Kraszewski Józef Ignacy Bratanki Nienawić i zawić

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tak zwanej sali srebrnej, stary Szwalbiński siedziałjuż wtoczony z krzesłem, otoczony swoim niemieckim dworem.Staraochmistrzyni wystrojona, w rogówce, w upudrowanej fryzurze, w trzewikach nakorkach, wybielona i uróżowana kręciła się wśród gawiedzi, zbierając grzeczneukłony.Szwalbiński z kolei zadawał swym urzędnikom pytania, a że godzinaobiadowa nadchodziła, zwracał niespokojne oczy na drzwi do jadalniprowadzące.Gdy mu niespodziewanego oznajmiono gościa, chciał się zrazupodnieść, ale zgrubiałe i poobwiązywane nogi nie dopuściły.Powitali się naderczule i ceremonialnie, Szwalbiński zyskawszy współbiesiadnika i dobrą dopijatyki zręczność, wielce się uradował, gdy w tem Wit szepnął mu na ucho, żeradby z nim sam na sam pomówić.Zdziwienie było wielkie; lecz na skinieniepana, wszyscy opuścili salę, nawet Madame Siegfried, troskliwa starcaopiekunka.Rotmistrz usiadł pod ogromnem owem uchem Szwalbińskiego ipoczął. Kochany pułkowniku, mam prośbę wielką i pilną. Donnerwetter! mówcie, jeśli mnie stanie na spełnienie jej nic nie mam doodmówienia, cóż? co? Znacie może potrosze biedy moje rzekł rotmistrz, ożeniłem się z wdową,ciężkie męki znoszę. To ją porzuć! rzekł Szwalbiński, ręce bijąc o poręcz. Trudno, ja nie mam, a ona ma majątek.Szwalbiński uderzył znowu łapą niedzwiedzią po poręczy, aż się posadzkazatrzęsła, popatrzał z politowaniem na Wita i kiwał głową. Wkrótce do stołu zadzwonią, rzekł, śpiesz się mów cóż tedy? %7łeby jej kaprysy z głowy wybić, musiałem ją z domu wywiezć, mówił Wit opierała mi się, uciekać chciała, o małom jeszcze z ludzmi nie miał biedy, bochcieli stawać w jej obronie. O! o! huknął olbrzym, a kajdany i rózgi! o! o! Mój pułkowniku, właśnie mi i z niemi i z innemi sprawy w domu trzebauporządkować.Muszę wracać do domu, a nie mam gdzie żony bezpiecznieosadzić. Jakto? a któż może ci ją odebrać? Ha, no! familia! ma familię, potem sama uciec mi gotowa, potrzebuję dla niejbezpiecznego kąta na dni kilka.Szwalbiński spojrzał, uśmiechając się i rękę wyciągnął. Proszę, proszę, zawołał z niemiecka, do Szwalbburga, a już za dozór i pilnąstraż ręczę.Wit ścisnął lekko nabrzmiałą rękę pułkownika. Ale, mój dobry pułkowniku,ona płacze i gniewa się.Wyjść do ludzi pewno nie zechce, trzebaby jej daćosobne pokoje.Szwalbiński głową uczynił znak potakujący. Proszę bardzo! a jakże! tylko dodał to nie może być, żebym ja paniosobiście nie złożył mojej rewerencyi.Ale kiedyż przyjedzie? Ja myślę, wahając się nieco dorzucił Wit, że za półgodziny, bom ją nadrodze rzucił, wyprzedzając dla uproszenia was.Do poręczy krzesła przytwierdzony był rodzaj maleńkiego stoliczka, na którymstał zawsze srebrny dzwonek, zakończony figurką błazna.Szwalbińskipochwycił go i począł trząść nim gwałtownie, wołając: Herr Cockius! HerrCockius!Cockius był niby marszałkiem dworu.Niemczyk stary, pomarszczony,przygięty, wystrojony i wyfryzowany, a ubrany cały czarno, stawił się narozkazy.Szwalbiński podniósł z trudnością głowę na karku tłuszczem obrosłymzatkniętą. H�ren Sie mal, począł rękę podnosząc, pokoje królewskie na górze wkwadrans żeby były gotowe.Cockius przelękły chciał pytać, ale gospodarz wskazał mu, by śpieszył, skłoniłsię, zwinął i wyszedł.Pokoje zwane królewskiemi, były na pierwszem piętrze, Szwalbiński urządził jew nadziei, iż August II zechce do niego zjechać na polowanie.Nadzieja ta, którago, mimo intryg i usilnych starań, za każdą bytnością króla w Warszawiezawodziła, nie przeszkadzała mu łudzić się zawsze, iż tego szczęścia kiedyśdostąpi i królewskich apartamentów przystrajać.Były w istocie bardzo piękne, wybite adamaszkami, zastawione meblamikosztownemi, pełne zwierciadeł, porcelany i z przepychem bajecznymprzybrane [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki