[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Była taka szczupła.Moja dłoń zacisnęła się namoment wokół jej ramienia, nie poczułem prawie niczego.Lecz nienawiść, którą wobec mnieżywiła, dodała jej szaleńczych sił.Znów skoczyła ku mnie z okrzykiem wściekłości.Tym razem nie próbowałem jej powstrzymać, po prostu zamierzyłem się, wytrącającnóż z dłoni.Nie chciałem jej zrobić krzywdy, ona jednak zachłysnęła się i poleciała do tyłu,trzymając się za przegub.Kopnąłem nóż w głąb tunelu, po czym wyciągnąłem ręce,rozcapierzając palce i unosząc dłonie na znak, że nie mam złych zamiarów.- Niczego nikomu nie zrobiłem - oznajmiłem.- Ale chciałbym wiedzieć, o co się mnieoskarża i kto ci o tym powiedział.Jeśli mi wyjaśnisz, może dowiemy się, na czym stoimy.Wpatrywała się we mnie wściekle, nadal obejmując przegub dłonią.Zerknęła tęskniena nóż, po czym puściła się biegiem w stronę schodów.Dogoniłem ją po dwóch krokach,chwytając za pas.Odchyliłem się, gdy szarpnęła się i kopnęła; wolałem trzymać się z dala odtych śmiercionośnych szpilek.- Proszę - rzekłem - Roso, powiedz, czemu jesteś na mnie zła? Powiedz, co takiegomiałem zrobić?Nagle zamarła i zwisła mi w objęciach.Półobrócona oparła głowę na moim ramieniu,z jej ust uleciał drżący szloch.Naparła na mnie całym ciałem i ciężarem.Zaskoczony, rozluz
niłem uścisk, a Rosa, wybrawszy sobie dokładnie ten moment,zgięła się wpół, waląc mnie z porażającą siłą tyłem głowy w grzbiet nosa.Poleciałem naścianę tunelu, a ona uciekła.Kiedy odzyskałem wzrok w załzawionych oczach, nie został poniej nawet ślad.Z pulsującą boleśnie głową i jeszcze bardziej zranioną dumą wróciłem na poziomulicy i rozejrzałem się szybko.Nic.Nawet na piętnastocentymetrowych obcasach ta małapotrafiła niez
le biegać.Ból głowy stawał się coraz gorszy, poczułem nagłą falę mdłości.Usiadłem na murku,by zebrać myśli i siły.Wyglądało na to, że pobicie przez kobietę to jedno z zagrożeńzwiązanych z tym akurat zadaniem.Przynajmniej Cheryl potraktowała mnie delikatnie.Wśród morza bólu pojawiła się jedna myśl i zakołysała radośnie na jego falach.Jedyny abstrakcyjny fakt w świecie przejmującego, fizycznego cierpienia. Wciąż tylkomówiła: róże i róże - powiedziała mi Farhat, kiedy spytałem o ducha. Cały czas gadała oróżach.Cheryl podczas pierwszej rozmowy też o tym wspomniała.Obie jednak się myliły.Byłem gotów założyć się o cokolwiek, że tak naprawdę duch mówił: Rosa.Zastanawiałem się, co dalej robić.Miałem parę pomysłów które chciałem sprawdzić warchiwum - dotyczących reklamówek i płaskich dachów.A Rosa stała się nagle jedną znajpoważniejszych kandydatek do rozmowy, gdy następnym razem zastanę ją gdzieś bezkuchennych narzędzi w dłoni.Teraz jednak priorytet miały notatki Nicky ego, a gdybym jezabrał do Bonningtona, ryzykowałbym starcie z Alice.Wziąłem je zatem ze sobą do metra.Nie jest może tak dobre jak Bunhill Fields, alebliższe i do pewnego stopnia działało podobnie.Szybko poruszające się pojazdy w znacznymstopniał blokują bądz
osłabiają moje psychiczne czułki - i mimo hałasu silnika, wibracji ipodskakiwania, nieistniejącej klimatyzacji, zastałego smrodu i bliskości pach innych ludzi,dla mnie metro otacza mgiełka kontemplacyjnego spokoju, czuła niczym ochronne skrzydłoanioła.Często jeżdżę w kółko linią Circle, kiedy muszę coś przemyśleć.Niewygodnie wciśnięty w siedzenie, któremu ktoś wyrwał z korzeniami jedną zplastikowych poręczy, tym samym zmuszając mnie do zdecydowanie zbyt wielkiej bliskości zrosłym gościem w koszulce Scissor Sisters, pachnącym ostro acetonem, wyjąłem z kieszeninotatki i zacząłem je przeglądać.Było ich znacznie więcej niż z początku sądziłem - około dziesięciu kartek łudzącocienkiego, półprzejrzystego papieru do drukarek, zapełnionych gęstymi, niesformatowanymiwydrukami, przetkanymi to tu, to tam znakami procentu oznaczającymi nierozpoznanesymbole.Bóg jeden wie, skąd Nicky to wykopał.Były to wpisy z bazy danych dotyczące zgonów w podejrzanych okolicznościach.Zrozumienie dodatkowo utrudniał fakt, że wszystkie pola zlały się w jedno, bez nagłówkówani spacji.Pierwszy wpis zaczynał się tak:MARYPAULINEGLEESON28CIEMNENIEBIESKIE554UDERZENIET
PYMNARZ
DZIEMI2NIEZIDENTYFIKOWANE7CZASZKAOBOJCZYKLEWAKOZ

RAMIENNACHODNIKPRZEDBAREMSTARYSZPUNTTAKRELACJEZ
WIADKÓW2253TAKI2MINWIELOKROTNEWZAA

CZENIUl)2)3)4)5)6)7)WZAA

CZENIU8)9)10)WZAA

CZENIU11)12)OTARTECZYSTEOTARTEI tak dalej i dalej, ponurym, obojętnym tonem.Potem pojawiło się drugie nazwisko,KATHERINE LYLE i kolejna kaskada słów i liczb.I kiedy tak przebiegałem wydruk wzrokiem,przyszło mi do głowy, że nie powinienem nigdy brać do ręki oryginalnych dokumentów.Zamknięte w nich mroczne emocje prawdopodobnie by mnie zadławiły.Pod pewnymi względami wydruk był kompletnie niezrozumiały.Pod innymi jednakopowiadał mnóstwo przygnębiających wariacji ponurej i jakże znajomej historii.Z
wiadommoich ograniczeń, Nicky na następnych kartkach załączył też materiały innego rodzaju - notkiagencji prasowych i inne mniej telegraficznie zwięzłe z
ródła.Z pomocą tych przypisówzdołałem znacznie szybciej przedrzeć się przez główną listę.Przede wszystkim zajmowałem się wykluczaniem niemożliwych kandydatek, a potemtych możliwych, lecz mało prawdopodobnych.Zwykłe wypadki z mnóstwem świadków,domowe zbrodnie w afekcie, których ofiary mieszkały w okolicy i czułyby się znaczniebardziej związane z własnym domem niż z Archiwum Bonningtona, będącym przecież wistocie chłodzonym magazynem, pełnym pleśniejących papierów; ataki serca, wylewy iwszelkie inne banalne tragedie ludzkiej egzystencji, które zazwyczaj pozwalają wskoczyć wzaświaty bez najmniejszego pluśnięcia.W końcu skróciłem listę do trzech kandydatek.Uświadomiłem sobie jednak, że będępotrzebował znacznie więcej informacji, by stwierdzić, czy któraś z nich to moja zjawa zarchiwum.I w tym momencie nagłe natchnienie, odpowiadające ciężarem i rozpędemdoskonale wycelowanej połówce cegły, rąbnęło mnie w ciemię.Miałem przecież kontakt: kogoś, kogo mogłem wykorzystać.Niespecjalnie mu się tospodoba, ale co nas nie zabija, to nas wzmacnia.Spojrzałem na elektroniczny wyświetlacz na ścianie wagonu: NAST
PNA STACJAMOORGATE.Pociąg zatoczył już prawie pełną pętlę.Po Moorgate nadszedł Barbican, a potemFarlington, skąd miałbym parę kroków do klubu Damjohna.Dwa przystanki dalej znalazłbymsię z powrotem na Euston Square, niedaleko archiwum.Lecz w archiwum czekała wkurzonaAlice - przynajmniej zgodnie z tym, co mówił Rich.A ja nie miałem żadnych pożytecznychzajęć aż do czasu, gdy Nicky zakończy przeglądanie laptopa i odezwie się do mnie.Udałem się zatem do  Różowej Dziurki , z zamiarem pogodzenia się z Rosą isprawdzenia, co właściwie łączy ją z duchem z archiwum [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl