Langan Ruth Goršcy Rubin

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gorący Rubin nie podzielała tej zbiorowej niechęci.Już w czasie pierwszegospotkania z Oakleyem stwierdziła, że łączy ich szczególne pokrewieństwo.Ona również ryłaobiektem drwiny i plotek.Rozumiała bolesną stronę rycia w społeczności, która nie chce cięzaakceptować.Uniosła rękę, w której trzymała niewielki węzełek.- Jestem przeciwnego zdania, panie Oakley.Nalegam, by przyjął pan zapłatę.Ostatecznie mój koń jadł pana owies i pił pana wodę.A moja bryczka zajmowała miejsce napana podwórzu.Założył ręce do tyłu, wpatrując się w zawiniątko.- Co to jest? - spytał nieufnie.- Lunch, panie Oakley.Prosto z kuchni pani Potter.- Dotknęła węzełkiem jegoimponującego torsu, tak iż poczuł się zmuszony go przyjąć.Głośno przełknął ślinę, wzruszony tym dowodem życzliwej pamięci.Na tym jednakRubin nie poprzestała.Wcisnęła mu w dłoń srebrną monetę.Cofnął się gwałtownie.- Proszę uważać, ma'am.Dotykając mnie, może się pani ubrudzić.Uśmiechnęła się.- Na brud najlepsza jest woda i mydło, panie Oakley.Poza tym brud i pot będąceefektem uczciwej pracy budzą mój szacunek.- Wdrapała się na kozioł bryczki i ujęła lejce.-Miłego dnia, panie Oakley.Dziękuje za opiekę nad koniem.I proszę zjeść lunch, póki ciepły.Cmoknęła i ruszyła, olbrzym zaś odprowadził ją życzliwym spojrzeniem.Następnieusiadł w cieniu drzewa i zajął się odwijaniem węzełka.Czynił to z taką ostrożnością, jakgdyby w środku znajdowało się dopiero co wyklute pisklę.Zobaczył połówkę kurczaka, dwiebułeczki i sporą porcję szarlotki.Wpatrywał się w te wszystko przez jakiś czas jak w świętyobrazek.W końcu wytarłszy wierzchem dłoni coś pod oczyma, zaczął jeść, delektując siękażdym kąskiem.Tymczasem ze stajni wynurzył się Quent, prowadząc osiodłanego konia.Niezamierzał podsłuchiwać.Ale stało się i teraz już całkiem nie wiedział, co ma sądzić o pannieJewel.Czy musiała uwodzić każdego mężczyznę, jaki stanął na jej drodze? Czy to dlategowychodziła ze skóry, by zawrócić w głowie temu biednemu Neville'owi, że wszystko gotowabyła poświęcić dla kokieterii?Zresztą niech ją piekło pochłonie.Gdy już zaczynał zmieniać o niej zdanie jako obezwstydnej flirciarze.właśnie potwierdziła jego poprzednią o niej opinię.Wskoczył na siodło i ruszył galopem.Jechał w tym samym kierunku co ona.Dogoniją i postara się czegoś więcej o niej dowiedzieć.ROZDZIAA SI�DMY- Oto i znów nasz szeryf.- Gorący Rubin patrzyła, jak Quent zrównuje się z bryczką.Potem jej ton z ironicznego przemienił się w chłodny.- Czy mnie ścigasz? Jeżeli tak, tozapewniam, że nie zrobiłam nic złego.- Nie ścigam cię, panno Jewel.- Poprawił się w siodle.Była cięta jak osa.Zewszystkich mężczyzn tylko jego nie uwodziła, nie mamiła swym czarem.Czyżbyprzeszkadzała jej w tym gwiazda, którą nosił? - Po prostu jedziemy w tym samym kierunku.Udaję się ku Widów's Peak.Widać było, że uspokoił ją tą informacją.- Właściwie powinnam podziękować ci za towarzystwo, gdyż ochroni mnie ono przednudą długiej podróży.- Proszę zaprosić mnie do bryczki i oddać mi lejce.O ile oczywiście nie masz nicprzeciwko temu.W pierwszym odruchu chciała mu odmówić.Zmiesiła jednak zamiar i przystała napropozycję.Quent zsiadł z konia, przywiązał go do bryczki i po chwili siedział już na kozle.- I cóż będziesz porabiał w okolicach Widow's Peak?- Poszukiwał śladów - odparł lekkim tonem.- Bardzo często się zdarza, że stróż prawazajmuje się tropieniem.- I na co to?- By się przekonać, ilu jezdzców i kiedy przejeżdżało danym szlakiem.- I wszystkiego tego można dowiedzieć się ze znaków na ziemi?Kiwnął głową.Zaimponował jej.- Od dawna jesteś szeryfem?- Niebawem minie dziesięć lat.- Nagle zasępił się.zatapiając wzrok w bezkresnej dali.Czy naprawdę minęło już tyle czasu? Zdawać by się mogło, że nie tak dawno po raz pierwszyprzypinał do kamizelki srebrzystą gwiazdę.- I co skłoniło cię do wybrania tego zawodu, szeryfie Regan?Uśmiechnął się, ona zaś pomyślała, że gdy nie robi tych swoich groznych min, jestcałkiem przystojny.- Chyba zdecydowałem o tym już w kołysce - odparł, a kiedy zmarszczyła czoło,dodał: - Mój ojciec był szeryfem.Wydawało się oczywiste, że pójdę w jego ślady.Co prawda,były i takie łata, gdy naprawdę niewiele brakowało, bym znalazł się po tamtej stronie prawa.Na szczęście, dzięki twojemu ojcu, w porę zrozumiałem swój błąd.- Więc zdarzało ci się łamać prawo? Wzruszył ramionami.- Byłem młody, nieokrzesany i głupi.I rozgniewany na cały świat.Niebezpiecznamieszanka.Na próżno próbowała wyobrazić sobie szeryfa po tamtej stronie prawa.- Na czym polegała zasługa mego ojca?- Przypuszczam, że dostrzegł we mnie coś, czego sam nie dostrzegałem.Twój ojciec,Rubinie, był niezwykłym człowiekiem.- Proszę mi o nim coś powiedzieć - powiedziała łagodnie.Na twarzy Quenta odmalowało się zdumienie.- Wydaje się, że córka powinna znać go najlepiej.Uciekła spojrzeniem w bok.Zdążyłjednak zauważyć ból w jej oczach.- Prawie w ogóle go nie znałam.Wizyty, jakie składał w Bayou Rouge, były rzadkie ikrótkie.Quent z chęcią by ją pocieszył.Nie lubił patrzeć na czyjeś cierpienie.Teraz odczuwałto podwójnie dotkliwie, gdyż oczy Gorącego Rubinu stworzone były do wyrażania samejtylko radości.Słońce schowało się za chmury i Rubin zadrżała.Obrzucił ją krótkim spojrzeniem.- Zimno ci? - zapytał w trosce o jej samopoczucie.Zaprzeczyła ruchem głowy, lecz jejnie uwierzył.Zdjął skórzaną kurtkę, nasyconą ciepłem jego ciała, i zarzucił jej na ramiona [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki