Jordan Penny Saga rodu Crightonow 01 Doskonaly plan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poddawała się jego dłoniom, jego ustom; radośnie,w upojeniu, omdlewając w jego ramionach, tracąc siłyi odzyskując je na nowo; jeszcze nie do końca pewni, jeszczeciągle zachłystując się nadzieją i uciekając w popłochu, ażdo chwili, kiedy oboje wiedzieli, że tak właśnie ma być, żestanie się nieuniknione, że spełni się przeznaczenie.I czasstanął w miejscu, a może pomknął z szaleńczą szybkością,bo zabrakło go na słowa, na łagodność.Spieniona falazagarnęła ich, poniosła ze sobą, zabrała w otchłań.Kiedy otworzyła oczy, w pokoju był półmrok.Przezmgnienie starała się przypomnieć sobie, gdzie jest.Takszybko, w jednej chwili zapadła w sen.Tak bezpieczniebyło w jego objęciach, czuła jego ciepło.Nie poruszyła się, ale coś musiało go obudzić, bo zacząłoddychać innym rytmem.Delikatnie przeciągnął dłonią pojej ramieniu, musnął piersi.Zadrżała, kiedy łagodnie do-tknął ustami czułego miejsca za uchem. Odwróć się do mnie szepnął. Muszę cię pocałować.Tym razem mieli dużo czasu.Resztki snu ulatywałyniespiesznie, mieszały się z westchnieniami, tkliwymi słów-kami, czułością.Uszczęśliwieni i odurzeni, coraz bardziejtracąc rozwagę i oddech, odrywali się od ziemi, przekraczaligranice, przechodzili w inną rzeczywistość.ROZDZIAA SI�DMYGdy ponownie otworzyła oczy, za oknem był dzień.Byłasama.Wspomnienie tego, co się stało, cudownej bliskościi czułości, które przestały istnieć wraz z odejściem nocy, byłotak bolesne, że musiała zamknąć oczy, by powstrzymaćcisnące się łzy.Rozpaczliwie tęskniła za tym, co trwało takkrótko i bezpowrotnie przeminęło.Przeczuwała, co ją terazczeka: cierpienie i daremny żal za straconą miłością, którejpowinna się przeciwstawić od samego początku, bo przecieżzgóry wiedziała, że to tak będzie, że to tak właśnie się skończy.Popatrzyła na starannie wykaligrafowany monogram napoduszce, delikatnie przesunęła po nim palcem.Tak lekko,jak wcześniej po skórze Luke a.Przed laty tę poduszkę z miłością haftowała narzeczonajakiegoś Crightona.Narzeczona Crightona! Coś, co jejnigdy nie będzie pisane.Na tę myśl gorące łzy zapiekły podpowiekami.Przeraziła się.Nie chciała, by ujrzał ją w tymstanie, by zaczął się czegoś domyślać, odszyfrował jejuczucia.Ale gdzie on właściwie jest?Jej uczucia.Już nie musiała się nad nimi zastanawiać.Czyżby wczorajsza noc nie była wystarczającym dowodem?Uciekała przed prawdą, bała się jej.I od pierwszej chwili,kiedy go ujrzała, wmawiała sobie, że tak wcale nie jest, że tozłudzenie.A przecież jest w nim zakochana.Kocha go.Zamknęła oczy, z trudem przełknęła ślinę.Nie, toniemożliwe, nie może.Gdzie się podziała jej duma, jejrezerwa, poczucie własnej wartości?I gdzie jest Luke?W mieszkaniu panowała dziwna pustka.Czyżby zo-stawił ją samą, ryzykując, że spróbuje uciec.? Nie, po tym,co powiedział wczoraj, to raczej wykluczone.Za bardzo byłna nią rozgniewany.Ostrożnie wstała z łóżka, owinęła się kołdrą i po cichutkupodeszła do drzwi.Uchyliła je lekko. Luke?%7ładnej odpowiedzi.Znieruchomiała,bo nieoczekiwanie ktoś raptownie zastukałdo drzwi wejściowych.Czekała w bezruchu, niezdecydowana,co powinna zrobić.Ku jej zaskoczeniu rozległ się głos Olivii: Bobbie, otwórz mi! Szybko!Otworzyła zamek; Olivia z impetem wpadła do środka.Była wyraznie podekscytowana.Zupełnie nie zwróciła uwagina okrycie dziewczyny, nie mówiąc już, że jej obecnośćw mieszkaniu Luke a przyjęła jako rzecz naturalną. Ubieraj się! powiedziała zdyszanym głosem. Tyl-ko szybko! Na razie nie mogę ci niczego wytłumaczyć dodała, widząc zdezorientowaną minę dziewczyny. Ale. zaczęła Bobbie, próbując protestować, leczOlivia już pchała ją w stronę sypialni. Nie pytaj poprosiła. Nie mogę nic powiedzieć.Alenaprawdę musimy się śpieszyć.Bobbie zawahała się, wreszcie zapytała niepewnie: Czy może.czy Luke.? Nie, to nie ma z nim nic wspólnego zapewniła solennieOlivia, dopiero teraz uświadamiającsobie, że Luke a tu nie ma. A gdzie on jest? zdziwiła się. Nie wiem szczerze odrzekła Bobbie. No trudno, nie mamy czasu, żeby na niego czekać stanowczo zdecydowała Olivia. Chociaż wiem, że pewniebyś chciała.%7łe ona by chciała? Gdyby tylko wiedziała. Nie.nie ma sprawy odparła łamiącym się głosemi nie czekając dłużej, ruszyła do sypialni.Zbierając z pod-łogi bezładnie porozrzucane ciuszki, dziękowała Bogu, żeOlivia taktownie pozostała w salonie.Biegiem wzięła prysznic, ubrała się i wróciła do salonu.Martwiło ją jedynie to, że nie mogła się umalować. Wyglądasz wspaniale. Olivia zbyła jej zastrzeżenia. No dobrze, czas nas goni.Zbierajmy się. Ale dokąd? naciskała Bobbie, jednak Olivia nawetnie odpowiedziała.Wzięła ją za rękę i pociągnęła dowyjścia.Kiedy zbiegały po schodach, Bobbie czuła siętrochę jak Alicja w Krainie Czarów.Przymrużyła oczy, gdywyszły na zalaną słońcem ulicę.Gdzie jest Luke? O co w tym wszystkim chodzi?Dlaczego Olivia jest taka podniecona?Zatrzymała się w miejscu na widok stojącej w pobliżuRuth.W tle błyszczał imponujący samochód. Bobbie.! Ruth uścisnęła ją serdecznie.Oczy za-lśniły jej niebezpiecznie.Czyżby płakała?Oszołomiona Bobbie popatrzyła na Olivię, dostrzegładziwne spojrzenie, jakie wymieniły obie kobiety. Szybko, szkoda czasu, wsiadajcie! popędzała je Olivia. Jesteś pewna, że możesz prowadzić? zwróciła się doRuth. Oczywiście. Ruth uśmiechnęła się w odpowiedzii objęła Bobbie. Tylko nie jestem pewna. Owszem, jesteś kategorycznym tonem stwierdziłaOlivia, cofając się nieco, by Ruth mogła otworzyć auto. Wsiadaj, kochanie. Ruth spojrzała na Bobbie.Kochanie.? Otworzyła oczy ze zdumienia, ale Oliviajuż popychała ja na fotel. Tylko nie jedz za szybko! przestrzegała jeszcze. Czy ktoś wreszcie mi powie, o co tu chodzi? spytałaBobbie. Niedługo się wszystkiego dowiesz tajemniczo od-rzekła Olivia.Naraz uderzyła ja straszna myśl.A może Luke powie-dział im o wszystkim i teraz.? Ale co mogą jej zrobić?Zresztą, ich rozpromienione twarze nie świadczyły o złychzamiarach.Nie, z pewnością to nie ma nic wspólnegoz zasłyszaną przez niego rozmową.Nie przychodził je do głowy żaden pomysł.Zagryzłausta.Jeszcze były nabrzmiałe od wczorajszych pocałunków.Więc o co może chodzić? Olivia jest podekscytowana, towidać na pierwszy rzut oka.Co do Ruth.Nigdy jeszcze niewidziała jej w takim stanie.W dodatku to ,,kochanie .Przejęzyczyła się, czy. Ruth, proszę, powiedz mi, co to wszystko znaczy zaczęła błagalnie. Nie mogę odparła z żalem. Ale wkrótce samazobaczysz. Zakryła usta dłonią, a w jej oczach nieoczeki-wanie błysnęły łzy. Obiecałam.że.Jeszcze nie teraz. Obiecałaś? Komu?Poczuła, że serce bije jej mocniej.Skręciły na głównądrogę.Jechały w kierunku Manchesteru.To nie była pora, by zastanawiać się nad tym, co sięwydarzyło.Jak teraz spojrzy w oczy Luke owi, jak wy-trzyma jego spojrzenie? Najchętniej uciekłaby na koniecświata [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki