, wziął się pod boki ipotoczył wokoło wzrokiem.- No i co o tym myślisz? - spytał.Spojrzałem za siebie.Daleko w dole widziałem plażę, na którejwylądowaliśmy, wyspę, na której ukryliśmy plecaki, i wiele innychwysp za nią.- Nie wiedziałem, że ten park jest taki wielki - odrzekłem.- Tak.Bardzo wielki.Ale nie o to chodzi.Popatrzyłem na taras i sięgnąłem po papierosy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki