Gauze Jan Brazylia 01 Na przełaj przez dżunglę

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poza tym dostaję jeszcze miód, owoce,orzeszki palmowe i słodkie patata.Jedyna rzecz, której odczuwam brak, to sól.Wszystkie potrawy, które spożywam, sąbez soli.Przy wydatnej pomocy kacyka sporządziłem sobie łuk i codziennie ćwiczę się w tymnowym sporcie, który może mi się w najbliższej przyszłości przydać, daleko mi jednak do tejwprawy, jaką posiada każdy chłopiec indiański.Przebywający stale ze mną mój rówieśnik Ibot� jest mistrzem nie lada.Strzałą zakoń-czoną gałką strąca ptaki z czubka najwyższych drzew.Niezawodnie przebija pluszczące się wrzece dorady i trafia w biegu małą i zwinną sarnę pororó.Jak potężnym i niezastąpionym w lesie narzędziem jest nóż, przekonałem się dopieroteraz.Ten mały, zdawałoby się nic nie znaczący kawałek stali, jest nieoszacowanym, bezcen-nym skarbem, bez pomocy którego można od razu znalezć się w epoce jaskiniowej.Siedząc w szałasie, wyrzynam nim z drzewa najrozmaitsze przedmioty, oprawiam zabi-te zwierzęta, preparuję skóry, obieram owoce i wykonuję tysiące funkcji, których zrobieniebez noża byłoby niemożliwe.Obok mnie zwykle siedzi na piętach stary Pirin i z uśmiechem zastygłym na pomar-szczonych wargach obserwuje moje czynności, wtrącając od czasu do czasu jakieś słowo, coma być oznaką pochwały i podziwu.Przypomniał sobie już więcej słów i, jak mogłem wywnioskować, spotkał kiedyś bia-łych, których jakiś czas przeprowadzał przez puszczę jako przewodnik.Było to zapewne wczasie rewolucji, gdy oddziały powstańcze przedzierały się przez dżunglę z jednej prowincjido drugiej.Widział już i znał strzelby i pytał mnie się, czy nie posiadam takiego grzmiącego kija.Miałem chęć wystrzelić z rewolweru, lecz żal mi było naboi, a przy tym obawa przed wcze-snym zademonstrowaniem tego potężnego środka obrony kazała mi go trzymać w ukryciu.Pewnego dnia kacyk przyprowadził dziewczynkę, która kiedyś przyniosła mi wodę, aktóra prawdopodobnie była jego wnuczką lub prawnuczką.Coś do niej szybko zagdakałpokazując na mnie i na szałas, po czym podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu. Compadre bom, compadre grande * oświadczył poważnie i kazał dziewczyncesiąść przy mnie.Posłusznie przysiadła na piętach obok tapczana, czyniąc wrażenie małegodziecka.Kacyk ujął moją rękę i położył na jej głowie.Potem roześmiał się i zagulgotał coś poswojemu, wciągając głęboko nosem powietrze.Powtórzył parę razy: compadre bom, Acati bom i zostawiwszy nas, wyszedł.Spojrzałem na siedzącą na piętach, skuloną pokornie, małą Acati.Po jej drobnych, prawie dziecinnych ramionach przebiegały leciutkie dreszczyki chłoduczy też emocji.Głowę opuściła nisko, tak że fala granatowoczarnych włosów zakrywała jejtwarz, a rękami oplotła kolana.Półleżąc na skórach wyciągnąłem rękę i pogłaskałem ją po włosach.Były sztywne itwarde jak sierść zwierzątka lub grzywa konia.Pod dotknięciem ręki podniosła się natychmiast i stanęła obok mnie.Przez chwilę stałanieruchomo z opuszczonymi powiekami, wyglądała jak rzezba z mahoniu.Po czym, jakbyprzełamując jakiś wewnętrzny opór, z wysiłkiem i zakłopotaniem wyciągnęła ręce delikatniedotykając mych ramion.Na twarzy jej odbijał się przestrach czy wstyd, a może wstręt, któryusiłowała przezwyciężyć.Wreszcie, jakby pod wpływem wewnętrznego nakazu, pochyliła sięnade mną z przymkniętymi oczami i jęła wodzić twarzą po mych ramionach, szyi i poli-czkach, dotykając leciutko noskiem, którym silnie wciągała powietrze.Delikatne, nieco roz-dęte nozdrza poruszały się bezustannie, a opuszczone wstydliwie powieki trzepotały trwożli-wie długimi rzęsami.Spojrzałem zdumiony, dziwiąc się co znaczy to obwąchiwaniem i w tej chwili przypo-mniały mi się sceny z intymnego życia Indian, które nieraz widywałem, gdzie zamiast poca-łunków stosuje się wąchanie i pocieranie wzajemne nosami.Dzika ta i nieco zwierzęcapieszczota posiada jednak wiele uroku i zapewne wzorowana jest na otaczającej ich dzikiejprzyrodzie.Acati robiła to, co czynią wszystkie indiańskie kobiety, gdy wojownik raczy na niezwrócić uwagę.Pokornie ofiarowywała pieszczotę, choć serduszko kołatało jej głośno ze stra-chu i emocji.Małe paluszki oparte o moje ramię drżały z przestrachu, a cała postać wyrażałachęć ucieczki.Posłuszna jednak obyczajom, a może rozkazom dziadka, starała się być uprzej-mą i wykonywała to wszystko, co widziała, jak czynią inne kobiety w toldo.Przytuliwszy twarz do mego ramienia, oddychała szybko pociągając noskiem, jak ktoś,kto się delektuje zapachem kwiatów.Powinienem był uczynić to samo, nie wiedziałem jednak o tym, toteż Acati nie otrzy-mawszy żadnej odpowiedzi na wyrażone w ten sposób uczucia, przerwała, jakby urażonamym lekceważeniem, popatrzyła zdziwionymi oczami i z powrotem pokornie kucnęła przytapczanie.Nadeszła pora deszczów i nisko pełznące chmury jak wielkie brudnoszare płachty jęłysię strzępić o wierzchołki drzew i zasnuwać welonami mgieł nadbrzeżne zarośla.Puszczaotuliła się tymi welonami i poszarzała.Leżąc w szałasie na stosie skór przyglądam się całymigodzinami nużąco jednostajnemu widokowi toldo i baraszkującym na deszczu nagim Bugrzą-tkom.Cóż wreszcie można robić w tym niesłychanie nudnym środowisku? Każde wejście dolasu naraża na natychmiastowe kompletne przemoczenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki